«Κόκκινη κάρτα» σε επίδοξους καταπατητές που επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν τις εκτάσεις που αυθαίρετα κατέχουν έδειξε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Η Ολομέλεια του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου έκρινε ότι είναι αντισυνταγματική η διάταξη εκείνη του νόμου 4061/2012 που παρέχει τη δυνατότητα στους αυθαιρέτως κατέχοντες δημόσια κτήματα, τουλάχιστον από την 5.6.1993 και μετά να τα εξαγοράσουν, με μηνιαίες μάλιστα δόσεις σε ύψος ίσο προς τις αντικειμενικές ή αγοραίες αξίες τους.
Υπενθυμίζεται ότι με το άρθρο 23 του νόμου 4061/2012, παρέχεται η δυνατότητα σε όποιον κατέχει ακίνητο-κτήμα, το οποίο διαχειρίζεται το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, να υποβάλλει αίτηση εξαγοράς του, εφόσον αποδεικνύει την κατοχή του πριν την 5.6.1993 και η επιφάνειά του δεν υπερβαίνει τα 10 στρέμματα.
Η απόφαση του ΣτΕ
Ειδικότερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 709/2020 απόφασή της, έκρινε ότι οι ρυθμίσεις του άρθρου 23 του ν. 4061/2012 (διαχείριση και προστασία ακινήτων υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και ρύθμιση εμπραγμάτων δικαιωμάτων) αποσυνδέουν το δικαίωμα εξαγοράς των δημοσίων εκτάσεων από πρόσωπα τα οποία δικαιούνται αποκατάστασης.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με την Ολομέλεια του ΣτΕ, να παραβιάζονται οι συνταγματικές αρχές της ισότητας των πολιτών και του κράτους δικαίου, καθώς επιβραβεύουν τους καταπατητές της δημόσιας περιουσίας, παρέχοντάς τους έτσι το δικαίωμα να αποκτήσουν νόμιμο τίτλο κυριότητας.
Οι σύμβουλοι Επικρατείας διευκρινίζουν ότι η επίμαχη ρύθμιση του άρθρου 23 του ν. 4061/2012 αποσυνδέει το δικαίωμα εξαγοράς του δημοσίου κτήματος από κάθε προϋπόθεση, άλλη πέραν: 1) της κατοχής του τουλάχιστον από την 5.6.1993 και μετά και 2) της καταβολής του σχετικού τιμήματος.
Κατά το παρελθόν (1951 και 1977) ίσχυαν αντίστοιχες νομοθετικές διατάξεις οι οποίες όμως είχαν αφενός γνήσιο αποκαταστατικό σκοπό και αφετέρου υπήρχε διάκριση μεταξύ αστικών και αγροτικών ακινήτων, κάτι που με το επίμαχο νομοθετικό πλαίσιο του 2012, δεν ισχύει, αλλά αντίθετα εξομοιώνονται ανόμοιες μεταξύ τους καταστάσεις (που πρέπει από το νομοθέτη να διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο), κάτι το οποίο όμως δεν είναι ανεκτό από τις Συνταγματικές επιταγές.
Τέλος, το παλαιό νομοθετικό πλαίσιο, έθετε προϋποθέσεις ως προς την κατοχή του ακινήτου του δημοσίου. Δηλαδή, εάν επρόκειτο για γεωργική έκταση απαιτείτο η συστηματική καλλιέργειά της και εάν επρόκειτο για πρόσωπο που είχε το δικαίωμα αποκατάστασης, έπρεπε κατά κύριο επάγγελμα να είναι γεωργός , κ.λπ.
