Το Α’ Μέρος της ανάρτησης ΕΔΩ
Το Β’ Μέρος της ανάρτησης ΕΔΩ
Κρινιώ Καλογερίδου
Αυτό που πρέπει να κάνουμε ως Έλληνες, με βάση την ατυχή εμπειρία μας – είναι να βάλουμε τα δάχτυλά μας επί των τύπων των ήλων και να κοιταχτούμε μπροστά στον καθρέφτη της εθνικής μας συνείδησης ρωτώντας με ειλικρίνεια τον εαυτό μας:
– Τι κάναμε ως τώρα, για να στηρίξουμε διεθνώς το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της Κύπρου;
– Τι κάναμε, για να δυσφημίσουμε το στυγνό πρόσωπο του Τούρκου εισβολέα στα τετραπέρατα της γης σε μακροπρόθεσμη βάση;
– Τι κάναμε, για να αποδείξουμε ότι ό,τι λέμε το εννοούμε σχετικά με το ”Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου” και το ”η Ελλάδα συμπαρίσταται στους αδελφούς μας Κυπρίους” όχι ευχετολογικά, αλλά ουσιαστικά, στρατιωτικά, στρατηγικά;
Ξέρω ότι δεν έπαψε να ισχύει ποτέ, και σ’ αυτήν την περίπτωση, ο προφητικός ποιητικός λόγος του Σεφέρη ”Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, / άπληστος σαν το χόρτο, / ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν…”, γιατί το βλέπω στην τύφλωση κάποιων πολιτικών που έκαναν γαργάρα τα πατριωτικά τους συνθήματα και ”τώρα” (κι αυτό το ”τώρα” ξεκινά απ’ τη δεκαετία του ’90 και εντεύθεν) δέχονται να συζητήσουν το ”Κυπριακό” ως ”τουρκικό πρόβλημα της Κύπρου”.
Όπερ σημαίνει – αλίμονο – παύση της διεθνοποίησής του και μετατροπή του σε ενδοκυπριακό, δικοινοτικό πρόβλημα, πράγμα εντελώς επιζήμιο για τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου. Και είναι επιζήμιο γιατί αυτός ήταν εξαρχής ο σκοπός της Τουρκίας.
Να αναγκάσει, από θέση ισχύος ισχύος την αδύναμη Κύπρο να υποταχθεί στις διαχρονικές βλέψεις της για στρατηγικό-γεωστρατηγικό έλεγχο στο σύνολο του νησιού. Και στις ελεύθερες περιοχές δηλαδή, συμπεριλαμβανομένων των θαλασσίων οικοπέδων της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα οποία είναι ενταγμένα στις έρευνες για υδρογονάνθρακες.
Μιλάμε κυριολεκτικά για σχέδιο άλωσης της ελεύθερης Κύπρου, αφού – μέσω των δικοινοτικών συνομιλιών (ειδικά μετά την εκλογή του ποδηγετούμενου απ’ την Άγκυρα Τουρκοκύπριου ηγέτη Ερσίν Τατάρ) – θα αυξηθεί δραματικά η δράση της Τουρκίας με τα σεισμογραφικά και τα γεωτρύπανά της στην κυπριακή ΑΟΖ (θαλάσσιες ζώνες προσοδοφόρων κοιτασμάτων).
Κι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να συνθλίψει πολιτικά, οικονομικά, δημογραφικά και πολιτιστικά το ελληνοκυπριακό ελεύθερο τμήμα του νησιού ακυρώνοντας ουσιαστικά τις αρχές της ανεξαρτησίας του τις οποίες είχε επικυρώσει το 1960 η Συνθήκη Εγγυήσεως που υπέγραψαν Ελλάδα-Τουρκία- Βρετανία μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου του 1959. Αρχές οι οποίες καθορίζουν μέχρι και τώρα απ’ την Εξωτερική πολιτική ως τη ζωή των κατοίκων της Κύπρου.
Με τα δεδομένα αυτά φτάσαμε στις ”επείγουσες” αναθεωρήσεις της κυπριακής Εξωτερικής πολιτικής. Αναθεωρήσεις που διχάζουν δικαιολογημένα την κυπριακή κοινωνία, γιατί ξεκινούν απ’ την γεωγραφική διαίρεση του νησιού με την αποδοχή της παλιάς τουρκικής πρότασης (που χρονολογείται απ’ το 1950) για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (την οποία είχε απορρίψει η Κύπρος το 2004), για να φτάσουμε στη σημερινή ντροπή.
