ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ-ΑΓΩΓΟΙ
I. Κανείς δεν μιλάει για τις σπάνιες, πολύτιμες γαίες που διαθέτει η Ελλάδα σε υπερθετικό βαθμό, μεταλλεύματα μέσα στο υπέδαφος της χώρας, τόσο διάφορα- και τόσο άφθονα που, με μια σωστή εκμετάλλευσή τους, έστω και μόνο τα μισά, τα έσοδα που θα μπορούσαν να αποκομιστούν θα έκαναν την Ελλάδα μια απ’ τις πιο πλούσιες χώρες της Ευρώπης.
Το 2018, στα πλαίσια της 83της ΔΕΘ, ο καθηγητής του ΕΜΠ Ιωάννης Πασπαλιάρης σε εκδήλωση του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) ανακοίνωσε την ύπαρξη «ώριμων» κοιτασμάτων χρυσού, ψευδάργυρου και μόλυβδου στη Βόρεια Ελλάδα αξίας 18 δις ευρώ περίπου. Κι αυτό είναι μόνο ένα ελάχιστο μέρος.
Εννοούμε βεβαίως το αυτονόητο λέγοντας ότι η αξιοποίηση αυτού του πλούτου θα πρέπει να μπει αμέσως σε τροχιά εφαρμογής προκειμένου να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια ισχυρή και άκρως ωφέλιμη επενδυτική πολιτική αγοράς ικανή να ανταγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία οποιαδήποτε άλλη χώρα στον τομέα.
Μια ελληνική εξορυκτική βιομηχανία θα έπρεπε να είναι σήμερα ένα από τα πρωτεύοντα οικονομικά προγράμματα που η κυβέρνηση θα έλεγα πως έχει την υποχρέωση να καταστήσει πραγματικότητα, στην ανάγκη υπερπηδώντας και καταγγέλλοντας όποια εμπόδια θα μπορούσαν να εμφανιστούν.
Πριν μιλήσουμε όμως για το τί έγινε στο παρελθόν με αυτές τις μεγάλης αξίας ελληνικές γαίες, ας δούμε συνοπτικά τί υπάρχει στο υπέδαφος της Βόρειας Ελλάδας το οποίο – απ’ ό, τι φαίνεται – είναι ένας ολόκληρος θησαυρός, και ποια είναι τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά» για μερικά απ’ τα οποία η Ελλάδα ούτε λίγο ούτε πολύ είναι και η μοναδική παραγωγός χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση:
1) Αλουμίνιο – Εάν η Γαλλία δεν αυξήσει πάλι την παραγωγή της, τότε η Ελλάδα είναι η πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή.
2) Βωξίτης – Και εδώ η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη παραγωγός στην ΕΕ. Το ορυκτό χρησιμοποιείται στη κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών συσκευών, σους σιδηροδρόμους, στα αυτοκίνητα, στη διαστημική τεχνολογία.
3) Μαγγάνιο – Η μοναδική χώρα στην ΕΕ που περιέχει κοιτάσματα μαγγανίου στο υπέδαφός της είναι η Ελλάδα, κυρίως στον Νομό Δράμας. Χρησιμοποιείται σε όλο το φάσμα της μεταλλουργίας και τα σκράματα αλουμινίου.
4) Σμηκτίτες – Μετά απ’ τις ΗΠΑ η Ελλάδα είναι η δεύύτερη χώρα στον κόσμο στους σμηκτίτες οι εφαρμογές των οποίων βρίσκονται στα φάρμακα, τα καλλυτικά, στη διάθεση απόβλητων, κλπ.
5) Χρωμίτης – Πάλι η Ελλάδα είναι μοναδική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που περιέχει ευρέα κοιτάσματα χρωμίτη, άμεσα εκμεταλλεύσιμα. Χρησιμοποιούνται κυρίως στη παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα. Στο Βούρινο Κοζάνης βρίσκονται κοιτάσματα από τα πιο σημαντικά στο κόσμο.
6) Νικέλιο – ‘Ένα άλλο «στρατηγικό ορυκτό» για το οποίο η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα.
7) Μαγνήσιο – Η Ελλάδα εξάγει Μαγνησίτη, ορυκτή μορφή του Μαγνησίου, που καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
8) Λιγνίτης – Η Ελλάδα διαθέτει πολύ πλούσια κοιτάσματα λιγνίτη.
9) Ουράνιο – Στην Ανατολική και Κεντρική Μακεδονία και στη Θράκη (Ροδόπη) εντοπίστηκαν ουρανιούχα μεταλλεύματα. Σχετικά με αυτά, η εφημερίδα «Αθηναϊκή» στις 28 Απριλίου 1999 δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Θησαυροφυλάκιο η Βόρεια Ελλάδα»!
10) Χρυσός – Στη περιοχή Σαπών-Πετρωτών(Θράκη) υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα πετρώματα. Επίσης στη Χαλκιδική, στη Μήλο, Λήμνο, Λέσβο.
Αναφορικά και ειδικά με τα κοιτάσματα ουρανίου – ένα ορυκτό, όπως ξέρουμε, απ’ τα πιο πολύτιμα – μια έκθεση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Επενδυτής» στις 23.2.1996 κάνει λόγο για την ύπαρξη 300 εκατομμυρίων τόνων ουρανίου με συμπύκνωμα 16% και μια αξία αγοράς 100 τρισεκατομμυρίων Δραχμών, σήμερα περίπου 290 δις ευρώ.
