του Σάββα Καλεντερίδη
Ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός διπλωμάτης που βίωσε τα γεγονότα της Γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και την πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους, έγραψε το βιβλίο The Blight of Asia, που οι Έλληνες μεταφραστές το απέδωσαν άλλοι ως κατάρα, άλλοι ως μάστιγα και άλλοι ως πληγή της Μικράς Ασίας. Πρόκειται για την προσωπική μαρτυρία ενός διπλωμάτη ο οποίος αποφάσισε να εξιστορήσει τα τραγικά γεγονότα της συστηματικής εξόντωσης χριστιανικών πληθυσμών από μουσουλμάνους, και την ενοχή ορισμένων Μεγάλων Δυνάμεων μαζί με την πραγματική ιστορία της πυρπόλησης της Σμύρνης.
Ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός διπλωμάτης που βίωσε τα γεγονότα της Γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και την πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους, έγραψε το βιβλίο The Blight of Asia, που οι Έλληνες μεταφραστές το απέδωσαν άλλοι ως κατάρα, άλλοι ως μάστιγα και άλλοι ως πληγή της Μικράς Ασίας. Πρόκειται για την προσωπική μαρτυρία ενός διπλωμάτη ο οποίος αποφάσισε να εξιστορήσει τα τραγικά γεγονότα της συστηματικής εξόντωσης χριστιανικών πληθυσμών από μουσουλμάνους, και την ενοχή ορισμένων Μεγάλων Δυνάμεων μαζί με την πραγματική ιστορία της πυρπόλησης της Σμύρνης.
Εκείνος που εξετάζει επιστημονικά το θέμα είναι ο Σπύρος Βρυώνης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες του 20ού αιώνα, για το θάνατο του οποίου ελάχιστα είπαν και έγραψαν κυβέρνηση, πολιτικοί και ΜΜΕ, με δύο πονήματά του, το Η παρακμή του μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού (11ος-15ος αιώνας) (μτφρ. Κάτια Γαλαταριώτου, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1996), και το Ο μηχανισμός της καταστροφής. Το τουρκικό πογκρόμ της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 και ο αφανισμός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης (μτφρ. Λευτέρης Γιαννουδάκης, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 2007).
Στα πονήματα αυτά ο Σπύρος Βρυώνης αποδεικνύει επιστημονικά ότι οι Τούρκοι ως πολιτικοί, ως λαός και ως κράτος διακατέχονται από το «σύνδρομο της λεηλασίας του πλούτου του άλλου», κάτι που παρατηρούμε ότι διατηρείται μέχρι τις μέρες μας.
Για να γίνει πιο σαφής η εικόνα αλλά και η σημασία του φαινομένου, πρέπει να σημειώσουμε ότι από τότε που βρέθηκαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία, τη Θράκη και τον Πόντο, αυτό που επιδίωξαν δεν ήταν η καταστροφή του άλλου και η λεηλασία του πλούτου του, αλλά η συνεννόηση, η ειρηνική συμβίωση και συνύπαρξη, η συνεννόηση μεταξύ των Ελλήνων αποίκων και των αυτόχθονων λαών της Ανατολίας.
Τοπικές συγκρούσεις και ανταγωνισμοί μπορεί να υπήρχαν, όμως το δόγμα της καταστροφής και της γενοκτονίας, αλλά και της λεηλασίας του πλούτου του άλλου, δεν υπήρχε. Μάλιστα, η λογική τού συν επικράτησε και στους αιώνες της ρωμαϊκής κυριαρχίας αλλά και κατά τα 120 χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Αυτός είναι και ο λόγος της παραγωγής και συσσώρευσης πλούτου, της ανόδου του πολιτισμού, της παιδείας και των επιστημών αυτήν την περίοδο περίπου των δύο χιλιάδων ετών.
Αυτό μέχρι να εισβάλει και να επεκταθεί στην Ανατολία η κατάρα, η μάστιγα, η πληγή.
Το 1071 ο Αλπ Αρσλάν νίκησε τον Ρωμανό τον Διογένη και έκτοτε ξεκίνησε η καταστροφή του πολιτισμού δύο χιλιάδων χρόνων και η λεηλασία του πλούτου του άλλου.
Οι Τούρκοι, ένας λαός νομαδικός, δεν είχε παράδοση παραγωγής πολιτισμού και πλούτου, με τους όρους που ίσχυαν στην Ανατολία. Δεν έχτισαν ποτέ πόλεις, η ιστορία και ο πολιτισμός τους ήταν τα κοπάδια προβάτων που είχαν, τα άλογα, τα όπλα τους και το γκανιμέτ (ganimet). Είναι η τουρκομουσουλμανική παράδοση σύμφωνα με την οποία όποιος συμμετέχει στην πολιορκία και άλωση μιας πόλης, ανεξαρτήτως βαθμού, μετά την άλωσή της έχει το δικαίωμα να λεηλατήσει τον πλούτο που θα βρει μέσα στην αλωθείσα πόλη επί τριήμερο. Μετά τη λήξη του τριημέρου αυτά τα λάφυρα του ανήκουν.
