Γράφει η Αγγελική Σαρικαβάζη
Ένα περιστατικό σε ελληνικό γήπεδο έρχεται να μας ταρακουνήσει: δύο παιδιά, μαθητές δημοτικού, παίζουν ποδόσφαιρο στις ακαδημίες.
Το ένα λέει με αθωότητα «είμαι ΟΜΑΔΑ Α και ΟΜΑΔΑ ΑΒ». Το άλλο παιδί, επίσης από ακαδημία, τον πιάνει από τον λαιμό, τον χτυπάει με το μπουκάλι του νερού και του φωνάζει «θα είσαι μόνο ΟΜΑΔΑ Α, αλλιώς θα σε σκοτώσω».
Δεν μιλάμε για οπαδούς στις εξέδρες, αλλά για παιδιά του αθλητισμού. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.
Πού μαθαίνουν τα παιδιά τη βία;
Κανένα παιδί δεν γεννιέται με μίσος. Το μαθαίνει. Το βλέπει, το ακούει, το αντιγράφει. Από το σπίτι, από την τηλεόραση, από τις κερκίδες, από τον τρόπο που μιλούν οι μεγάλοι για τις ομάδες και τους «αντιπάλους».
Όταν ένα παιδί βλέπει τον πατέρα να βρίζει τον διαιτητή, τον προπονητή να ουρλιάζει για να «νικήσει πάση θυσία», ή το σχολείο να αδιαφορεί για τον εκφοβισμό, τότε η έννοια του σεβασμού σβήνει. Και τη θέση της παίρνει η επιβολή — με φωνές, με χέρια, με φόβο.
Το ποδόσφαιρο των παιδιών δεν είναι πεδίο μάχης
Οι ακαδημίες υποτίθεται ότι είναι σχολεία ήθους και συνεργασίας. Αν όμως το παιδί φεύγει μαθαίνοντας πως πρέπει να απειλεί για να «κερδίσει», τότε έχουμε αποτύχει όλοι. Ο προπονητής δεν πρέπει να είναι μόνο δάσκαλος τεχνικής, αλλά και δάσκαλος αξιών. Ο γονιός δεν πρέπει να φωνάζει από την κερκίδα, αλλά να δείχνει στο παιδί πώς χάνεις με αξιοπρέπεια και πώς κερδίζεις με σεβασμό.
Το σχολείο έχει ρόλο
Τα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο είναι μαθητές του δημοτικού — βρίσκονται στη φάση που μαθαίνουν τι σημαίνει «μαζί», τι σημαίνει «συνεργασία». Αν δεν διδάσκονται καθημερινά τη διαχείριση θυμού, τη διαφορά και την ενσυναίσθηση, τότε το γήπεδο γίνεται καθρέφτης της κοινωνίας που τα αφήνει να εκφράζονται με βία. Τα σχολεία χρειάζονται σύγχρονα προγράμματα κατά του σχολικού και αθλητικού εκφοβισμού, με συμμετοχή γονιών και προπονητών.
Οι γονείς, το πρώτο στάδιο παιδείας
Το παιδί που λέει «θα σε σκοτώσω αν δεν είσαι μόνο ΟΜΑΔΑ Α» κάπου έμαθε ότι αυτό είναι αποδεκτό. Οι γονείς πρέπει να αναλάβουν τον ρόλο τους: να εξηγούν ότι η ομάδα είναι χαρά, παιχνίδι, κοινότητα — όχι στρατόπεδο. Ότι μπορείς να αγαπάς δύο ομάδες, ή καμία, και αυτό δεν σε κάνει λιγότερο άξιο ή δυνατό.
Αν θέλουμε πραγματικά «παιδιά του αθλητισμού»
…τότε πρέπει να τα μεγαλώνουμε με αξίες και όρια.
Να τα μαθαίνουμε πως το «αντίπαλος» δεν σημαίνει «εχθρός».
Να χειροκροτούν και τον άλλον, να ζητούν συγγνώμη όταν κάνουν λάθος, να παίζουν με πάθος αλλά με σεβασμό.
Το γήπεδο του δημοτικού δεν είναι πρόβα για τις εξέδρες των μεγάλων. Είναι ένα μικρό σχολείο ζωής. Και αν αφήσουμε τη βία να μπει εκεί μέσα, τότε θα τη βρούμε μπροστά μας — στους δρόμους, στα σχολεία, στις ψυχές των παιδιών μας.
Ακολουθήστε μας και στο Google news, και στο Youtube και κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.