Μόνο το κοίτασμα ουρανίου στη περιοχή του όρους Σύμβολο στον Νομό Καβάλας δηλώνεται πως είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
Σχετικά με το ουράνιο, θα πρέπει ωστόσο να γίνει μνεία σε ό, τι φαίνεται να έχει δηλώσει ο καθηγητής του ΑΠΘ Παπαστεφάνου: «Ίσως να μη δόθηκαν ποτέ στις ελληνικές κυβερνήσεις τα πλήρη αποτελέσματα των γεωλογικών ερευνών που έκαναν στη Δράμα και στη Θράκη οι Αμερικανοί ερευνητές!!!». Μια απ’ τα ίδια.
Και μάλλον αυτό αληθεύει γνωρίζοντας το γενικό «στυλ» συμπεριφοράς των Αμερικανών σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις και καταστάσεις, προπαντός στην «αποικία» Ελλάδα.
Πάντως και άλλα σπάνια ορυκτά βρίσκονται στη Βόρεια Ελλάδα, μεταλλεύματα που χρησιμοποιούνται για δορυφόρους και πυραύλους: το Λουτέσιο, το Λανθάνιο, το Ρουτίλιο.
Σε άλλες περιοχές βρίσκεται το Όσμιο, ορυκτό της ομάδας του λευκόχρυσου (στα Ίμια και γενικά στο Αιγαίο), το Μεθάνιο (Κρήτη). Επίσης ο λεγόμενος Κόκκινος Υδράργυρος (κίτρινο οξείδιο του υδραργύρου;), που, για τα χαρακτηριστικά του, χρησιμοποιείται, μαζί με το Όσμιο, στη βιομηχανία των πυρηνικών.
Όσο για το Μεθάνιο, λέγεται πως μόνο το απόθεμά του σε μια άκρη μονάχα της Κρήτης αρκεί για να τροφοδοτήσει με καύσιμο για 10.000 χρόνια τα αυτοκίνητα σε όλη τη Γη (!).
Αλλά η Ελλάδα διαθέτει και άλλα σπάνια μεταλλεύματα, όπως:
1) το Μολυβδαίνιο – Η χρήση του βρίσκεται στα κράματα για την κατασκευή κινητήρων αεροσκαφών.
2) το Χρώμιο – Είναι αναντικατάστατο στη παραγωγή ειδικών κραμάτων χάλυβα. Η Ελλάδα διαθέτει μεγάλα κοιτάσματα Χρωμίου μέσα στα πετρώματα του γήινου μανδύα, πάνω στις κορυφές των βουνών.
3) το Βανάδιο – Ένα στοιχείο απαραίτητο για τις στήλες πυρηνικών αντιδραστήρων.
4) το Ραδόνιο – Ένα ορυκτό – της οικογένειας των ραδιούχων – με τεράστια συγκέντρωση στην Ελλάδα, αν δώσουμε βάση σε μια έρευνα που δημοσιοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1998 στην οποία, μόνο στη περιοχή του χωριού Νεράιδα Θεσπρωτίας μετρήθηκε μια τιμή ραδονίου 9.550 μπεκερέλ το τετραγωνικό μέτρο, όταν το όριο επιφυλακής είναι 150 μπεκερέλ.
Δεν έλειψαν όμως και άλλες υψηλές μετρήσεις σε περιοχές Σερρών, Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Νιγρίτας, Σουρωτής, Λέσβου, Φθιώτιδος, Ικαρίας, Λουτρακίου, κλπ.
Για όσους δεν γνωρίζουν, η ύπαρξη Ραδονίου στο υπέδαφος αποτελεί ένδειξη ύπαρξης Ουρανίου!
ΙΙ. Αυτά τα «ωραία» για όλα τα «καλά» που υπάρχουν στην ελληνική γη (επικράτεια) με ειδική αναφορά στη περιοχή απ’ τη Δυτική Μακεδονία έως τη Θράκη.
Όσο για το πετρέλαιο, από το 1973/1974 υπάρχουν εκθέσεις (άλλες γνωστές σε όλους και άλλες άγνωστες στους περισσότερους) οι οποίες «δηλώνουν» την ύπαρξή του (και σε υπολογίσιμες ποσότητες) στο Αιγαίο ως τα Δωδεκάνησα, στο Ιόνιο, στη Κρήτη και στη Θεσπρωτία. Ο λόγος για το φυσικό αέριο στην Ελλάδα έχει σχετικά πρόσφατες αναφορές, ενώ στην Δυτική Ευρώπη το «προϊόν» είναι γνωστό κιόλας πριν από το 1940.
Είναι αναμφισβήτητο πως από το 1940 και μετά, ή μάλλον από το 1947 και μετά, δηλαδή από την δημοσίευση του βιβλίου του Δ. Μπάτση «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», που αποκάλυψε την ύπαρξη της λεόντειας, πλήρους καταρράκωσης της ελληνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, «Σύμβασης Cooper», όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί, όλοι οι Υπουργοί έκρυψαν επιμελώς την ύπαρξη του μεγάλου ελληνικού ορυκτού πλούτου, στο υπέδαφος και στη θάλασσα.
Κανείς δεν ξέρει – κανείς δεν βρέθηκε να πει την αλήθεια! – για ποιο λόγο υπήρξε, και υπάρχει ακόμη και σήμερα, τόση omertà, τόση σιωπή στο θέμα των σπάνιων και πολύτιμων γαιών στο ελληνικό υπέδαφος,
μια τραγική αντιστοιχία η ενέργεια και εξέλιξη της οποίας δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί ασυνείδητη και τυχαία, αλλά οπωσδήποτε διαθέτει όλα τα στοιχεία της συνειδητής επίτευξης φτωχοποίησης της χώρας και της παράδοσής της στα αρπαχτικά ξένα συμφέροντα,
με αρχή την λεγόμενη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης(!!) το 2010 του θλιβερού διδύμου Γ.Α. Παπανδρέου/Γ. Παπακωνσταντίνου (τί σύμπτωση: αμφότεροι με ένα παρελθόν… παπά!).
