Γράφει ο Hallo sami
Μετάφραση από τα κουρδικά στα ελληνικά: Omed Qarani
Η γραφή έχει καταλάβει τόσο ευρύ φάσμα στη ζωή του ανθρώπου που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να υποτιμηθεί ή να εκτιμηθεί. Ωστόσο, σήμερα οι επιδράσεις της μειώνονται , αν και οι συγγραφείς επίσης σταδιακά υποχωρούν στην απώλεια του νοήματος Όμως ο κόσμος βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση που, περισσότερο από όλες τις άλλες περιόδους της ιστορίας, χρειάζεται σωτήρια ανάγνωση και σκέψη.
Τον λόγο τον βλέπω στο γεγονός ότι στον σύγχρονο κόσμο οι συγγραφείς έχουν μεταμορφώσει τη γραφή από μέσο σε σκοπό. Στον αρχαίο κόσμο δεν ήταν έτσι, η γραφή ήταν ένα εργαλείο για τη μετάδοση της σκέψης. Αν κάποιος δεν ήταν στοχαστής, δεν έγραφε. Μάλιστα, θεωρούσε ότι η γραφή χωρίς σκέψη δεν έχει κανένα περιεχόμενο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από καθημερινή ομιλία και σύνταξη λέξεων.
Αν επιστρέψουμε στην ιστορία της ανακάλυψης της γραφής, αυτή η άποψη επιβεβαιώνεται. Η γραφή δεν πρέπει να γίνεται για να γίνει κάποιος συγγραφέας. Πιστεύω ότι είναι μάταιη εργασία, διότι οι στοχαστές δεν σκέφτονται ποτέ να γράφουν απλώς για να γράφουν. Αυτοί κάνουν τη γραφή εργαλείο για τη μετάδοση ενός μεγάλου μηνύματος. Αν η γραφή δεν περιέχει μήνυμα, είναι σπατάλη λέξεων, ακόμη και στέρηση απόλαυσης. Γι’ αυτό τον λόγο σήμερα διαβάζονται λίγα βιβλία, ή ο αναγνώστης βαριέται τα βιβλία και μερικές φορές τα μισεί κιόλας.
Όλοι γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες, η γραφή εφευρέθηκε στη γη της Μεσοποταμίας από τους Σουμέριους. Αυτοί κατάλαβαν ότι αφού κατέβηκαν από τα βουνά και από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ έγιναν Homo sapiens, ίδρυσαν οικογένειες, έμαθαν ποιος είναι συγγενής και τι είναι κοινωνία, πλησίασαν στους νόμους και τις παραδόσεις, είχαν ένα είδος πρωτόγονης θρησκείας. Έπρεπε να εδραιώσουν όλες αυτές τις έννοιες και επίσης να τις αρχειοθετήσουν για τις μελλοντικές γενιές, επειδή έβλεπαν τους γέροντες να πεθαίνουν και μαζί με τον θάνατο να χάνονται και οι ιδέες. Ήθελαν με ένα εργαλείο που είναι η λέξη, να αιωνίσουν τη σκέψη αυτών των γερόντων.
Οι “πιρ” (pir), που ακόμη και σήμερα στην κουρδική γλώσσα η λέξη “πιρ” σημαίνει έναν ώριμο άνθρωπο, στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν ως πρόθεμα και έπαιζαν τον ρόλο της λέξης “φιλόσοφος” μέσα στην κοινωνία.
Η γραφή εκείνης της εποχής έφερε μια συλλογή ιερότητας. Αυτοί είχαν προωθήσει την κοινωνία τους προς τα εμπρός και είχαν στήσει ένα μεγάλο σύστημα πάνω της.
Η λέξη “Ιερό Βιβλίο” αργότερα δόθηκε στην Τορά, το Ευαγγέλιο και το Κοράνι, αλλά αναφέρεται στις πήλινες πλάκες εκείνης της εποχής. Αρκετά κείμενα από αυτά τα τρία βιβλία επαναλήφθηκαν. Προέρχονται από τη θρησκεία και τις πεποιθήσεις των Σουμερίων.
