Γράφει η Ξένια Ανδριοπούλου
Πληγωμένες αναμνήσεις
Ήθελα να με ένα κομμάτι της ζωής σου προσπάθησα όσο πιο πολύ μπόρεσα να στέκομαι δίπλα σου,
να νοιάζομαι και να σε αγαπώ, όντας ερωτευμένη…
Δυστυχώς εγώ από μόνη μου δεν τα κατάφερα…
γιατί εσύ δεν προσπάθησες καθόλου…
Μέσα στο τόσο μικρό στην ουσία διάστημα που ήμασταν μαζί δεν κατάφερα καμία στιγμή να καταλάβω και να νοιώσω αν είχες έστω το παραμικρό συναίσθημα για μένα…
αν ένοιωσες κάτι…
Με κάθε τρόπο προσπαθούσα να σου δείξω πόσο πολύ σε ήθελα…
Και κάθε μέρα ένοιωθα πως έπαιρνα την αδιαφορία σου…
Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί επέλεξες να με βάλεις στη ζωή σου,
ενώ δεν είχες σκοπό να με κάνεις μέρος της…
Δε σου είπε κανείς ότι οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα και δεν μπορείς να παίζεις με αυτά ;
Δε μου έδειξες ούτε μία στιγμή πως ένοιωσες κάτι για μένα… και δεν είχες και το θάρρος αν αυτό το κάτι σου τελείωσε να μου το πεις ευθέως…
Μόνο μία φορά έχω να θυμάμαι μία στιγμή που με έκανε να πετάξω στα ουράνια….
Στις αρχές που είχαμε γνωριστεί ένα βράδυ που καθόμουνα στο σπίτι και μιλούσαμε με μηνύματα…
Με ρώτησες τι κάνω…
και σου είπα ότι…
“ταξιδεύω…”!!
Με ρώτησες… που…;;
Η απάντηση μου ήτανε…
“σε μία θάλασσα…
εκεί που θα ΄θελα να είμαι τώρα να την κοιτάζω να ηρεμώ…”
Και αυθόρμητα με ρώτησες…
“σε ποια θάλασσα θέλεις να έρθω να σε πάω…”;;
Στ’ αλήθεια δεν πίστευα στα αυτιά μου…
Τρελάθηκα από τη χαρά μου εκείνο το βράδυ…
Ένιωσα σαν τα μικρά παιδιά…
σαν να μου χάρισαν τον ουρανό με τα άστρα…
Πώς μπορεί άραγε μια τόσο μικρή κίνηση να σε κάνει τόσο ευτυχισμένο…;;
Μικρές στιγμές… που έφυγαν ανεπιστρεπτί,… Και τόσο γρήγορα…
Μάταια προσπαθούσα να ακούσω ή να δω ένα γλυκό σου λόγο έστω γραμμένο …
Τηλέφωνο δεν με έπαιρνες ποτέ μήνυμα δεν μου έστελνες αν δεν έστελνα εγώ…
Ένοιωθα ότι η παρουσία μου , τo ενδιαφέρον μου και η αγάπη μου σε βαραίνει…
Άρχισα να αποτραβιέμαι…
Σου έδωσα χρόνο…
Ξεγελούσα το εαυτό μου…
Με κορόιδευα…
Προσπαθεί να ισορροπήσει μου έλεγα…να βρει τα πατήματα του …το έχεις περάσει κι εσύ…
ξέρεις πως είναι…
Κι έτσι… απομακρυνόμασταν…
Προσπάθησα να μιλήσουμε…ένοιωσα ότι θα βρήκαμε και το πιάναμε πάλι από την αρχή…
Μάταια όμως..
Ξανά άρχισες την ίδια τακτική μέσα σε ελάχιστες μέρες… απομάκρυνση…
Με έβγαζες απέξω από όλα….ένοιωθα ξένο σώμα….περιττή κι ενοχλητική…
Δημιουργούσες καθημερινότητα μόνος…
σαν να μην υπήρχα…
Κι έτσι ήταν πραγματικά για εσένα…
δεν υπήρχα!
…με είχες βγάλει από το κάδρο κι από τη σκέψη σου …
Αποφάσισες να φύγεις τριήμερο και όχι μόνο δεν το είπες και δε με ρώτησες που θα είναι και τι θα κάνω αλλά…
Μου ζήτησες φεύγοντας σχεδόν με απαγορευτικό τρόπο και κάνοντας με να νοιώσω τόσο λίγη και ασήμαντη, να σου στέλνω ή να επικοινωνήσω έστω και με την απλή καλημέρα ή καληνύχτα που σου έστελνα και να μην σε ενοχλήσω γιατί θα ήσουν εκτός…
Εκεί τσάκισα…
έσπασα τελείως μέσα μου…
Κανένα από τα κομμάτια μου, δε μπορούσε να βρει τη θέση του να συναρμολογήσει πάλι την καρδιά μου που τσακισμένη όπως ήταν πονούσε…
Ήξερα ότι η απαγόρευση είχε να κάνει με άλλο άτομο στη ζωή σου…
κάθε μου ελπίδα χάθηκε…
Όπως ακριβώς με έβαλες στη ζωή σου απλά…
έτσι ακριβώς επέλεξες,
το ίδιο απλά για εσένα,
να με βγάλεις από τη ζωή σου με μια απαγόρευση…
Έχοντας με ψυχολογήσει πάρα πολύ καλά…
Ήξερες ότι δεν είμαι ενοχλητική…
Δε θέλω και δε μπορώ να νιώθω ότι γίνομαι φορτική για κανέναν και ότι θα αποτραβιόμουν όπως κι έκανα…
Όμως ακόμα και μετα την απομάκρυνση μου διακριτικά …
ήθελα και θέλω , να σε ρωτήσω…
και για μια φορά να πάρω μια ξεκάθαρη απάντηση …
κι ακόμα μέσα μου πολεμάω μ’αυτη την επιθυμία…
Να μάθω θέλω ….
Γιατί μου ξύπνησες τα συναισθήματα και ταραξες τη ζωή μου …
γιατί δε σκέφτηκες πως έχω μέσα μια καρδιά που μπορεί να ερωτευτεί και να πονέσει ,αφού δεν ήσουν σίγουρος για αυτό που ξεκίνησες και πηγές να κάνεις;;
Κι άραγε…
τόσο πολύ ο ενθουσιασμός σε παρέσυρε σαν ασυγκράτητο σχολιαρούδι στα πρώτα του σκιρτήματα ;
Τόσο…ώστε αγνόησες το συναίσθημα που ναι… πίστεψέ το μπορεί να μας κατακλύσει ενίοτε κεραυνοβόλα…;;
Αγνόησες τον έρωτα που γίνεται ανελέητος στο πέρασμα του,
θερίζει καρδιές κι αφήνει θύματα με αγιάτρευτες πληγές…;;
Τόσο πολύ με αγνόησες;
Αναπάντητες σκέψεις, ερωτήματα και βαθιά πληγωμένα αισθήματα που δεν άξιζε να τα ζήσω …
Κι όμως ακόμα κι έτσι κρατώ σε μια διαφορετική το καθένα θέση στην καρδιά μου κάθε συναίσθημα που με έκανες να νοιώσω …και συχγωρωντας σε ελπίζω να είναι καλά και η ζωή να σου φέρει αυτό που προσδοκείς…