Βεβαίως, αν το καλοσκεφθούμε, η «είδηση» της ανακάλυψης πετρελαίου στη Θάσο το 1973 υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ο τάφος της ύπαρξης των πλούσιων σπάνιων γαιών στην Ελλάδα: από τότε αρχίσαμε να μιλάμε όλο και περισσότερο για πετρέλαιο, για να «σκεπαστεί» ο τάφος στη συνέχεια ακόμη περισσότερο με το «ανέβασμα» στις συζητήσεις και στα «συμφέροντα» του «δίδυμο» ορυκτού, του φυσικού αερίου, απ’ τη δεκαετία του ’90 και μετά.
Άκρως «βολικά», αλήθεια, υπήρξαν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στην ολική αποσιώπηση όλων των άλλων κοιτασμάτων εξίσου αν όχι πιο προσοδοφόρων που είναι οι σπάνιες γαίες.
Έτσι είδαμε τις μονότονα επαναλαμβανόμενες αρνήσεις ύπαρξης στην Ελλάδα πολύτιμων «στρατηγικών» γαιών από πολιτικούς ταγούς έμπειρους στις ενδοτικές πολιτικές παράδοσης άνευ όρων του ελληνικού πλούτου σε ξένες διαχειρίσεις καπιταλιστικών συμφερόντων.
Και είναι άκρως «παράξενο» πως σε όλη αυτή την «υπόθεση» που «βρωμάει», ακριβώς εκείνη η πολιτική παράταξη η οποία διατυμπανίζει ότι πολύ κόπτεται για το «καλό του λαού» και κατ’ επέκταση της «χώρας Ελλάδας», η λεγόμενη «κομμουνιστική» στις διάφορες εκφάνσεις της ως Κ.Κ., ποτέ δεν μερίμνησε να ξεσκεπάσει τα εγκλήματα «σε βάρος του εργαζόμενου ελληνικού λαού» που διέπραξαν οι κυβερνήσεις, αρχίζοντας από τον Μεταξά τον Φεβρουάριο του 1940, εκποιώντας στους ξένους την Ελλάδα ολόκληρη, μαζί με αυτόν τον «εργαζόμενο λαό», επομένως!
Όλα τα διάφορα ΚΚ έως τώρα τίποτα δεν ξέρουν, τίποτα δεν είπαν, τίποτα δεν έκαναν, κανέναν και τίποτα δεν κατηγόρησαν και δεν «αποκάλυψαν» – και τόσα είχε, και έχει να αποκαλυφθούν η «ιστορία»!
Το ίδιο να λέγεται και για τα λεγόμενα «σοσιαλιστικά» ή και «ριζοσπαστικά», τρομάρα τους, κινήματα που μας λένε ότι είναι στο πλευρό του λαού και θέλουν «να τον εκφράζουν»!
ΙΙΙ. Το 1947 ο Δημήτρης Μπάτσης, οικονομολόγος και δικηγόρος, κυκλοφόρησε στις εκδόσεις «Το νέο βιβλίο» το βιβλίο του «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», έχοντας προηγουμένως, το 1946, δημοσιεύσει μια περίληψή του στο περιοδικό «Ανταίος».
Το βιβλίο αυτό περιέχει, κατ’ αρχήν, μια ενδελεχή ανάλυση των μηχανισμών παράνομου πλουτισμού στην διεξαγωγή παραλαβής, κατεργασίας και διανομής των εφοδίων της UNRRA στην Ελλάδα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της.
Πρόκειται δηλαδή για την «κωδικοποίηση» των ενεργειών που ύφαιναν και εκτέλεσαν όλα τα τότε ελληνικά εμπορικά, τραπεζιτικά και βιομηχανικά συγκροτήματα στη χρησιμοποίηση σαν μέσο παράνομης αύξησης του κεφαλαίου τους και εξαγωγής μεγάλου υπερκέρδους σε όλα τα εφόδια UNRRA κιόλας απ‘ τη πρώτη μέρα εισαγωγής του στην Ελλάδα.
Στην ουσία εξελίχθηκε μια τεράστια μαφιόζικη επιχείρηση χειραγώγησης όλου του πλούτου προερχόμενου από το εξωτερικό, βασικά από τις ΗΠΑ, με περίπου απόλυτη ελευθερία δράσης όντας, μάλλον ηθελημένα, απλώς υποτυπώδης ο κρατικός έλεγχος ώστε τελικά να δημιουργηθεί ένα μονοπωλιακό κέρδος των ιδιωτών σε βάρος του Δημοσίου και της κατανάλωσης με επιβάρυνση ειδικά στον καταναλωτή λαό.
Φυσικά, διόλου απίθανο η κερδοσκοπική μοιρασιά να αποτέλεσε και μεγάλη πηγή πλουτισμού για ουκ ολίγους κυβερνητικούς λειτουργούς παντός επιπέδου της εποχής: οι «μίζες», κατά πώς ξέρουμε, είναι το «παραδοσιακό σπορ» των κυβερνώντων, μαζί με το γκολφ.
Ο Μπάτσης όμως αναφέρεται, πρώτος και μοναδικός, και στην λεγόμενη «Σύμβαση Cooper», περιβόητη συμφωνία κράτους-ιδιώτη, εκ πρώτης όψεως, όπου το κράτος πουλήθηκε ή προσφέρθηκε στον ιδιώτη και ο ιδιώτης είχε όλα τα δικαιώματα πάνω στο κράτος και στη περιουσία του.
