Πριν από είκοσι χρόνια, την 1η Ιανουαρίου 2002, πολίτες 12 ευρωπαϊκών χωρών άρχισαν να χρησιμοποιούν νέα τραπεζογραμμάτια και κέρματα ευρώ. Ένα εγχείρημα μεγαλύτερο από τη ζωή – εμβληματικό μιας εποχής που οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν αρκετά τολμηροί να μπουν στο άγνωστο – έγινε έτσι απτή πραγματικότητα.
Αυτή η άψογη μετάβαση έστεψε μια προσπάθεια που είχε ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970, σχεδιάστηκε τη δεκαετία του 1980 και διαπραγματεύτηκε τη δεκαετία του 1990. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές: οι υποστηρικτές του ευρώ ήλπιζαν ότι θα προσφέρει οικονομική και χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση, σύγκλιση πολιτικών, πολιτική συγχώνευση και παγκόσμια επιρροή.
Δύο δεκαετίες μετά, είναι δύσκολο να αποφύγουμε την απογοήτευση για την οικονομική ολοκλήρωση. Οι πρώτες εκτιμήσεις του εμπορικού αντίκτυπου του ενιαίου νομίσματος διαπίστωσαν ότι μόλις ξεπέρασε το 2%. Πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τοποθετεί το αποτέλεσμα ίσως στο 5%. Αυτό είναι ακόμα μικρό, και από μόνο του δεν αξίζει τον κόπο. Δύο περιφέρειες στην Ευρώπη συναλλάσσονται μεταξύ τους κατά μέσο όρο έξι φορές λιγότερο εάν δεν βρίσκονται στην ίδια χώρα. Λόγω της ιστορίας, των γλωσσών, των δικτύων, των δικαστικών συστημάτων και της απροθυμίας να ενοποιηθούν οι κανονισμοί, τα εθνικά σύνορα εξακολουθούν να έχουν μεγάλη σημασία.
Η ιστορία των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών είναι πιο δραματική. Τα πρώτα χρόνια, οι τράπεζες παρείχαν πιστώσεις στο εξωτερικό, συχνά απερίσκεπτα, έως ότου η κρίση του ευρώ πριν από μια δεκαετία προκάλεσε μια απότομη υποχώρηση πίσω από τα εθνικά σύνορα. Οι ρυθμιστικές αρχές, εφαρμόζοντας τον περίφημο αφορισμό ότι οι τράπεζες είναι παγκόσμιες στη ζωή, αλλά εθνικές σε θάνατο, τους είπαν να σταματήσουν να μοιράζονται ρευστότητα με θυγατρικές εκτός της χώρας. Ακολούθησε κατακερματισμός.
Η τολμηρή απόφαση για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής τραπεζικής ένωσης τον Ιούνιο του 2012 ήταν μια απάντηση σε αυτό. Αλλά η εφαρμογή ήταν μόνο μερική: ενώ οι τράπεζες της ευρωζώνης εποπτεύονται πλέον από την ΕΚΤ, οι υποθέσεις αφερεγγυότητας καταλήγουν de facto σε εθνικά χέρια. Η χρηματοοικονομική ολοκλήρωση έχει ανακάμψει κάπως, αλλά η δυναμική είναι ασθενής. Αν και οι πανευρωπαϊκές τράπεζες θα είναι σε θέση να διαφοροποιήσουν τον κίνδυνο σε ευρύτερη κλίμακα, οι εθνικές κυβερνήσεις εξακολουθούν να διστάζουν να εγκαταλείψουν τις προνομιακές σχέσεις με τα «δικά τους» τραπεζικά συστήματα.
Η σύγκλιση των πολιτικών προς τις καλύτερες επιδόσεις έπρεπε να προκύψει από την αυτοπειθαρχία, καθώς και από τους κανόνες δημοσιονομικής πολιτικής και τη δημιουργία διαδικασιών συντονισμού. Όμως, έχοντας παραιτηθεί από την αυτονομία της νομισματικής πολιτικής, πολλές κυβερνήσεις απέρριψαν περαιτέρω απαιτήσεις από τις Βρυξέλλες. Για δέκα χρόνια, η πιστωτική ανάπτυξη και οι ρυθμοί πληθωρισμού αποκλίνουν, με λίγους εκτός από τον τότε πρόεδρο της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ να ανησυχούν πολύ. Όταν τελικά ξέσπασε η κρίση του ευρώ, έφερε τις βόρειες και νότιες χώρες μέλη της ΕΕ σε απόλυτη αντίθεση μεταξύ τους.
Έκτοτε, η σύγκλιση έχει βελτιωθεί. Υπό την πίεση, τα κενά ανταγωνιστικότητας έχουν μειωθεί. Η ΕΚΤ βοήθησε στην καταστολή της κερδοσκοπίας για την έξοδο από την ευρωζώνη, διασφαλίζοντας ότι οι δανειολήπτες σε όλα τα κράτη μέλη έχουν πρόσβαση σε πίστωση παρόμοιας τιμής. Η απάντηση στο σοκ του COVID-19 ήταν εξαιρετικά συνεργατική, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Και το πρόγραμμα ανάκαμψης που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2020 έσπασε τα μακροχρόνια ταμπού.