Την ντροπή της παραδοχής – προ ολίγων ημερών – του αναπληρωτή Προέδρου του ΔΗΣΥ και υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη Χάρη Γεωργιάδη ότι ”είναι σχεδόν τετελεσμένη η διχοτόμηση της Κύπρου”.
Κι αυτή είναι μια απροκάλυπτη υιοθέτηση της θέσης του Αττίλα στην Κύπρο το 1974!!! Της θέσης που ανάγεται στα τότε σχέδια του Τούρκου πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετσεβίτ για διαμελισμό της Μεγαλονήσου, όπως αποκαλύπτεται στην απόρρητη έκθεση της CIA προς τον τότε ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Φορντ των ΗΠΑ Χένρι Κίσσινγκερ, που λέγεται πως προέτρεψε τον Πρόεδρό του να επιτρέψει στους Τούρκους ”να κάνουν ό,τι θέλουν στην Κύπρο, επειδή είχαν το δικαίωμα να το κάνουν”…
Τώρα, θα μου πείτε, ότι αυτό με τον Χ. Γεωργιάδη δεν έπρεπε να με ξαφνιάσει, αφού ”στα θέματα υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων μας Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε”. Όπερ σημαίνει ότι οι κυβερνώντες Ελλάδας και Κύπρου είναι ανίκανοι να υψώσουν ανάστημα απέναντι στην τουρκική βουλιμία και διεκδικητικότητα.
Είναι ανίκανοι να υπερασπιστούν έστω τα στοιχειώδη δικαιώματα των προσφύγων της κυπριακής τραγωδίας και – αντ’ αυτού – προτιμούν να συμβιβαστούν, όπως είχε γράψει υπαινικτικά στον ”Τελευταίο Σταθμό” ο Γιώργος Σεφέρης μιλώντας για εκείνους που – αντί να αλλάξουν τα δραματικά δεδομένα σε βάρος των κατοίκων του τόπου τους – προσπαθούν να τους προετοιμάσουν ανεπιτυχώς για τα νέα ταπεινωτικά δεδομένα.
”… Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμαλώτου,
τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς…”
Για τον λόγο αυτό, ακριβώς, η πειθώ των ”προθύμων” της εκτελεστικής εξουσίας στην Κύπρο δε βρίσκει ανταπόκριση σήμερα στην κυπριακή κοινωνία και η προπαγάνδα της (η οποία εκφράστηκε δημόσια για πρώτη φορά δια του Χάρη Γεωργιάδη, χωρίς να διαψευστεί απ’ τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη ) ΔΕΝ γίνεται αποδεκτή, γιατί:
1. Ετεροκατευθύνεται από ξένα Κέντρα (πιθανόν από κύκλους φιλοτουρκικών διαθέσεων του Φόρεϊν Όφις, που μηρυκάζουν – προς όφελος της Τουρκίας – το αραχνιασμένο έγγραφο της CIA του 1964 το οποίο βασιζόταν στα βρετανικά σενάρια διχοτόμησης του 1956-57) και
2. Ταυτίζεται με την τουρκική πρόταση για διχοτόμηση του νησιού, την οποία προωθεί η Τουρκία απ’ το 1931 με στόχο οι δύο Κοινότητες (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή) να αποκτήσουν αυτοδιάθεση. Αυτοδιάθεση η οποία θα οδηγήσει σταδιακά στην de jure διχοτόμηση του νησιού (κάτι παρόμοιο με αυτό που ακούγεται πως θα αιτηθούν σε βάθος χρόνου και στην περίπτωση της Θράκης).
Ταυτίζεται, ουσιαστικά, με τον νεο-ρεαλισμό των ”προθύμων” της κυπριακής Εξωτερικής πολιτικής οι οποίοι – προ του διαφαινόμενου κινδύνου για νέα τουρκική εισβολή (Αττίλα Νο3) – δείχνουν διατεθειμένοι να διαγράψουν το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της κυπριακής τραγωδίας.
Να το διαγράψουν χωρίς σεβασμό στους πρόσφυγες και να νομιμοποιήσουν τον εποικισμό των Βαρωσίων (στην τουρκική περιοχή της Αμμοχώστου), στο πλαίσιο ενός ταπεινωτικού συμβιβασμού που καταργεί τις ”κόκκινες γραμμές” και εξυπηρετεί το ”δούναι” χωρίς το ”λαβείν” απέναντι στις αξιώσεις των Τούρκων σε βάρος των συμφερόντων του κυπριακού λαού και της Κύπρου.
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)