Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Αυτή τη φορά, διαβάζοντας τη παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, ας μην ασχοληθούμε με τον πλούτο και τα κακά που φέρνει. Ούτε με το πως οι πλούσιοι θα χάσουν τον Παράδεισο. Αυτά είναι πράγματα ξεκάθαρα και στη διδασκαλία του Χριστού και στων Αποστόλων και στις ζωές των Αγίων.
Πιο καθαρή είναι η επιστολή του Ιακώβου του Αδελφοθέου, ο οποίος παρομοιάζει τους πλούσιους με σφαχτά. Και σύμφωνα με τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, όλοι οι πλούσιοι έχουν με αδικία συσσωρεύσει τον πλούτο τους. Ας το αφήσουμε αυτό όμως, ώστε να μην αναγκάσουμε τους αγαπητούς θεολόγους και ιεροκήρυκες να καταφύγουν σε σειρά θεολογικών και φιλοσοφικών ακροβατισμών ώστε να αλλάξουν τη σημασία των παραπάνω. Ας σταθούμε σε ένα άλλο σημείο της περικοπής.
Όταν ο πλούσιος αφού έχει πεθάνει και βρίσκεται στη κόλαση, ζητά από τον Αβραάμ να επιτρέψει στον Λάζαρο, ο οποίος βρίσκεται στον παράδεισο, να βρέξει το δάχτυλό του και να τον δροσίσει, ο Αβραάμ εξηγεί στον πλούσιο πως αυτός τη ζωή του την έζησε μέσα στις ανέσεις και τη χλιδή, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που υπέφεραν και ιδιαίτερα για τον Λάζαρο. Ο δε Λάζαρος που υπέφερε σε όλη τη ζωή του χωρίς να κατηγορήσει τον Θεό ή κάποιον άλλον για τα βάσανά του, απολαμβάνει τα αγαθά της αιώνιας ζωής.
Το νόημα εδώ -κατά τη γνώμη μου- είναι πως η παρούσα ζωή μας είναι αυτή που φτιάχνει τη μέλλουσα. Δεν πρέπει να πέσουμε στο λάθος να θεωρήσουμε πως η ζωή εδώ είναι ψεύτικη, μια παραίσθηση, μια οφθαλμαπάτη. Η ζωή εδώ, η μάταιη, η απατηλή σε ένα βαθμό, είναι το θεμέλιο της επόμενης. Εδώ χτίζεται η επόμενη ζωή. Θέλει κάποιος να ζει μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους; Θα έχει τη μοίρα του πλούσιου της παραβολής, ο οποίος κι αυτός ενδιαφερόταν για τους συγγενείς του. Εδώ κρύβεται και η απατηλότητα της παρούσας ζωής, που αναφέραμε -σχεδόν αντιφατικά- παραπάνω.
Ο έπαινος της κοινωνίας για κάποιον, πως είναι οικογενειάρχης, πως είναι καλοστεκούμενος οικονομικά, είναι ουσιαστικά καταδίκη στα μάτια του Θεού αν σταματήσει κάποιος εκεί. Αν δε δείξει ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Το στενό συμφέρον, ατομικό και οικογενειακό, όταν γίνεται το μόνο κριτήριο της ζωής σου, σε οδηγεί στον Άδη. Ο δε φτωχός Λάζαρος, δε πήγε στον παράδεισο επειδή ήταν φτωχός και ταλαιπωρημένος αλλά επειδή ήταν η αδιαφορία του πλουσίου που τον οδήγησε σε αυτή τη κατάσταση.
Ο Θεός δεν έφτιαξε έναν κόσμο που να ταλαιπωρούνται οι πολλοί και να χαίρονται οι λίγοι. Έφτιαξε έναν κόσμο όπου τα αγαθά θα μοιράζονται σε όλους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Μας το λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας το δείχνει με τη ζωή του ο Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων και ο Ιωάννης ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας ο Ελεήμων. Και μόνο όσοι εργάζονται προς αυτή τη κατεύθυνση, χωρίς να αφήσουν τον φθόνο και το μίσος να πάρουν τον έλεγχο των πράξεών τους – ο Λάζαρος δε μίσησε τον πλούσιο- μόνο αυτοί θα κληθούν στη Βασιλεία των Ουρανών. Κάποιοι θα κοροϊδέψουν και θα ειρωνευτούν τα παραπάνω.
Στη πραγματικότητα όλη τη πίστη μας. Αυτό δε μας ενδιαφέρει και δε μας αφορά. Εκείνοι οι άνθρωποι είναι σαν τους συγγενείς του πλούσιου. Ακόμα και αν δουν νεκρούς να ζωντανεύουν μετά από λίγο πάλι θα συνεχίσουν να λένε και να πιστεύουν τα ίδια. Τα σχόλια και τα λόγια τους μηδαμινή αξία έχουν ακόμα κι αν αποθεώνονται από τον κόσμο όλο. Άλλωστε αυτός ο κόσμος, ο όχλος όπως αναφέρεται συχνά στις ευαγγελικές διηγήσεις, αποθέωνε και καλοτύχιζε πάντα ανθρώπους σαν τον πλούσιο της σημερινής παραβολής. Εμάς μας ενδιαφέρει ο Θεός και οι άνθρωποι, όχι ο όχλος.