Πολύ κοντά στην αλήθεια βρίσκεται όποιος αναλογίζεται τί έχει σημάνει για την Ελλάδα, κιόλας απ’ το 1940, σε ανύποπτο χρόνο δηλαδή, η υπογραφή αυτής της, νομικά απαράδεκτης και εθνικά καταστροφικής, Σύμβασης που το ελληνικό κράτος συνομολόγησε με τους Αμερικανούς του consortium Hugh Cooper & Co,
μια συμφωνία που στη κυριολεξία «έκλεισε τα στόματα» όλων των Ελλήνων πολιτικών έως σήμερα – ακόμη και τώρα κανείς τους δεν μιλάει, όχι για ό, τι έγινε από τον Φεβρουάριο του 1940 και μετά
(στην πραγματικότητα, το αντικείμενο του τίτλου του νόμου 2220/1940, δηλαδή οι εργασίες στον Αχελώο, έμεινε ανενεργό, ενώ τίποτα δεν ξέρουμε για ό, τι αφορά τα ελληνικά ορυκτά),
αλλά τουλάχιστον για πιο πρόσφατα, για ό, τι έγινε από το 2010, που τυπικά έληξε η Σύμβαση, και μετά όταν ταυτόχρονα η Ελλάδα κατά σύμπτωση ξαφνικά «πτώχευσε» (αυτός είναι εκείνο που λένε «ξαφνικός θάνατος»;) και «μπήκε» θριαμβευτικά στο ΔΝΤ και στη μέγγενη του χρέους προς 16 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα πλαστά, απ’ ό, τι φαίνεται, στοιχεία που παρατέθηκαν.
Ποιος ξέρει τί θα μπορούσε να πει – αλλά προπαντός και να κάνει – ο ελληνικός λαός αν είχε την δυνατότητα επιτέλους να διαβάσει και να καταλάβει πού «χαντάκωσαν» την Ελλάδα οι «ηγήτορές» της, την Ελλάδα-χώρα, την Ελλάδα-κράτος, αλλά και την Ελλάδα-λαό, τουλάχιστον έως το 2070, μέσα στις σελίδες της αισχρής «Σύμβασης δανεικής διευκόλυνσης», ναι!, διευκόλυνσης, τί ειρωνεία! ο τέλειος εμπαιγμός, κοροϊδευτικός ευφημισμός, αρχίζοντας από τη πέμπτη παράγραφο του άρθρου 14!
Στις 26.7.2012 στο economist.gr ο Λάζαρος Ελευθεριάδης αναρωτιόταν πώς είχε συμβεί και «μια χώρα σαν την Ελλάδα, με μοναδικό ορυκτό πλούτο στο υπέδαφός της, να μην έχει αναπτύξει ανάλογη βιομηχανία» η οποία «θα αποτελούσε και «μονοπώλιο» στην Ευρώπη, μιας και τέτοια ορυκτά δεν υπάρχουν [αλλού] σε αυτήν».
Και τραγικά διερωτόταν: «Σε ποιους παρεχωρήθη η χώρα, ή τουλάχιστον η διαχείρισή της, ως οικόπεδο άνευ ιδιοκτήτου;;;»,
συνεχίζοντας με το αυτονόητο: «Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το έτος 2009, και σήμερα ακόμη βέβαια, φαντάζει «παρωνυχίδα» μπροστά στο μέγεθος του ποσού των Εσόδων τα οποία θα προέκυπταν από αντίστοιχη και ανάλογη ανάπτυξη βιομηχανικής δραστηριότητας στην Ελλάδα».
Δυστυχώς η υφαρπαγή του πλούτου της Ελλάδας με την συναίνεση του πολιτικού προσωπικού της δεν προέβλεπε καμία ελληνική «βιομηχανική ανάπτυξη», απ’ τη μια πλευρά, κι απ’ την άλλη, για πιο σιγουριά ως προς την επιχείρηση ισοπέδωσης και φτωχοποίηση της χώρας και την μετατροπή της σε επαίτη που ζει όπως οι άλλοι ορίζουν να ζει, έθετε τα θεμέλια για την πλήρη αποβιομηχάνισή της. Όπερ και επετεύχθη κανονικά!
Μια-μια, σε σταθερό ρυθμό οι ελληνικές βιομηχανίες «κατά τύχη» έβρισκαν όλο και περισσότερες δυσκολίες λειτουργίας ώσπου αναγκάζονταν να κλείσουν ή να πουληθούν στους ξένους αντί πινακίου φακής μετακομίζοντας στο εξωτερικό ή να φυτοζωούν χωρίς τέλος –
σε κάθε περίπτωση όμως αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες ανέργους που, στη καλύτερη των περιπτώσεων, δεν μπόρεσαν να βρουν καλύτερη «λύση» από το να πληθήνουν τους εργαζόμενους στις «υπηρεσίες». Extrema ratio.
Πάντως, μεταξύ 1975 και 1995 έκλεισαν οι μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας.
Ας απαριθμήσουμε μερικές απ’ αυτές, που δεν υπάρχουν πια ή κατάντησαν να είναι ζόμπι, για να γίνουν πραγματικότητα οι προσταγές των ξένων «ανωτέρων»: Ελαΐς, Pepsico, ΔΕΛΤΑ Γάλα Βλάχας, Frigoglass, Froneri Hellas, ΗΒΗ, Hellenic Steel, Λεβεντέρης, Φίλκεραμ Johnson, Καπνά Γεωργιάδη, Βιομηχανία Κ. Αγγελόπουλου, Αλουμίλ, Σέλμαν, Χαλιβουργική, Πίτσος, Ελληνικά Ναυπηγεία, Βιομηχανία Ζάχαρης, Λαρκο – κι άλλων «ων ουκ έστι αριθμός».
