Τα επίπεδα στα κρυσταλλικά στερεά μπορούν να περιορίσουν τις κατευθύνσεις που παίρνουν τα φορτισμένα σωματίδια καθώς περνούν.
Οι φυσικοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ιδιότητα «διοχέτευσης» κρυστάλλων για να κατευθύνουν τις ακτίνες σωματιδίων. Σε λυγισμένο κρύσταλλο, για παράδειγμα, τα διοχετευμένα σωματίδια ακολουθούν την καμπή και μπορούν να αλλάξουν την κατεύθυνση τους.
Σε συγκρούσεις αδρονίου υψηλής ενέργειας, σωματίδια που περιβάλλουν τον πυρήνα δέσμης μπορεί να χαθούν, καταστρέφοντας ευαίσθητες περιοχές του επιταχυντή. Συνήθως χρησιμοποιούνται συστήματα πολλαπλών σταδίων για την απορρόφηση αυτού του φωτοστέφανου. Αυτά τα συστήματα αποτελούνται από μαζικούς συναρμολογητές και απορροφητές πολύ κοντά στη δοκό. Η χρήση ενός μικροσκοπικού λυγισμένου κρυστάλλου ως πρωτεύοντος κολλητοποιητής θα μπορούσε να εκτρέψει τα σωματίδια αλογόνου συνεκτικά σε μεγάλες γωνίες και να τα κατευθύνει σε έναν δευτερεύοντα απορροφητή συγκολλητή. Με αυτόν τον τρόπο, ο μαζικός απορροφητής θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε αυξημένη απόσταση από τη δέσμη, μειώνοντας την πολυπλοκότητα του συστήματος.
Η συνεργασία UA9 δοκιμάζει αυτήν την ιδέα από το 2009, χρησιμοποιώντας δέσμες από το Super Proton Synchrotron για να κάνει πειράματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα των κρυστάλλων πυριτίου.
