Γράφει ο Σαρδόνιος
Μετά βαΐων και κλάδων σχεδίαζαν επίσκεψη οι κ. Πλεύρης και λοιποί ευρωπαίοι αξιωματούχοι στη Βεγγάζη. Ούτε που πρόλαβαν να προσγειωθούν, ο στρατάρχης Χαφτάρ τους έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα: ανεπιθύμητοι.
Η ελληνική κυβέρνηση, μετά από χρόνια «επαναπροσέγγισης» με τον ίδιο τον Χαφτάρ, μετά τις φιέστες του 2020 και τις διθυραμβικές δηλώσεις για «στρατηγικό σύμμαχο», βρέθηκε εκτεθειμένη, γελοιοποιημένη και διπλωματικά απομονωμένη.
- Πού πήγαν οι υποσχέσεις για «αναβαθμισμένο ρόλο στη Μεσόγειο»;
- Πού κρύφτηκαν οι “στρατηγικές σχέσεις” με τη Λιβύη που διαφήμιζαν σε κάθε ευκαιρία;
- Ποιος τελικά χαράσσει πολιτική; Οι σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων;
Ανίκανη να προστατεύσει τη θέση της, η Ελλάδα καταλήγει σήμερα:
- Ανεπιθύμητη στη Βεγγάζη
- Απούσα από τις διαπραγματεύσεις στη Μεσόγειο
- Εγκλωβισμένη σε μία εξωτερική πολιτική χωρίς πυξίδα, χωρίς φωνή, χωρίς κύρος
Την ίδια στιγμή, αποβιβάζονται καθημερινά εκατοντάδες μετανάστες στην Κρήτη και τη Γαύδο από λιβυκά παράλια. Όχι μόνο δε συνομιλούμε με το λιβυκό καθεστώς, αλλά χάνουμε και τον έλεγχο των θαλάσσιων ροών στα ίδια μας τα σύνορα.
Η σιωπή του ΥΠΕΞ είναι εκκωφαντική.
Η αποτυχία τους, πιο θορυβώδης κι από τις ρουκέτες που βλέπαμε στα σποτ για τις «ισχυρές συμμαχίες».
- Η εξωτερική πολιτική δεν είναι Instagram story.
- Ο σεβασμός δε χαρίζετα, κερδίζεται με συνέπεια, ισχύ και αξιοπρέπεια.
Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να διαφυλάξει ούτε τα βασικά της εθνικής αξιοπρέπειας, είναι ώρα να φύγει. Όχι από τη Λιβύη. Από το Μαξίμου.