Το αποτέλεσμα; Το 2017, «στις ημέρες μας η εγχώρια βιομηχανική παραγωγή καλύπτει μόλις 26% της εσωτερικής κατανάλωσης, ενώ το υπόλοιπο 74% ικανοποιείται από τις εισαγωγές (naftemporiki.gr, 22.9.2017).
Ως και η «πολεμική βιομηχανία» βρίσκεται μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» όταν θα έπρεπε να είναι στο άνθος της εξέλιξης, έστω και η μόνη σταθερά παραγωγική και δυναμική, με μια τουρκική παρουσία, δίπλα, όλο και πιο απειλητική.
Ναι, η Ελλάδα θα μπορούσε να «χάσει» οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία, όχι όχι όχι όμως την αμυντική βιομηχανία, όχι την βιομηχανία παραγωγής οπλικών συστημάτων, καθαρά ελληνικής παραγωγής ή σε συνεργασία με ξένους εταίρους.
Πού είναι όμως η ΕΑΒ; Πώς κατέληξε να είναι κι αυτή ένα ζόμπι; Γιατί; Γιστί υπήρξε όλα τα περασμένα χρόνια – ας πούμε απ’ το 1990 και μετά, ειδικά από το 1996 ως το 2010 – ίσα-ίσα τα χρόνια που έπρεπε να σφύζει από παραγωγικότητα για την ‘ολο και μεγαλύτερη τουρκική απειλή, γιατί υπήρξε έρμαιο επανειλημμένων σκανδάλων, συνεχούς διαφθοράς με άσχετους και επικίνδυνους «ημέτερους» (βλ. ΕΛΒΟ, ΠΥΡΚΑΛ, ΕΑΣ. ΕΑΒ, στο ίδιο το ΥΠΕΘΑ!), κομματικούς «λεγεωνάριους», «συνδικα-ληστές», απατεώνες επιχειρηματίες;
Γιατί ποτέ δεν έχει διελευκανθεί η «ιστορία» των λεγόμενων «αντισταθμιστικών προγραμμάτων», η «παχιά αγελάδα» με τις πολλές αμαρτίες, και γιατί δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να «σκάψει» εκεί όπου, στον πιο κρίσιμο τομέα της εθνικής ασφάλειας, με απομύζηση του Ελληνικού Δημοσίου, οι γνωστοί άγνωστοι προκάλεσαν απίστευτη ζημιά στην ελληνική αμυντική βιομηχανία και τελικά σε βάρος της Χώρας;
Γιατί ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανείς;
Έτσι φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα μόνο να αγοράζει όπλα και να μην παράγει τίποτα το αξιόλογο! και να περιμένει, με το νερό στο στόμα ενώ η Τουρκία εξοπλίζεται και παράγει τα πιο σύγχρονα όπλα, οι ξένοι να της πουλήσουν ό, τι τους περισσεύει και δεν το χρησιμεύουν πλέον!!
Και σαν να τα έχει πει σήμερα εκείνα που είπε ο αείμνηστος Χρ. Πασαλάρης στις 16 Μαρτίου 2013:
«Στις μέρες μας ο λαός αδρανεί, παραδίδεται αμαχητί στους αφέντες του, επαφίεται στην κούφια ρητορική καραγκιόζηδων της πολιτικής και των καναλιών. Περιμένει κάποιον… να βγει μπροστά, να τον ξυπνήσει, να τον οδηγήσει στην επαναστατική αλλαγή. Όχι να συναλλάσσεται παρακλητικά με τους υπηρέτες των ξένων δανειστών».
Όλα αυτά δεν είναι παρά ο καθρέφτης μιας απαράδεκτης, τρομερής κατάστασης, τραγικής, θανατηφόρας, δυστυχώς καρπός τρομερών ενδοτικών κυβερνώντων και διεφθαρμένων ανθελληνικών πολιτικών συστημάτων, κάτι που μάλλον δεν απαντάται σε καμία άλλη χώρα στο κόσμο, εκτός από τα χείριστης φήμης «κράτη μπανανίες».
Ωστόσο, για να τα πούμε όλα, στον «χορό» μπαίνει και εκείνη η οντότητα που ονομάζουμε «ο λαός» ο οποίος, μολονότι βλέπει τα στραβά και «τα πληρώνει» ακριβά, δεν έχει ποτέ καμία θέληση ή μέριμνα για την όποια αντίδραση και στέκεται αδρανής σαν σκλάβος που «υποχρεώνεται» να υποστεί τα πάνδεινα για να επιζήσει.
Βεβαίως, για να αντιδράσει, πρέπει και να το θέλει. Και θα πρέπει επίσης να θέλει να μάθει τί γίνεται γύρω του!
IV. Η Σύμβαση Cooper έληξε μεν τυπικά το 2010 αλλά το ίδιο εκείνο 2010 όλως «συμπτωματικώς» άρχισε και ο μνημονικός Γολγοθάς της Ελλάδας.
Με τη Σύμβαση όμως τί έγινε; Δυο ήταν οι επιλογές: ή η αυτόματη ανανέωση για άλλα 25 χρόνια ή η έγκαιρη σχετική αρνητική συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης.
Τί έκανε ο ΓΑΠ το 2010; Ανανέωσε τη Σύμβαση ή όχι;
Πάλι το 2010 (στις 25.11.2010, πρωτ. 6696) ο Βουλευτής Κ. Βελόπουλος με επίκαιρη επερώτηση στον Υπουργό Οικονομικών έθεσε θέμα «Σύμβασης Κούπερ» ζητώντας να μάθει ειδικά «ποιες είναι οι δεσμεύσεις της Ελλάδος», «ποιοι απαρτίζουν το Αμερικανικό consortium εταιρειών» και «τί προτίθεται να πράξει η κυβέρνηση».