Η ιστορία του Αδάμ και της Εύας είναι επίσης προϊόν της ίδιας εποχής, την οποία η Ενχεδουάννα, ποιήτρια και ιέρεια, είχε περίπου τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τη Σαπφώ την Ελληνίδα και τη συνέθεσε. Ήταν ένα θρησκευτικό μυθολογικό κείμενο μέσα στον ναό, που λεγόταν με στρωτά τραγούδια. Στη συνέχεια πέρασε σε εκείνες τις θρησκείες όπου η ανδρική εξουσία κυριάρχησε και τροποποιήθηκε.
Στην πραγματικότητα, η Εύα, δηλαδή η γυναίκα, δημιουργήθηκε πρώτη εκεί, με άλλο όνομα, και μέσω του Ενλίλ, που ήταν ο θεός του ανέμου, έμεινε έγκυος και γέννησε τον Άδωνη, ο οποίος είναι ταυτόχρονα γιος της, σύζυγός της και πατέρας της. Αυτό θυμίζει την ιστορία της εγκυμοσύνης της Μαρίας μέσω του φυσήματος και της γέννησης του Ιησού, η οποία αιώνες αργότερα αναδιατυπώθηκε διαφορετικά υπό αυτή την επιρροή.
Αν μιλήσουμε για την επίδραση των γερόντων εκείνης της εποχής μέσα στην ιερότητα της γραφής, η σοφία των κειμένων τους έφτασε παντού και παραμένει, επειδή η γραφή δεν ήταν σε τεχνητή κατάσταση. Ήταν στη φυσική της κατάσταση.
Φέρνουμε ένα παράδειγμα για την επίδραση του σουμεριακού κειμένου στα άλλα έθνη, ιδιαίτερα σε εκείνους τους Έλληνες που θεωρούνται πηγή μύθων, φιλοσοφίας και φιλοσόφων. Ενώ οι σύγχρονοι συγγραφείς δεν μπορούν να έχουν επίδραση από πόλη σε πόλη.
Στην ελληνική μυθολογία υπήρχε η Αθηνά που έπαιζε τον ρόλο της σουμεριακής Ινάνα. Ο Άδης, ο κάτω κόσμος, οι ιστορίες επαναλήφθηκαν με τον ίδιο τρόπο, με μόνο μικρές αλλαγές.
Επίσης, γενικά οι θεοί της ελληνικής μυθολογίας προέρχονταν από τους θεούς της σουμεριακής μυθολογίας. Από τις ιστορίες γίνεται κατανοητό ότι οι θεοί είχαν πνευματική σχέση με τους ανθρώπους, κατέβαιναν από τον ουρανό και επέστρεφαν στον ουρανό. Εκεί υπήρχε ένας κόσμος που αποτελείτο από οικογένεια θεών, αγάπη και έρωτα και συγκρούσεις, που είχαν καταλάβει όλη τη ζωή τους. Έπιναν κρασί και κυνηγούσαν την ομορφιά και τη χαρά. Αρκετά άλλα παραδείγματα που μπορούν να μελετηθούν σε ένα συγκριτικό βιβλίο.
Αργότερα, από την εποχή των Σουμερίων, ονομάστηκε κάθε πράγμα. Τώρα μερικά από αυτά τα ονόματα έχουν εδραιωθεί τόσο πολύ που ξεχάσαμε ότι το καθένα είναι μια έννοια από τη φιλοσοφία των ιδεών, όπως γάμος, οικογένεια, πατέρας, μητέρα, παιδί, νέος – που η λέξη σημαίνει θησαυρός. Παππούς, γιαγιά, αδελφή, αδελφός, συγγενής, κοινωνία, φίλος. Μέσα σε καθένα από αυτά υπάρχει επίσης πίστη, αγάπη, στοργή, καλοσύνη. Στην αντίθετη πλευρά προδοσία, δόλος, ψέματα… κλπ.