Υπάρχει τώρα μια συζήτηση για το πόση περισσότερη μεταρρύθμιση χρειάζεται το σύστημα μακροοικονομικής πολιτικής της Ευρώπης. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι τρέχουσες ρυθμίσεις θα λειτουργούσαν καλά εάν οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν τους κανόνες. Όμως, όπως υποστηρίξαμε πρόσφατα εγώ και μια ομάδα οικονομολόγων και νομικών, το σημερινό αλλαγμένο περιβάλλον σημαίνει ότι οι προτεραιότητες πολιτικής δεν μπορούν να επικεντρωθούν απλώς στην ενίσχυση της πειθαρχίας σε κάθε κράτος μέλος.
Αντίθετα, οι υψηλοί δείκτες χρέους, τα χαμηλά επιτόκια, η πιθανότητα επαναλαμβανόμενων αναταράξεων και οι κοσμικές προκλήσεις όπως η κλιματική αλλαγή απαιτούν συντονισμό των νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών, μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων και πρόνοια για την από κοινού αντιμετώπιση των κραδασμών. Ενθαρρυντικά, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ενέκριναν τέτοιες μεταρρυθμίσεις.
Η πολιτική συσσώρευση, ένας μακροχρόνιος ευρωπαϊκός στόχος, αναμενόταν να ακολουθήσει τη νομισματική ένωση. Ο Hans Tietmeyer, ο αείμνηστος Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, ήθελε να αναφέρει τα λόγια του Nicolas Oresme, ενός μεσαιωνικού φιλόσοφου που είπε ότι τα χρήματα ανήκουν στην κοινότητα και όχι στον πρίγκιπα. Οι υποστηρικτές του ευρώ ήλπιζαν, κάπως μπερδεμένα, ότι ένα κοινό νόμισμα θα δημιουργούσε μια αίσθηση κοινότητας.
Αυτό δεν συνέβη άμεσα. Κατά τις διαπραγματεύσεις του 1991-92 για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι κυβερνήσεις υποτίθεται ότι θα συζητούσαν την πολιτική ένωση παράλληλα με τη νομισματική ένωση. Αλλά πολλές χώρες, ξεκινώντας από τη Γαλλία, απέρριψαν τα ομοσπονδιακά σχέδια. Οι πολίτες αρχικά αντιμετώπιζαν τα τραπεζογραμμάτια ευρώ ως τεχνικό στοιχείο, όχι ως ένδειξη ότι ανήκουν κάπου. Επιπλέον, τα νέα, κυρίως κράτη μέλη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που εντάχθηκαν στην ΕΕ στα μέσα της δεκαετίας του 2000 δεν συμμερίζονταν το μετα-εθνικό ήθος των ιδρυτών της Ένωσης. Η κρίση του ευρώ επιβεβαίωσε ότι η αλληλεγγύη παρέμενε σε έλλειψη.
Αλλά το ευρώ μπορεί να εξακολουθεί να προκαλεί έμμεσα μια αίσθηση κοινότητας. Αν και ο φόβος, όχι η αγάπη, μέχρι στιγμής εμπόδιζε τις χώρες να την εγκαταλείψουν, κατά κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ακροδεξιοί λαϊκιστές πολιτικοί όπως η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και ο Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία έχουν μετριάσει την κριτική τους για το ευρώ. Κανένας σημαντικός πολιτικός δεν θέλει πλέον να ποντάρει εναντίον του.
Η παγκόσμια επιρροή ήταν ίσως ο πιο άπιαστος από τους τέσσερις στόχους του ευρώ. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής το έθεσαν συνειδητά στο «πύργο» για δύο δεκαετίες, και δικαίως: θα ήταν πρόωρο να διαφημιστεί ένα μη ελεγμένο νόμισμα ως εναλλακτική λύση στο δολάριο.
Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η διεθνοποίηση του ευρώ έχει αποκτήσει σημασία. Το τεχνολογικό προβάδισμα της Ευρώπης είναι προ πολλού παρελθόν και η σχετική οικονομική ισχύς της μειώνεται γρήγορα, αλλά λίγες χώρες, αν υπάρχουν, μπορούν να προσφέρουν ένα σταθερό παγκόσμιο νόμισμα. Η Κίνα δεν προσφέρει την απαιτούμενη νομική ασφάλεια και διαφάνεια, η Ιαπωνία είναι πολύ εσωστρεφής και η Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι πολύ μικρά. Σε μια εποχή που οι γεωπολιτικές εντάσεις αυξάνονται, η Κίνα προωθεί ένα σινο-κεντρικό μοντέλο διεθνών σχέσεων και η πολυμερής δέσμευση των ΗΠΑ είναι αμφίβολη, η διεθνής θέση του ευρώ δεν είναι ασήμαντο επίτευγμα.
Οι πολιτικοί κάνουν μερικές φορές μακροπρόθεσμες επενδύσεις. Εκ των υστέρων, το ευρώ ήταν μια από αυτές. Ενώ οι προβλέψεις των ιδρυτών του ήταν συχνά αδιάφορες, ήταν αναμφισβήτητα ένα σοφό στοίχημα. Άλλωστε, η ευρωζώνη έχει πλέον 19 μέλη και οι υποψήφιοι περιμένουν στην πόρτα.
Ακολουθήστε μας στα κοινωνικά δίκτυα facebook, twitter, instagram, youtube, και στο Google news. Διαβάστε την e-enimerosi.com για να ενημερώνεστε για όλα τα νέα, από την Ελλάδα και τον κόσμο, κάνετε εγγραφή στην σελίδα και πατήστε το καμπανάκι για να ενημερώνεστε πρώτοι έγκαιρα και έγκυρα.
