Το καλοκαίρι του 1822 αποτέλεσε καθοριστική περίοδο για την ελληνική επανάσταση, καθώς δύο εγκάρσιες αποτυχίες του οθωμανικού στρατού και στόλου ανέστρεψαν την πορεία της σύγκρουσης υπέρ των επαναστατικών δυνάμεων.
Κατ’ αρχάς, η χερσαία εκστρατεία υπό τον Μαχμούντ Δράμαλη Πασά ξεκίνησε εντυπωσιακά, συσπειρώνοντας μια δύναμη που υπολογίζεται έως και 30.000 άνδρες, επιδίωκε να ανακουφίσει την πολιορκούμενη φρουρά του Ναυπλίου. Ωστόσο, η προέλαση του προς την Αργολίδα έγινε χωρίς επαρκή διασφάλιση των οπισθοφυλακών και τον έλεγχο των στενών περασμάτων. Οι Έλληνες, υπό την ηγεσία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, σχεδίασαν μια παγίδα στα Δερβενάκια, όπου νίκησαν συντριπτικά το οθωμανικό στράτευμα. Σύμφωνα με πρόσφατες καταγραφές, από τους 30.000 άνδρες επέστρεψαν μόνο περίπου 6.000 στην Κόρινθο, ενώ ο ίδιος ο Δράμαλης πέθανε από πυρετό αμέσως μετά. Οι συνέπειες ήταν σαφείς, ο οθωμανικός κίνδυνος για την επανάσταση στην Πελοπόννησο απομακρύνθηκε.
Παράλληλα, η ναυτική προσπάθεια των Οθωμανών να σπάσουν τον αποκλεισμό του Ναυπλίου ναυάγησε. Από τις 8 έως τις 13 Σεπτεμβρίου 1822, γνωστή ως Ναυμαχία των Σπετσών ή Ναυμαχία του Ναυπλίου, ο στρατηγός Ανδρέας Μιαούλης απέκρουσε τρεις απόπειρες του οθωμανικού στόλου να διεισδύσει με στόχο την ανακούφιση της φρουράς. Παρά τη σχετική υπεροπλία των Οθωμανών, μάλιστα κάποιες πηγές αναφέρουν έως 94 πλοία, οι Έλληνες με 56 πλοία και 16 πυρπολικά κατάφεραν να τους αποκρούσουν, τα πρώτα δύο κύματα απέτυχαν χωρίς μεγάλες απώλειες, ενώ κατά την τρίτη επίθεση, ένα πυρπολικό κατάφερε να καταβυθίσει ένα οθωμανικό μπρίκι, προκαλώντας πανικό και αναδίπλωση. Η ήττα αυτή εμπέδωσε την ελληνική ναυτική κυριαρχία στην περιοχή.
Έτσι, μέσα σε διάστημα λίγων μηνών το 1822, η ελληνική επανάσταση σημάδεψε δύο θεμελιώδεις νίκες:
- Την καταστροφή του στρατού του Δράμαλη,
- Τον αποκλεισμό της οθωμανικής θαλάσσιας προσπάθειας διάσωσης του Ναυπλίου από τους Οθωμανούς
Και τα δύο περιστατικά επέτρεψαν την εδραίωση της επανάστασης και την μεταφορά της πρωτεύουσας στην πόλη του Ναυπλίου, λίγους μήνες αργότερα.
