Με βάση τις αναφερόμενες θεάσεις, ορισμένοι επιστήμονες λένε ότι το εμβληματικό πλάσμα πιθανότατα επέζησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή του 1990, αλλά άλλοι είναι δύσπιστοι.
Οι «εντελώς μοναδικές» τίγρεις της Τασμανίας που μοιάζουν με λύκο που ευδοκίμησαν στο νησί της Τασμανίας πριν εξαφανιστούν το 1936 μπορεί να επιβίωσαν στην έρημο για πολύ περισσότερο από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως, σύμφωνα με έρευνα. Υπάρχει επίσης μια μικρή πιθανότητα να είναι ακόμα ζωντανοί σήμερα, λένε οι ειδικοί.
Οι τίγρεις της Τασμανίας, γνωστές και ως θυλακίνες (Thylacinus cynocephalus) ήταν σαρκοφάγα μαρσιποφόρα με διακριτικές ρίγες στο κάτω μέρος της πλάτης τους. Το είδος βρέθηκε αρχικά σε όλη την Αυστραλία, αλλά εξαφανίστηκε από την ηπειρωτική χώρα πριν από περίπου 3.000 χρόνια λόγω ανθρώπινης δίωξης. Παρέμεινε στο νησί της Τασμανίας έως ότου μια κυβερνητική γενναιοδωρία που εισήχθη από τους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους τη δεκαετία του 1880 κατέστρεψε τον πληθυσμό και οδήγησε το είδος στην εξαφάνιση.
«Η θυλακίνη ήταν εντελώς μοναδική μεταξύ των ζωντανών μαρσιποφόρων», είπε ο Andrew Pask(ανοίγει σε νέα καρτέλα), καθηγητής επιγενετικής στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης στην Αυστραλία που δεν συμμετείχε στη νέα έρευνα. “Όχι μόνο είχε την εμβληματική του εμφάνιση σαν λύκος, αλλά ήταν επίσης ο μοναδικός μαρσιποφόρος θηρευτής κορυφής μας. Τα αρπακτικά της κορυφής αποτελούν εξαιρετικά σημαντικά μέρη της τροφικής αλυσίδας και συχνά είναι υπεύθυνα για τη σταθεροποίηση των οικοσυστημάτων”, είπε ο Pask στο Live Science σε ένα email.
Η τελευταία γνωστή θυλακίνη πέθανε σε αιχμαλωσία στον Ζωολογικό Κήπο Χόμπαρτ στην Τασμανία στις 7 Σεπτεμβρίου 1936. Είναι ένα από τα λίγα είδη ζώων για τα οποία είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία εξαφάνισης, σύμφωνα με το Εργαστήριο Έρευνας για την Ολοκληρωμένη Γονιδιωματική Αποκατάσταση (TIGRR) Thylacine(ανοίγει σε νέα καρτέλα), του οποίου ηγείται ο Πασκ και στοχεύει να φέρει πίσω από τους νεκρούς τις τίγρεις της Τασμανίας .
Αλλά τώρα, οι επιστήμονες λένε ότι οι θυλακίνες πιθανότατα επιβίωσαν στη φύση μέχρι τη δεκαετία του 1980, με μια «μικρή πιθανότητα» να κρύβονται κάπου σήμερα. Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 18 Μαρτίου στο περιοδικό Science of The Total Environment(ανοίγει σε νέα καρτέλα), οι ερευνητές εξέτασαν πάνω από 1.237 ανέφεραν θεάσεις θυλακίνης στην Τασμανία από το 1910 και μετά.
Η ομάδα εκτίμησε την αξιοπιστία αυτών των αναφορών και το πού θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει οι θυλακίνες μετά το 1936. “Χρησιμοποιήσαμε μια νέα προσέγγιση για να χαρτογραφήσουμε το γεωγραφικό μοτίβο της παρακμής της σε όλη την Τασμανία και για να εκτιμήσουμε την ημερομηνία εξαφάνισής της αφού λάβουμε υπόψη τις πολλές αβεβαιότητες,” Barry Ρυάκι(ανοίγει σε νέα καρτέλα), καθηγητής περιβαλλοντικής βιωσιμότητας στο Πανεπιστήμιο της Τασμανίας και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε στο The Australian(ανοίγει σε νέα καρτέλα).