Ο ΥΠΟΙΚ κ. Παπακωνσταντίνου, ασφαλώς καθ’ ύλην αρμόδιος, ούτε καν εδέησε να απαντήσει, ως όφειλε, και παράτυπα δηλώνοντας με τη σιωπή του «αναρμόδιος»(!!!) έστειλε την ερώτηση του βουλευτή στο Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, το οποίο φυσικά απάντησε πως δεν διαθέτει κανένα στοιχείο διότι οι Υπηρεσίες του «δεν τηρούν τη σύμβαση»!!
Δηλαδή, εν ολίγοις, κανείς στην κυβέρνηση Γιώργου Α. Παπανδρέου δεν ήταν αρμόδιος για την Σύμβαση Cooper και επιπλέον κανείς δεν είχε στα χέρια του το κείμενό της, ούτε βέβαια είπε πού θα μπορούσε να βρίσκεται.
Επομένως, ουδεμία απάντηση από κανένα!!! Δεν υπάρχει τίποτα! Τα στόματα ερμητικά κλειστά.
Μια συμπεριφορά απόλυτα ενδεικτική, a contrariis, όχι μόνο της κυβερνητικής αλαζονείας αλλά και, εμμέσως πλην σαφώς, της ενεργού εμπλοκής της στην «υπόθεση» Cooper και ασφαλώς στη συνέχεια της και στις όποιες συνέπειες της.
Τώρα, γνωρίζοντας το ατελείωτο κακό που προκάλεσε το 2010 και πώς ο τότε πρωθυπουργός οικειοθελώς έδεσε χειροπόδαρα την Ελλάδα και την παρέδωσε σε ξένο κατακτητή-«επενδυτή», είναι αδύνατον κανείς να φανταστεί πως αυτός ο ίδιος πρωθυπουργός «έκλεισε» στις 31.12.2010 το «θέμα Κούπερ» και «έπαψε» την ισχύ του:
μάλλον η σύμβαση ανανεώθηκε σιωπηρώς έως το 2035 με δυνατότητα συνεχόμενων ανανεώσεων διότι φαντάζει τελείως απίθανο οι ξένοι, τώρα πια «επίσημοι δανειστές», και επομένως άκαμπτοι «απαιτητές» να μην θέλουν πλέον να κρατάν την Ελλάδα δέσμια των ευνοϊκών γι’ αυτούς ρητρών της σύμβασης
συνεχίζοντας να είναι οι ιδιοκτήτες όχι μόνο των «περιουσιακών στοιχείων» της ευρισκομένων πάνω στο έδαφός της, αλλά και εκείνων που βρίσκονται στο υπέδαφός της, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον υποθαλάσσιο χώρο της.
Άλλωστε, πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει απτή πραγματικότητα η εξαφάνιση κάθε ελληνικής κυριαρχίας και έννοιας κυριαρχίας (βλ. αρθρ. 14 παραπάνω);
Βεβαίως ουδείς ποτέ έμαθε ποιος κρύβεται πίσω απ’ το consortium Hugh Cooper & Co. Inc Chemical Construction Corporation, δηλαδή αν είναι Αμερικανοί ιδιώτες ή αν μαζί τους είναι και το αμερικανικό κράτος ή ακόμη αν – ίσως και το πιο αληθινό – πρόκειται για μια αμιγώς κρατική αμερικανική εταιρεία.
Το θέμα είναι ένα, και στενά συνδεδεμένο με το σύνολο της πολιτικο-οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας στον αιώνα τον άπαντα: ήδη από το 1940 οι ξένοι συμβαλλόμενοι της Σύμβασης Cooper, όπως και 70 χρόνια μετά εκείνοι της Δανειακής Σύμβασης του 2010 και όλων των ενδιάμεσων και επόμενων δεσμευτικών λεόντειων συμφωνιών με την Ελλάδα, επέβαλαν και διατήρησαν έναν και μοναδικό στόχο:
να μη μπορεί ποτέ η Ελλάδα να απεξαρτητοποιηθεί από ξένα οικονομικά κέντρα, να υπάγεται πάντα οικονομικά σε ξένα κέντρα, να μην έχει ποτέ την δυνατότητα να αξιοποιήσει ΕΛΕΥΘΕΡΑ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ και ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ τον ορυκτό πλούτο που διαθέτει, να μην έχει καμία βιομηχανία και τελικά να ΠΑΡΑΓΕΙ ΜΟΝΟ ΥΠΗΡΕΣΊΕΣ (βλ. τουρισμός, για τις ωραίες διακοπές των πλούσιων βόρειων Ευρωπαίων!).
Αυτό σημαίνει πως ο εθνικός ελληνικός πλούτος, σε στεριά και σε θάλασσα, υπόκειται στους τρόπους και χρόνους διαχείρισης των ξένων συμφερόντων, σε γενικές γραμμές αμερικανικών και γερμανικών (ή μήπως, κατά λάθος, βρίσκονται εκεί μέσα και κάποια τουρκικά καμουφλαρισμένα συμφέροντα και δεν το ξέρουμε;!)
Κάτι ανάλογο «ζυμώνεται» άλλωστε και για τη Κύπρο, δεύτερο σκέλος του «ελληνικού δίπτυχου», με τους ίδιους «φίλους και συμμάχους» και όλως παραδόξως τους ίδιους «εχθρούς»!
