Έννοια της οριοθέτησης των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών
Η έννοια της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ήταν αρχικά το αποτέλεσμα των αξιώσεων αποχής σχετικά με τις αλιευτικές ζώνες και της διαδικασίας διαπραγμάτευσης που οδήγησε στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το δίκαιο της θάλασσας. Μετά τη Διακήρυξη του Τρούμαν, τα κράτη δήλωσαν ότι έχουν βρεθεί διαφορετικοί ισχυρισμοί για τις θαλάσσιες περιοχές. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 καθιέρωσε τη νομική βάση για αυτές τις διαφορές σχετικά με την αποκλειστική οικονομική ζώνη και προσπάθησε να αποτρέψει αυτά τα προβλήματα.
Η ΑΟΖ είναι μια περιοχή που βρίσκεται δίπλα και πέρα από την χωρική θάλασσα. Μπορεί να εκτείνεται έως 200 ναυτικά μίλια από τη γραμμή βάσης. Η ΑΟΖ δεν περιλαμβάνει την χωρική θάλασσα και επίσης δεν περιλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα πέρα από τα 200 ναυτικά μίλια. Η ΑΟΖ περιλαμβάνει τη γειτονική ζώνη. Εντός της ΑΟΖ, η χώρα έχει δικαιώματα επί των φυσικών πόρων. Η χώρα έχει δικαιοδοσία για ορισμένες δραστηριότητες, όπως η προστασία του περιβάλλοντος, μεταξύ άλλων. Πρέπει επίσης να σέβεται τα δικαιώματα άλλων χωρών στην ΑΟΖ, όπως η ελευθερία πλοήγησης. Η διαφορά μεταξύ της χωρικής θάλασσας και της ΑΟΖ είναι ότι η πρώτη παρέχει πλήρη κυριαρχία στα ύδατα, ενώ η δεύτερη είναι απλώς ένα «κυριαρχικό δικαίωμα» που αναφέρεται στα δικαιώματα του παράκτιου έθνους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μια αποκλειστική οικονομική ζώνη είναι το καθεστώς στο οποίο το παράκτιο κράτος έχει αποκλειστικά δικαιώματα στην εξερεύνηση, λειτουργία, διατήρηση και διαχείριση έμβιων ή μη ζώντων πόρων στον πυθμένα της θάλασσας, κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας και στο σώμα του νερού, και ακόμη και Λάβετε ενέργεια από το νερό και τον άνεμο σε αυτήν την περιοχή. Δίνει τη δυνατότητα να έχετε πόρους στο σώμα του νερού, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα.
Η αποκλειστική οικονομική ζώνη αναγνωρίζει τα ακόλουθα δικαιώματα για τις χώρες. Σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, επιτρέπει επίσης την ύπαρξη πόρων στο σώμα του νερού. Η αρχή αλιείας ανήκει στην παράκτια πολιτεία. Επίσης; τα δικαιώματα διεξαγωγής επιστημονικής έρευνας ανήκουν στο παράκτιο κράτος. Ο βυθός παρέχει το δικαίωμα στην έρευνα και τη χρήση του βυθού κάτω από το έδαφος. Παρέχει διαχείριση και προστασία των έμβιων και μη ζώντων φυσικών πόρων και παρέχει κυρίαρχα δικαιώματα στην παραγωγή ενέργειας, την οικονομική έρευνα και τη χρήση τους. Δίνει εξουσία σε αυτό το κράτος όσον αφορά την προστασία και τη ρύθμιση του περιβάλλοντος.
Αν και η έννοια της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης βασίστηκε στην αλιεία, καθώς εξελίχθηκε η τεχνολογία, καθορίστηκε ότι το σώμα του νερού και τα άψυχα όντα του θα μπορούσαν να έχουν πολλές ξεχωριστές χρήσεις. Για αυτόν τον λόγο, η σημασία που δίνεται στο σώμα του νερού αυξάνεται καθημερινά. Με τη σημερινή τεχνολογία, τον άνεμο, το ρεύμα κ.λπ. Αν και η ενέργεια που λαμβάνεται από πηγές δεν προτιμάται επειδή δεν φαίνεται κερδοφόρα, η αναπτυσσόμενη τεχνολογία, η ταχεία εξάντληση των πόρων είναι προάγγελος της αυξανόμενης τάσης προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που ονομάζεται επίσης καθαρή ενέργεια, στους καιρούς. Σε αυτό το πλαίσιο, όσο λαμβάνεται ο βυθός και το υπέδαφος, το σώμα του νερού είναι σημαντικό.
Κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, την Τουρκία και το Διεθνές Δίκαιο
Οι χώρες της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου αντιμετώπισαν πρόσφατα μια σύγκρουση δικαιοδοσίας για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που αναδύονται στην περιοχή, καθώς και υφιστάμενες νομικές διαφορές. Αρκετές περιφερειακές χώρες, με επικεφαλής την ελληνοκυπριακή διοίκηση, έχουν διευθετήσει αυτά τα προβλήματα με τις συνθήκες της ΑΟΖ που έχουν υπογράψει μεταξύ τους.
Ενώ αυτές οι χώρες μοιράστηκαν μεταξύ τους, απέκλεισαν την Τουρκία, η οποία δεν είναι μέρος της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας. Επίσης αγνόησαν την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ), η οποία αγωνίστηκε με το πρόβλημα της διεθνούς αναγνώρισης. Η αντίδραση της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ σε αυτές τις ρυθμίσεις ήταν σκληρή και έχουν δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζουν τις συνθήκες. Δεδομένου ότι η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και δεν μπορεί να είναι συμβαλλόμενο μέρος σε οποιαδήποτε συνθήκη ΑΟΖ στο πλαίσιο αυτό, η δυνατότητα επίλυσης των προβλημάτων της θαλάσσιας περιοχής που προκύπτουν στο πλαίσιο του εθιμικού δικαίου και βάσει προτείνεται η αρχή της δικαιοσύνης.
Παρά αυτές τις αντιδράσεις από την Τουρκία και την ΤΔΒΚ και διάφορες στρατηγικές λύσεων, οι συνθήκες της ΑΟΖ έχουν επικυρωθεί και τεθεί σε ισχύ. Δεδομένης της γεωπολιτικής σημασίας της περιοχής, θα ήταν σκόπιμο η Τουρκία να καθορίσει τις πολιτικές της σύμφωνα με αυτό το γεγονός, καθώς τέτοιες στρατηγικές εταιρικές σχέσεις είναι πιθανό να πραγματοποιηθούν στο μέλλον.
Η Τουρκία έχει περισσότερα προβλήματα στην Ανατολική Μεσόγειο με την Ελληνοκυπριακή Διοίκηση και την Ελλάδα από άλλες χώρες. Η Τουρκία παρέμεινε μόνη της στη διεθνή πολιτική σε αυτά τα ζητήματα, οπότε συνήψε συνθήκη με τη Λιβύη στις 27 Νοεμβρίου 2019 σχετικά με τον Αποκλειστικό Οικονομικό Χώρο. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η συνθήκη αφορά περισσότερο τα οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή παρά την προθυμία να μείνει μόνη της στη διεθνή πολιτική. Η χώρα μας πρέπει να αλλάξει την πολιτική της σε αυτήν την περιοχή και να απαλλαγεί από τη μοναξιά. Πιστεύω ότι η εγκατάλειψη λανθασμένων πολιτικών δεν είναι αδυναμία εξουσίας, αλλά δείκτης ότι όλοι μπορούν να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά τα λάθη και να φτάσουν σε καλύτερη θέση νωρίτερα.
Οριοθέτηση των ΑΟΖ Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο
Ο περιορισμός της θαλάσσιας δικαιοδοσίας είναι να προσδιοριστεί πού μπορούν να θεωρηθούν έγκυρα τα δικαιώματα και η δικαιοδοσία της θαλάσσιας κυριαρχίας του παράκτιου κράτους. Αυτή η διαδικασία οριοθέτησης ονομάζεται οριοθέτηση όταν μέρη όπου δύο κράτη ισχυρίζονται ότι η κυριαρχία βρίσκεται σε σύγκρουση ή όταν υπάρχει αμοιβαίος περιορισμός. Ο περιορισμός της θαλάσσιας δικαιοδοσίας εμφανίζεται ως άποψη κυριαρχίας. Το κύριο εργαλείο για την επίτευξη αυτού είναι η συμφωνία.
Ένα άρθρο από την απέναντι μεριά!!!
AlpKaanSahin