Οι θυλακίνες μπορεί να επιβίωσαν σε απομακρυσμένες περιοχές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή της δεκαετίας του 1990, με την αρχαιότερη ημερομηνία εξαφάνισης στα μέσα της δεκαετίας του 1950, προτείνουν οι ερευνητές. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι μερικές τίγρεις της Τασμανίας θα μπορούσαν ακόμα να βρίσκονται κρυμμένες στη νοτιοδυτική έρημο της πολιτείας.
Άλλοι όμως είναι δύσπιστοι. «Δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν καμία από τις θεάσεις», είπε ο Πασκ. “Ένα πράγμα που είναι τόσο ενδιαφέρον για τη θυλακίνη είναι πώς εξελίχθηκε για να μοιάζει τόσο πολύ με λύκο και τόσο διαφορετικό από άλλα μαρσιποφόρα. Εξαιτίας αυτού, είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς τη διαφορά σε απόσταση μεταξύ μιας θυλακίνης και ενός σκύλου και αυτός είναι πιθανός ο λόγος για τον οποίο εξακολουθούμε να έχουμε τόσες πολλές θεάσεις, παρόλο που δεν βρήκαμε ποτέ νεκρό ζώο ή ξεκάθαρη εικόνα».
Αν οι θυλακίνες είχαν επιβιώσει πολύ στην άγρια φύση, κάποιος θα συναντούσε ένα νεκρό ζώο, είπε ο Πασκ. Ωστόσο, «θα ήταν δυνατό αυτή τη στιγμή [το 1936] κάποια ζώα να παρέμειναν στη φύση», είπε ο Πασκ. «Αν υπήρχαν επιζώντες, ήταν πολύ λίγοι».
Ενώ μερικοί άνθρωποι ψάχνουν για επιζώντες τίγρεις της Τασμανίας, ο Πασκ και οι συνεργάτες του θέλουν να αναβιώσουν το είδος. «Επειδή η θυλακίνη είναι ένα πρόσφατο γεγονός εξαφάνισης, έχουμε καλά δείγματα και DNA επαρκούς ποιότητας για να το κάνουμε αυτό πλήρως», είπε ο Πασκ. «Η θυλακίνη ήταν επίσης μια ανθρωποκεντρική εξαφάνιση, όχι φυσική, και το σημαντικότερο, το οικοσύστημα στο οποίο ζούσε εξακολουθεί να υπάρχει, δίνοντας ένα μέρος για να επιστρέψουμε».
Η απομάκρυνση είναι αμφιλεγόμενη και παραμένει εξαιρετικά περίπλοκη και δαπανηρή, σύμφωνα με το Εθνικό Μουσείο της Αυστραλίας(ανοίγει σε νέα καρτέλα). Όσοι είναι υπέρ της αναζωογόνησης των θυλακινών λένε ότι τα ζώα θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις προσπάθειες διατήρησης. «Η θυλακίνη σίγουρα θα βοηθούσε στην εξισορρόπηση του οικοσυστήματος στην Τασμανία», είπε ο Πασκ. «Επιπλέον, οι βασικές τεχνολογίες και οι πόροι που δημιουργήθηκαν στο έργο απομάκρυνσης της θυλακίνης θα είναι κρίσιμες αυτή τη στιγμή για να βοηθήσουν στη διατήρηση και τη διατήρηση του υφιστάμενου απειλούμενου και απειλούμενου είδους μαρσιποφόρων μας».
Όσοι είναι αντίθετοι, ωστόσο, λένε ότι η αποεξαφάνιση αποσπά την προσοχή από την πρόληψη νεότερων εξαφανίσεων και ότι ένας αναζωογονημένος πληθυσμός θυλακίνης δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί. «Απλώς δεν υπάρχει καμία προοπτική για την αναδημιουργία ενός επαρκούς δείγματος γενετικά διαφορετικών μεμονωμένων θυλακινών που θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να επιμείνουν μόλις απελευθερωθούν», δήλωσε στο The Conversation ο Corey Bradshaw, καθηγητής παγκόσμιας οικολογίας στο Πανεπιστήμιο Flinders.(ανοίγει σε νέα καρτέλα).
Ακολουθήστε μας στα κοινωνικά δίκτυα facebook, twitter, instagram, youtube, και στο Google news. Διαβάστε την e-enimerosi.com για να ενημερώνεστε για όλα τα νέα, από την Ελλάδα και τον κόσμο, κάνετε εγγραφή στην σελίδα και πατήστε το καμπανάκι για να ενημερώνεστε πρώτοι έγκαιρα και έγκυρα.
πηγή Αρχική εικόνα: Dave WATTS