Τραυματικές εμπειρίες: Το σημείο του προσώπου που αποκαλύπτει ότι έχουμε περάσει δύσκολα

Σχετική έρευνα, που διεξήχθη υπό την καθοδήγηση της Δρ. Aimee McKinnon από το Πανεπιστήμιο του Cardiff και δημοσιεύθηκε στο Biological Psychology, αναζήτησε σημάδια αυτών των τραυματικών γεγονότων στα μάτια των ασθενών που υπέφεραν από μετατραυματικό στρες. Η καθηγήτρια και η ομάδα της μέτρησαν τις κόρες των ματιών των συμμετεχόντων, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της μελέτης, κλήθηκαν να παρακολουθήσουν απειλητικές εικόνες, π.χ. άγρια και επιθετικά ζώα ή όπλα, όπως επίσης και εικόνες με ουδέτερο ή ακόμα και ευχάριστο περιεχόμενο.

Όπως αναδείχθηκε από τα αποτελέσματα, η απόκριση των πασχόντων από PTSD ήταν διαφορετική από εκείνη ατόμων που είτε δεν είχαν βιώσει κάποιο αντίστοιχο τραυματικό συμβάν είτε δεν υπέφεραν από μετατραυματικό στρες.

Στη αρχή, οι κόρες των ματιών δεν μπόρεσαν να δείξουν τη φυσιολογική απότομη συστολή που προκαλείται από αλλαγές στο επίπεδο του φωτός, στη συνέχεια, όμως, διεστάλησαν σημαντικά στο συναισθηματικό ερέθισμα από ό,τι στους άλλους συμμετέχοντες.

Ένα άλλο απροσδόκητο αποτέλεσμα ήταν ότι οι κόρες των ματιών των ασθενών με PTSD όχι μόνο παρουσίασαν υπερβάλλουσα απόκριση στο ερέθισμα της απειλής, αλλά και σε αυτό που απεικόνιζε «θετικές» εικόνες, όπως ενδιαφέρουσες σκηνές από αθλήματα.

«Αυτό δείχνει ότι η υπερ-απόκριση της κόρης πραγματοποιείται σε απόκριση οποιουδήποτε διεγερτικού ερεθίσματος και όχι μόνο στα απειλητικά. Η διαπίστωση αυτή μπορεί να μας επιτρέψει να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις θετικές εικόνες στη θεραπεία, αντί να βασιζόμαστε σε αρνητικές εικόνες που μπορεί να ταράζουν αρκετά τον ασθενή, κι έτσι να κάνουμε τη θεραπεία περισσότερο αποδεκτή και ανεκτή. Πρόκειται για μια ιδέα που τώρα χρειάζεται εμπειρικό έλεγχο πριν τεθεί σε κλινική πρακτική», εξηγεί η καθηγήτρια Nicola Gray από το Πανεπιστήμιο Swansea, μία εκ των συγγραφέων της μελέτης.

«Τα ευρήματα αυτά μας δίνουν να καταλάβουμε ότι οι πάσχοντες από PTSD προετοιμάζονται αυτόματα για αποκρίσεις απειλής και φόβου σε οποιοδήποτε αβέβαιο συναισθηματικό περιεχόμενο και να αναλογιστούμε το φορτίο που οι άνθρωποι αυτοί σηκώνουν στην καθημερινή τους ζωή. Υποδεικνύουν, επίσης, ότι είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι δεν είναι μόνο τα ερεθίσματα φόβου που χρειάζονται σκόπιμα να επαναξιολογηθούν στη θεραπεία. Αν ένας ασθενής αντιμετωπίζεται με υψηλού επιπέδου συναισθηματικά ερεθίσματα, ακόμα κι αν πρόκειται για θετικό συναίσθημα, μπορεί άμεσα να διεγείρει το σύστημα απειλής. Οι κλινικοί οφείλουν να κατανοήσουν την επίδραση των θετικών ερεθισμάτων προκειμένου να στηρίξουν τους ασθενείς τους για να ξεπεράσουν τις σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν», καταλήγουν οι ειδικοί.

πηγή