Όταν οι Τούρκοι του Αλπ Αρσλάν ήλθαν αντιμέτωποι με αυτόν τον πλούτο, σαν πραγματικές ύαινες ξεκίνησαν να καταλαμβάνουν και να λεηλατούν τη μια μετά την άλλη τις πόλεις της Ανατολίας. Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε το 1071 και διήρκεσε μέχρι το 1453, όσον αφορά την Ανατολία, ενώ συνεχίστηκε μέχρι το 1699, με την υπογραφή της Συνθήκης του Κάρλοβιτς. Μέχρι τότε η Οθωμανική Αυτοκρατορία έκανε επεκτατικούς πολέμους, στον πυρήνα των οποίων ήταν η λεηλασία του πλούτου του άλλου, ενώ από το 1699 αρχίζει η περίοδος της στασιμότητας και της οπισθοδρόμησης.
Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν σταμάτησε η πρόσκτηση νέων εδαφών, ξεκίνησαν και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματά της Αυτοκρατορίας, που συνέβαλαν τα μέγιστα στη διάλυσή της, η οποία ξεκίνησε σχεδόν έναν αιώνα μετά και ολοκληρώθηκε το 1918, με τη Συνθήκη Ανακωχής του Μούδρου. Οι Οθωμανοί δεν ήξεραν να παράγουν πλούτο μόνοι τους, γιατί δεν υπήρχε αυτό ως διαδικασία στην ιστορία τους και γιατί έμαθαν να ζουν λεηλατώντας τον πλούτο του άλλου.
Δεν θα ήταν δε καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μπορεί να έγινε για να δημιουργηθεί το 1923 η «καθαρή» από χριστιανούς Τουρκία, όμως είχε μέσα της και το στοιχείο της λεηλασίας του πλούτου των λαών που εξόντωσαν.
Για όσους δε πιστεύουν ότι με την ίδρυση της «κοσμικής» και «δυτικότροπης» Τουρκικής Δημοκρατίας, το 1923, άλλαξαν τα πράγματα, και ότι οι Τούρκοι, η Τουρκία και το τουρκικό κράτος με τις κυβερνήσεις του έχουν αποβάλει το «σύνδρομο της λεηλασίας του άλλου», συγγνώμη αλλά είναι μακριά νυχτωμένοι.
Οι νέοι δυτικότροποι και κοσμικοί Τούρκοι με τα ημίψηλα καπέλα λεηλάτησαν την ανταλλάξιμη περιουσία των Ελλήνων της Θράκης του Πόντου και της Μικράς Ασίας, συνέχισαν να λεηλατούν μέχρι σήμερα τις περιουσίες και των πλούτο των Αρμενίων και των Ασσυρίων που εξολόθρευσαν, λεηλάτησαν την περιουσία των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με τον Νόμο Τεκμηρίου Περιουσίας, το 1942, λεηλάτησαν τις περιουσίες των Ελλήνων της Πόλης το 1955 – γεγονότα που περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια ο Σπύρος Βρυώνης στο δεύτερο βιβλίο που αναφέρουμε πιο πάνω.
Προτελευταία λεηλασία περιουσιών Ελλήνων από τους Τούρκους έγινε στην Κύπρο, στον πρώτο και τον δεύτερο Αττίλα, τότε που Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες εισέβαλαν στα σπίτια των Ελλήνων και έκλεψαν τα πάντα. Μάλιστα Τούρκοι αξιωματικοί καταγγέλθηκαν ότι έστελναν με τα αποβατικά τους πίσω στην Τουρκία ψυγεία, τηλεοράσεις, έπιπλα κ.ά. – για να μην πηγαίνουν άδεια πίσω βρε αδερφέ!
Η τελευταία λεηλασία είναι επί των θυρών και αφορά τον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου και της Ελλάδος.
Διαβάζοντας Τούρκους καθηγητές αλλά και δηλώσεις Τούρκων πολιτικών, αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι αυτό που λένε για τις ιερόδουλες: «Θέλει η… ιερόδουλη να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει». Έχει θολώσει το μάτι τους από τον πλούτο που έχει ανακαλυφθεί στην ΑΟΖ της Κύπρου και είναι φανερό ότι υπάρχει και στις ελληνικές θάλασσες, και θα κάνουν το παν για να αποκτήσουν τη μερίδα του λέοντος.
Μάλιστα Τούρκος καθηγητής πανεπιστημίου εγκαλεί τις τουρκικές κυβερνήσεις γιατί δεν έκαναν τόσα χρόνια κάτι που οι Έλληνες τους κλέβουν το τουρκικό πετρέλαιο, και εννοεί τα κοιτάσματα του Πρίνου.
Το «δόγμα της λεηλασίας του πλούτου του άλλου» είναι αυτό που καθορίζει την πολιτική και τη στρατηγική της Τουρκίας στα ενεργειακά της Κύπρου και της Ελλάδας.
Αυτό πρέπει να κατανοήσουν οι Έλληνες πολιτικοί και να προετοιμάσουν κατάλληλα σχέδια για την αντιμετώπιση κάθε πρόκλησης στην υφαλοκρηπίδα της Κύπρου και της Ελλάδας.
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα δημοκρατία και το Pontos-news