Mεταξύ των πλέον ευάλωτων οικονομιών απέναντι στην πανδημία κατατάσσει η Capital Economics την Ελλάδα εξαιτίας δύο παραγόντων: της μεγάλης εξάρτησης από τον τουρισμό, που σήμερα δέχεται ισχυρότατο πλήγμα και του υψηλού χρέους της, που προβλέπεται να διογκωθεί περαιτέρω.
Δεν είναι το πρώτο καμπανάκι που χτυπάει η CE για τη χώρα μας, αφού έχει ήδη προειδοποιήσει για ύφεση 15% φέτος, με το έδαφος να καλύπτεται μερικώς μόνο την ερχόμενη χρονιά, κατά την οποία προβλέπει ανάπτυξη 10%. Η Capital Ecnomics διακρίνει τέσσερις κατηγορίες χωρών, οι οποίες κινδυνεύουν με παρατεταμένη κρίση.
Η πρώτη αφορά τις χώρες, που δεν μπορούν να θέσουν την πανδημία υπό έλεγχο- τουλάχιστον όχι έως ότου βρεθεί το εμβόλιο ή επιτευχθεί ανοσία της αγέλης. Πρόκειται για ορισμένα από τα φτωχότερα κράτη του πλανήτη στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και μέρος της Ασίας.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά χώρες με κλάδους άκρως εκτεθειμένους στην πανδημία και με κίνδυνο μόνιμης απώλειας στο ακαθάριστο προϊόν. Σε αυτές ξεχωρίζουν η Ελλάδα, η Ταϋλάνδη, οι Φιλιππίνες και το Μαρόκο λόγω της υπερβολικά μεγάλης συμβολής του τουρισμού στο ΑΕΠ. Η CE προβλέπει ότι θα περάσουν αρκετά χρόνια για να επιστρέψουν τα διεθνή ταξίδια σε φυσιολογικά επίπεδα. Στην ίδια κατηγορία χώρες που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από μαζικές εκδηλώσεις (μεγάλα συνέδρια, φεστιβάλ κτλ) όπως το Μεξικό και η Νότια Κορέα, αλλά και οικονομίες που παράγουν κεφαλαιουχικά αγαθά όπως η Κίνα.
Η Ελλάδα περιλαμβάνεται και σε μία τρίτη κατηγορία, αυτή των χωρών που απειλούνται με δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Αυτές διατρέχουν τον κίνδυνο μετά την έκρηξη ελλειμμάτων και χρεών να αναγκαστούν σε έναν νέο κύκλο λιτότητας. Όπως αναφέρει οι σε μία πρώτη ματιά οι χώρες με τα υψηλότερα επίπεδα χρέους πριν από την κρίση είναι η Ιαπωνία, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Σιγκαπούρη, οι ΗΠΑ και η Βραζιλία.
Η τέταρτη ομάδα αφορά εκείνες τις χώρες που πιθανόν να δουν τη μεγαλύτερη μόνιμη βλάβη από την πανδημία, όπου δηλαδή η αρχική βαθιά ύφεση θα εξελιχθεί σε μία ακόμη πιο σοβαρή κρίση. Αυτό είναι πιθανό να συμβεί εάν έχουμε για παράδειγμα μία τραπεζική κρίση. Εδώ το καμπανάκι χτυπάει πιο δυνατά για την Τουρκία, της οποίας τον τραπεζικό τομέα θεωρεί άκρως ευάλωτο η CE.