Η επίδραση του καθενός παραμένει ακόμη βαθιά ριζωμένη στην ψυχή κάθε ατόμου. Είχαν τη δική τους ιερότητα. Συνειδητοποίησαν ότι αν αυτή η ιερότητα χαθεί، ανεξάρτητα από το όνομα που φέρει، το άτομο θα χάσει τον προσανατολισμό του και η κοινωνία θα διαλυθεί σαν ένα περιδέραιο του οποίου το νήμα έχει κοπεί، σκορπίζοντας τις χάντρες.
Ποιοι ήταν αυτοί που ίδρυσαν αυτό το μεγάλο σύστημα; Πρέπει να είχαν κάνει μια μακρά και εκτενή εμπειρία προηγουμένως για να φτάσουν σε αυτή την ακρίβεια. Τι έξυπνα που καθόρισαν τις μέρες και έδειξαν εβδομάδες, μήνες και χρόνια.
Εμείς οι συγγραφείς – που το ίδιο το όνομα είναι άλλο ένα λάθος, να είσαι συγγραφέας και να γράφεις για τα πάντα – επειδή είσαι συγγραφέας, χωρίς να ξέρεις ότι ο συγγραφέας είναι ευθύνη, τι πρέπει να αφήσουμε σε αυτή την άγνοια της ιστορίας, ώστε αιώνες αργότερα να αξίζουμε να διαβαστούμε;
Επειδή ο συγγραφέας στην εποχή των Σουμερίων καλούνταν να γράψει τη σκέψη ενός γέροντα ή να καταγράψει μια εμπειρία, όχι να γράφει ο ίδιος χωρίς να έχει καλό γνωστικό υπόβαθρο.
Το να είσαι συγγραφέας χωρίς γνωστικό υπόβαθρο είναι μια ασθένεια άγχους και αμφιβολίας، είναι σαν να πολεμάς με ξηρές και άγονες λέξεις. Με γνωστικό υπόβαθρο، είναι γεμάτο νόημα και απόλαυση، τόσο γα τον συγγραφέα όσο και για τον αναγνώστη، ειδικά αν υπάρχει κάποια πληγή που πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Περίπου οκτώ χιλιάδες χρόνια έχει αρχειοθετηθεί ο μύθος του Νμο, του Ινέλ, του Αν και του Κι
που πιθανόν οι Ανόκι να είναι τα παιδιά αυτών των Αν και Κι.
Μέχρι σήμερα, καμία ιστορία από εκείνη την εποχή δεν έχει γίνει νέα που να μπορεί να σταθεί δίπλα της, με όλα αυτά τα ηλεκτρονικά εργαλεία και εξοπλισμό που έχουμε στη διάθεσή μας. Ένας μύθος που συνδέει όλο το σύμπαν, με το φεγγάρι και τον ήλιο και τα αστέρια και τον αέρα και το νερό και τους θεούς και τους ανθρώπους και τα ζώα.
Εδώ και περίπου οκτώ χιλιάδες χρόνια، η Ιστάρ απήγγειλε ένα γυναικείο ποίημα. Μέχρι σήμερα، κανένα άλλο ποίημα δεν έχει καταφέρει، ανάμεσα σε όλη αυτή την τεχνητή αισθητική και τις ερωτικές καταγραφές، να αποκαλύψει την ψυχολογία της γυναίκας τόσο βαθιά όσο εκείνο το κείμενο
(Είμαι η αρχή και είμαι το τέλος
Είμαι πόρνη και είμαι αγία
Είμαι παντρεμένη, είμαι παρθένα
Είμαι μητέρα, είμαι κόρη
Είμαι στείρα και έχω πολλά παιδιά
Είμαι στο γάμο της Μέζδα* και ακόμη δεν έχω παντρευτεί
Είμαι μαία και δεν έχω ξεγεννήσει κανέναν
Είμαι η παρηγοριά των εγκύων στον πόνο τους
Είμαι νύφη, είμαι γαμπρός
Ο σύζυγός μου είναι αυτός από τον οποίο γεννήθηκα
Είμαι η μητέρα του πατέρα μου, η αδελφή του συζύγου μου και
ο σύζυγός μου είναι ο απόγονός μου.)
*Σημείωση: Το “Μέζδα” είναι ένα κουρδικό όνομα που σημαίνει “σοφή και γνωστική”.
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