Ο μεσόγειος ελληνισμός είναι φανερά υπό δίωξη – που συμπεριλαμβάνει: την πολιτική παραγκώνιση, την νομοθετική/εκτελεστική υπαγωγή, την αρπαγή όλων των επίγειων «χρυσαφικών» και την διαχείριση όλου του ορυκτού υπόγειου και υποθαλάσσιου πλούτου.
Ο ίδιος ο Λάζαρος Ελευθεριάδης μας πληροφορεί πως κιόλας απ’ την εποχή της κατοχής (1941-1945) οι Γερμανοί είχαν χαρτογραφήσει ολόκληρη την Ελλάδα, μια πράξη απόλυτα φυσιολογική για κάποιον που έχει τόση ανάγκη από πηγές ενέργειας για τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις.
Γι’ αυτόν τον σκοπό άλλωστε δεν είχε οργανωθεί και η τεράστια εισβολή προς τον Καύκασο μέσω της Σοβιετικής Ένωσης που τερματίστηκε άδοξα στο Στάλινγκραντ;
Μόνο που οι Γερμανοί δεν πρόλαβαν καμία αξιοποίηση ορυκτού κοιτάσματος και οι τυχεροί υπήρξαν οι Αμερικανοί: βρήκαν και πήραν τους γερμανικούς χάρτες και με τη σειρά τους τούς τελειοποίησαν επωφελούμενοι από τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες ανακάλυψης και βεβαίωσης ορυκτού ενδιαφέροντος.
Χρόνια τώρα μας λένε πως το Αιγαίο δεν έχει ούτε πετρέλαιο ούτε φυσικό αέριο. Μα το «αραδιάζουν» χωρίς αιδώ και οι Έλληνες κυβερνητικοί,. και σίγουρα ο ελληνικός λαός θα θυμάται ακόμη την γνωστή φράση: «Δεν υπάρχει πετρέλαιο» του Γιώργου Παπανδρέου τον Δεκέμβριο του 2009 και λίγο αργότερα την επιβεβαίωση από τον Θεόδωρο Πάγκαλο
Έλα ντε όμως που φαίνεται να είναι ένα μεγάλο ψέμα! Διότι σίγουρα έχει, και άφθονο έχει, διάσπαρτο παντού στο Αιγαίο, βόρεια και νότια. Και επειδή το Αιγαίο δεν είναι πολύ βαθύ, η εξόρυξη γίνεται σχετικά και πιο εύκολη, άρα είναι και πιο άνετα εκμεταλλεύσιμη.
Διόλου απίθανο οι γερμανο-αμερικανικές χαρτογραφήσεις να μην δόθηκαν ποτέ στην Ελλάδα, πρώτη ενδιαφερόμενη, αλλά να δόθηκαν και να βρίσκονται στα χέρια των Τούρκων, όχι μόνο για το τί βρίσκεται στη θάλασσα του Αιγαίου, αλλά και για το τί βρίσκεται στο υπέδαφος της Θράκης (ειδικά, ουράνιο, χρυσός, πετρέλαιο).
Ναι, διόλου απίθανο, γνωρίζοντας την διαχρονική αμερικανική πολιτική: η Ελλάδα να δίνει τα πάντα στις ΗΠΑ και να μη παίρνει τίποτα παραπάνω από λόγια και η Τουρκία να μη δίνει τίποτα στις ΗΠΑ και να παίρνει απ’ αυτές τα πάντα όσα χρειάζεται – ειδικά εκείνα που χρησιμοποιεί για να βλάψει την Ελλάδα!
Και ένα είναι το γεγονός: οι ΗΠΑ συνέχεια ζητούν απ’ την Ελλάδα να προσέλθει σε συζητήσεις με την Τουρκία για το Αιγαίο, ανυποχώρητα εννοούν να γίνει μια επανεξέταση των συνθηκών του καθεστώτος του Αιγαίου.
Με ποιο τρόπο όμως; Μα πολύ απλά, μάλλον απλοϊκά, να καθίσει σε ένα τραπέζι και να θέσει υπό διαπραγμάτευση δικά της εδάφη και θάλασσες και δικαιώματα!!
Της ζητούν να μοιραστεί με τρίτους, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα, τα δικά της κυριαρχικά δικαιώματα, τη δική της κυριαρχία που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο – δηλαδή να απαρνηθεί το Διεθνές Δίκαιο και να χαρίσει σε άσχετους τρίτους δικές της πολύτιμες ιδιοκτησίες!!!-
για λόγους ειρήνης – την κοροϊδεύουν – για να μην έχει προστριβές με τον αλαζόνα γείτονά της – την εκβιάζουν – μη και γίνει πόλεμος και χάσει τα πάντα – μπλοφάρουν.
Ποια χώρα θα μπορούσε να είναι τόσο σκλαβωμένη ώστε να δεχθεί τέτοια ταπείνωση από τους «φίλους και συμμάχους» της για να ικανοποιηθεί ο εχθρός της;
Ποιος κυβερνήτης της χώρας αυτής δεν θα «ξεσκέπαζε» στον λαό του το «ξεπούλημα» που θέλουν να της επιβάλουν ζητώντας του δημόσια να αποφασίσει αυτός για το τί θα κάνει η πατρίδα του;
Υπάρχει όμως και ένα άλλο γεγονός, πολύ σημαντικό: οι «γκρίζες ζώνες» που η Τουρκία «όρισε» σε όλο το Αιγαίο δεν είναι απλώς γεωγραφικές διεκδικήσεις, αλλά βασικά κρύβουν περιοχές πλούσιες σε πηγές πλούτου, αντιστοιχούν σε πιο εκτεταμένες ζώνες κοιτασμάτων ορυκτών και υδρογονάνθρακων, μάλλον βάση των αμερικανο-γερμανικών χαρτογραφήσεων
Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία επίγειοι χάρτες και δορυφορικές απεικονίσεις επιβεβαιώνουν με απόλυτη ασφάλεια, δεν φαίνεται καθόλου «παράξενη» – απεναντίας, είναι καθ’ όλα φυσιολογική – η τουρκική επιμονή ιδιοκτησίας και διαχείρισης του μισού Αιγαίου και ολόκληρης της ελληνικής Θράκης!
