Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Τα τζιτζίκια φαίνονται να είναι τα μόνα πλάσματα που πραγματικά χαίρονται αυτόν τον καιρό, αυτή τη ζέστη, αν κρίνω από τον τρόπο που τραγουδάνε όλη μέρα κι όλη νύχτα. Παρά τη φοβερή φασαρία που κάνουν τα αγαπώ πολύ αυτά τα έντομα.
Ποτέ μου δε χώνεψα τον μύθο του Αισώπου με τον μέρμυγκα, τον σπαγγοραμένο, που δε δίνει λίγη τροφή και στον τζίτζικα και πραγματικά οικτίρω έναν κόσμο στον οποίο αυτός ο μύθος θεωρείται απόσταγμα σοφίας. Έναν κόσμο που η τέχνη και τα όνειρα θεωρούνται κατώτερα της εργασίας.
Αυτού του ευφυέστατου κόλπου της άρχουσας τάξης για να υποδουλώσει τις κατώτερες και να καθοδηγήσει τους ανόητους επαναστάτες να τη θεωρήσουν δικαίωμα! Δικαίωμα είναι η πρόσβαση σε πόρους για να ζήσεις και όχι η κακοπληρωμένη, πάντα κακοπληρωμένη εργασία. Δικαίωμα είναι να ζεις τεμπέλικα και να κάνεις σχέδια και όνειρα. Α, τα όνειρα!
Αυτές οι σταγόνες θεϊκού αίματος, του ζωοποιού, που μας χαρίζονται με φειδώ, την ώρα του ύπνου. Οι πύλες για κόσμους μακρινούς και χρόνους που ίσως ποτέ να μην έρθουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα μεγαλόπνοα σχέδια του κάθε ανθρώπου λέγονται όνειρα. Αφού κι αυτά ίσως παραμείνουν σε τόπους μακρινούς και χρόνους που δεν θα έρθουν. Αλλά απρ’ όλα αυτά και παρά τα όσα αυτός ο στερημένος από φαντασία και οράματα κόσμος θέλει να μας πείσει, τα όνειρα, όσο τα ονειρευόμαστε παραμένουν ζωντανά ακόμα κι αν ποτέ δε πραγματοποιηθούν.
Άλλωστε η πραγματοποίηση των ονείρων πολλές φορές είναι στην πραγματικότητα και ο θάνατός τους. Και φυσικά, όποιοι ονειρεύονται δε σημαίνει πως δεν αγωνίζονται στη σκληρή καθημερινότητα ή ότι έχουν λυμένα τα βιοποριστικά τους, κάθε άλλο. Εκείνοι που ονειρεύονται δε γερνούν και δε πεθαίνουν αλλά απλά κάνουν μετάβαση κάπου αλλού. Αλίμονο σ’ εκείνους τους πραγματιστές, του λογικούς, τους μέρμυγκες που αποθεώνει ο κόσμος που ζούμε. Εκείνους που νομίζουν πως το χρήμα τους δίνει αξία προσωπική. Αυτοί οι καημένοι πέθαναν τόσο, μα τόσο, νωρίς….
- *Ο π. Κωνσταντίνος Λαγός είναι Ιερέας – Λογοτέχνης
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΓΟΣ
Γεννημένος το καλοκαίρι του 1978, γέννημα θρέμμα Περιστεριώτης πράγμα που δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό – οι σπουδές στα λογιστικά, ΤΕΙ Λάρισας, που δυστυχώς δεν άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις, σ΄αντίθεση με την ίδια την πόλη. Θύμα της αιώνιας επιθυμίας των γονιών, κάτοχος πτυχίου και της λαχτάρας η ζωή να μετακομίσει όσον το δυνατό πιο μακριά από το πατρικό.
Το 2009 του Αγίου Νικολάου, χειροτονήθηκε διάκονος στην Ι. Μ. Λαρίσης και έτσι η Εκκλησία της Ελλάδος έγινε το ‘σπίτι’ που επιλέγει συνειδητά. Τέσσερα χρόνια μετά η ζωή μετακομίζει στην Ι. Μ. Κυθήρων και μετά από μια τετραετία, σαν κυβέρνηση στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μια ζωή έντονη, γεμάτη ενδιαφέροντα μη αναμενόμενα – μουσική – βιβλία – γυμναστική – γράψιμο – σάτιρα και πολλά άλλα, που είναι καλό να τ΄ανακαλύψουμε σιγά σιγά.
Πατέρας δυο υπέροχων θυγατέρων που του κάνουν τη ζωή ‘δύσκολη’ και τον συναγωνίζονται μ΄επιτυχία στο χιούμορ και τη σάτιρα.
Η θεωρία του σταθερή, θέλει να ζήσει, να γεράσει, να πεθάνει και να ξεχαστεί το πέρασμά του από αυτήν τη ζωή… κρυφός πόθος ίσως τελικά και να του άρεσε να γίνει πολύ διάσημος και να μιλάνε γι΄αυτόν και τα πονήματά του για γενιές ολόκληρες… ίσως…
