Του Κώστα Στούπα
Το 1996 η Ελλάδα και η Τουρκία βρέθηκαν πολύ κοντά σε μια πολεμική σύρραξη η οποία αποφεύχθηκε χάρη στην παρέμβαση του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. “Θα χυνόταν αίμα για μια βραχονησίδα και μερικές κατσίκες” είχε γράψει αργότερα ο Μπιλ Κλίντον…
Το 1996 η Ελλάδα και η ηγεσία της για μια βραχονησίδα και μερικές κατσίκες είχαν το σθένος να αντιπαραθέσουν τις ένοπλες δυνάμεις, αναγκάζοντας τους συμμάχους να επέμβουν.
Το 2019 το τουρκικό γεωτρύπανο Φατίχ τρυπάει στην Κυπριακή ΑΟΖ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας δηλώνει δημόσια πως αυτό που συμβαίνει είναι “θαλάσσια εισβολή” και ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδας δηλώνει σε τηλεοπτικό κανάλι πως δεν θεωρεί πιθανό ένα θερμό επεισόδιο…
Τι σημαίνει αυτό. Συνεχίστε να σκάβετε δεν υπάρχει η περίπτωση ούτε από ατύχημα να πέσουμε πάνω σας;
Ο πρωθυπουργός συγκαλεί για προεκλογικούς επικοινωνιακούς λόγους το ΚΥΣΕΑ (ούτε καν στον χώρο που προβλέπεται για προστασία από υποκλοπές) ενώ ο Υπουργός Άμυνας θεάται να απολαμβάνει το ψαράκι του στον Σχοινιά.
Η κοινωνία είναι απασχολημένη με τα “μπάνια του λαού…” ο απερχόμενος πρωθυπουργός πως θα εξασφαλίσει τη δεύτερη θέση στο νέο πολιτικό δίπολο που νομίζει ότι δημιουργείται και ο επερχόμενος κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να διαβεβαιώσει σε κάθε τόνο πως στο “άσυλο ανιάτων” του ελληνικού δημοσίου που ακούει στο όνομα ΕΡΤ δεν θα γίνει καμιά απόλυση αλλά θα υπάρξει αξιολόγηση…
Κανείς εχέφρων δεν υποστηρίζει πως στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία θα καταλήξει υπέρ μας και δεν θα επισημοποιήσει μια αμφισβητούμενη σε άλλη περίπτωση εδαφική απώλεια.
Αλλά και το να καταβάλουμε το ύψος των αμυντικών δαπανών που καταβάλουμε για δεκαετίες, προκειμένου οι ένοπλες δυνάμεις να εξασφαλίζουν στη χώρα κάποια αποτρεπτική ισχύ και όταν οι περιστάσεις απαιτούν να γίνει χρήση αυτής της ισχύος, τα πανάκριβα οπλικά συστήματα να παραμένουν στις αποθήκες μόνο για τις παρελάσεις, συνιστά πρόβλημα.
Η χώρα με κυβέρνηση την αιχμή του κρατικοδίαιτου -παρακρατικο-συνδικαλιστικού συμπλέγματος, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 απείλησε να “αυτοκτονήσει” μέσω ενός Grexit προκειμένου να εκβιάσει μέσω ενός τραπεζικού domino effect τη συνέχιση της χρηματοδότησης με δανεικά του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού, χωρίς τα μνημόνια μεταρρύθμισης της παρασιτικής οικονομίας σε παραγωγική.
Σήμερα που η Κύπρος δέχεται μια δεύτερη εισβολή, η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε μια ανακοίνωση που θα βγάλει η Ε.Ε. με την οποία θα καταδικάζει τις τουρκικές ενέργειες.
Το λιγότερο που θα έπρεπε να πιεστεί η Ε.Ε. να κάνει θα ήταν να πάρει μέτρα εναντίον της Τουρκίας όμοια με αυτά που πήρε εναντίον της Ρωσίας μετά την επέμβαση της τελευταίας στην Ουκρανία.
Υπάρχουν δυο τρόποι αποτροπής της Τουρκίας από τις ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ και εν συνεχεία στην περιοχή του Καστελόριζου. Ο ένας είναι τα όπλα και ο δεύτερος το πολιτικό και οικονομικό κόστος.
Τα μέτρα της Ε.Ε. εναντίον της Τουρκίας θα πρέπει να στοιχίζουν περισσότερο στην τουρκική οικονομία από το όφελος που μπορεί να αποκομίσει από τα κοιτάσματα που ενδέχεται να βρει στην Κύπρο και το Αν. Αιγαίο.
Με ποιο τρόπο η Ελλάδα πιέζει την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ να βγουν από τον λήθαργο της αδράνειας και να πάρουν έστω οικονομικά μέτρα;
Το 2015 δεν δίστασαν οι Τσίπρας, Βαρουφάκης να οδηγήσουν τη χώρα εκτός Ευρώ και Ε.Ε. σε κατάρρευση προκειμένου να εκβιάσουν καταστάσεις προς συμφέρον της κρατικοδίαιτης πελατείας της κομματοκρατίας.
Σήμερα που διακυβεύεται η υπόσταση του συνόλου του ελληνισμού ως ιστορικής συνέχειας, πολιτική ηγεσία και λαός περιμένουν κάποιο θαύμα ή κάποιο ατύχημα όπως εκείνο που πυροδότησε τη ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Η χώρα και ο ελληνισμός διανύει ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο με την πολιτική ηγεσία αλλά και την κοινωνία να τελούν υπό την αφασία που μας χαρακτηρίζει τις τελευταίες δεκαετίες και η κλιμάκωσή της είναι βαθμιαία.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, δηλ. αυτών που θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα…
πηγή: capital.gr