Και όταν το 1996 εκδηλώθηκε το «επεισόδιο» των Ιμίων και της «ιδιοκτησίας» τους, πολλοί θα εξεπλάγησαν: μα πώς, τόση φασαρία, ως και απειλή πολέμου, για δυο ξερές βραχονησίδες;!
Λάθος! γιατί αυτά τα Ίμια (ή Λίμνια») είναι γεμάτα χρυσό, αλλά προπαντός Όσμιο και Κόκκινο υδράργυρο, τα δυο ακριβότερα ορυκτά στη γη!
Ξέρουν λοιπόν οι Τούρκοι επακριβώς τί υπάρχει εκεί, στην ελληνική επικράτεια (Μακεδονία-Θράκη) και στο ελληνικό Αιγαίο και πάση θυσία θέλουν να το αποκτήσουν. Μόνο έτσι εξηγείται η λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα», όπου το γαλάζιο είναι το ελληνικό αιγαιακό και θρακιώτικο γαλάζιο!
*Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, Ελληνιστής, συγγραφέας
ΥΓ. Τώρα, αν συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω με:
– την απαξίωση της ελληνικής γλώσσας (νέας και αρχαίας), η οποία παραβιάζεται με τη μεγαλύτερη ελευθερία και επιπολαιότητα προκαλώντας γενιές αμαθών Ελλήνων μαθητών και πολιτών,
– την νόθευση της ελληνικής γλώσσας μέσα στα τελείως παρανοΐκά σχεδιάσματα της greeklish, ειδικά στον κόσμο εν διαπλάσει της νεολαίας και στη γενική νοοτροπία της δήθεν «επικαιροποίησης» του ελληνικού αλφάβητου,
– τον συνεχή υποβιβασμό της ελληνικής παιδείας από το Δημοτικό ως το Λύκειο για να
δοθεί τόπος σε ξενόφερτα, αλλότρια, διασπαστικά σχήματα παιδεία,
– την υποβάθμιση και εκμηδένιση βασικών ελληνικών ιστορικών εποχών και γεγονότων με σκοπό την εξαφάνισή τους απ’ την συνείδηση των Ελλήνων προς όφελος ξένων ιστορικών καταστάσεων,
– την ξέφρενη γλωσσική αγγλολαγνεία όπου τα πάντα ονομάζονται με πρότυπο την αγγλική προφορά και η αγγλοφωνία τείνει να υπερκεράσει την ελληνοφωνία (η Διαμαντοπούλου δεν πρότεινε ως δεύτερη γλώσσα των Ελλήνων(!) τα αγγλικά;!),
– την εν εξελίξει περιθωριοποίηση των θρησκευτικών ορθοδόξων αξιών τόσο στις ουσιαστικές εννοιολογίες τους όσο στις λατρευτικές τυπολογίες, καλά γνωρίζοντας πως βασική είναι η εξάλειψη από τους Έλληνες της από αιώνες παραδοσιακής συνοχής μεταξύ θρησκείας και λαού που μεταφράζεται σε εθνικό υπαρξιακό αίσθημα,
τότε
η πανταχόθεν προσβολή ολόκληρης της ελληνικής οντότητας ως κράτος και έθνος αποκτά χαρακτήρα και μορφή ολικής της εξαφάνισης, εξόντωσης όσων στοιχείων παραπέμπουν στη ζωντανή ιδέα του Ελληνισμού και σταδιακής αλλά τελικής αντικατάστασης με υβριδικής κατασκευής πληθυσμιακές υποστάσεις κάτω από την στενή κρατικο-κυβερνητική εξουσία τρίτων αλλοδαπών νέο-αποικιοκρατών.
Το σχέδιο ίδρυσης στην Ελλάδα εκατοντάδων ΕΕΖ δεν φαίνεται τόσο… τυχαίο.
Για να θυμηθούμε επίσης και τί είχε πει το 2005 η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη για «δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη» που «θα υποστούν μεταβολές» και «θα μπορούν… και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων (!!!), ενώ «η δημοκρατία… θα δοκιμαστεί [θα εννοούσε μάλλον: θα καταλυθεί] από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης» – πολύ ύποπτα λόγια που παραπέμπουν σε κάτι το σκοτεινό, ίσως και ιστορικά εφιαλτικό.
Ούτε Πυθία να ήταν!
Τέλος, ας μη ξεχνάμε την «ιδέα» της «διαίρεσης» της Ελλάδας σε πολλά κρατίδια (ή καντόνια) ανεξάρτητα μεταξύ τους, έτσι ώστε να έχουμε την Θεσσαλία των Θεσσαλών, την Μακεδονία των Μακεδόνων, τη Θράκη των Θρακών (Τουρκία επιτρέποντος), την Ήπειρο των Ηπειρωτών, κ.ο.κ.ε., όπου βρίσκεται και η ουσιαστική, εμπράγματη εξαφάνιση απ’ την Ιστορία και από τους χάρτες της χώρας και του ονόματος «Ελλάδα»!
Η τέλεια γενοκτονία χωρίς αίματα και σκοτωμούς! Το τέλειο παγκόσμιο έγκλημα μέσα στη παγκόσμια αδιαφορία και στη σιωπή των Ελλήνων «αμνών».