Γράφει η *Μιχαέλα Ρώτα
Στην αρχή εμφανίστηκε ως ιός.
Το πρώτο δίποδο που κόλλησε εμφάνισε τα συμπτώματα σταδιακά και σε ανύποπτους χρόνους. Όχι μόνο σε ανύποπτους χρόνους, όπως φάνηκε, αλλά και σε ανύποπτη κοινωνία. Ποιος να μπορούσε να φανταστεί πως αυτές οι εξάρσεις πείσματος, αυτές οι στιγμιαίες αντιδράσεις στην ευρεία λογική, εκείνες οι πράξεις αντίδρασης σε κοινωνικά συμφωνημένες συμπεριφορές θα μπορούσαν να είναι δείγματα ασθένειας;
Πριν η κοινωνία των δίποδων προλάβει να κατανοήσει πως βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα νέο είδος απειλής, ένα είδος απειλής από κείνα που είναι αόρατα και αδιευκρίνιστα, και καταλήγουν να σε φάνε από μέσα προς τα έξω, ο ιός της βλακείασης είχε εξαπλωθεί. Πολύ ή λίγο, ποιος ξέρει, ποιος μπορούσε να πει, δεν υπήρχαν βλέπετε τεστ και τέτοια εφευρήματα τότε. Μέχρι να εντοπιστεί ο φορέας, είχε προλάβει και τον είχε μεταδώσει σε έναν επαρκή αριθμό ατόμων ώστε να επωαστεί ασφαλώς και να μετοικίσει αμέριμνος.
Με τον καιρό η κοινωνία των δίποδων κατέγραψε τα κύρια συμπτώματα της ασθένειας που προκαλούσε ο βλακοϊός, ώστε να έχει ένα εργαλείο έγκαιρης διάγνωσης και -ως εκ τούτου- περιορισμού της εξάπλωσης.
Ανάμεσα στα κύρια συμπτώματα ήταν τα εξής:
– πεισματική εμμονή σε μια ανυπόστατη ιδέα
– υπηρεσία ενός σκοπού που οδηγούσε στον μαρασμό του ατόμου
– πίστη σε ιδέες που δεν προέκυπταν από κανένα δεδομένο ή παρατήρηση
– προθυμία για δράσεις που επιδρούσαν αρνητικά στο κοινωνικό σύνολο
– πρωτοβουλία σε ενέργειες που υποβάθμιζαν το ζωτικό περιβάλλον
– εξαιρετικά καθυστερημένη ή και καθόλου συμπεριφερολογική ωρίμανση
– αναίτια εγκατάλειψη οποιασδήποτε διαδικασίας επαγωγικής σκέψης
Σύντομα, ωστόσο, ο αριθμός των ασθενών υπερκέρασε τους υγιείς της κοινωνίας των δίποδων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσουν να δημιουργούνται οι πρώτες κοινότητες αντιφρονούντων, όπως τους ονόμασαν οι ασθενείς. Έτσι, η κοινωνία χωρίστηκε στους ασθενείς-φορείς του ιού της βλακείασης και τους αντιφρονούντες. Και οι δύο κοινότητες, από το μετερίζι τους, προσπάθησαν και πάλεψαν για την επιβίωση και την εξάπλωσή τους.
Το πρόβλημα, όπως αυτό αποτυπώθηκε από τους μελετητές της ιστορίας 8.000 χρόνια αργότερα, ήταν ότι ο ιός εξαπλωνόταν τόσο γρήγορα και με τόσους τρόπους, που οι «αντιφρονούντες» δεν είχαν ελπίδα. Όχι με την τεχνολογία που διέθεταν τότε, σε κάθε περίπτωση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο ιός της βλακείασης επέδρασε αποτελεσματικά στο DNA των δίποδων κι έτσι δεν χρειαζόταν πλέον τη φυσική μετάδοση. Έγινε ένα με τον ξενιστή του, φυτεύοντας έξυπνα τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά στα γονίδια των φορέων του. Έτσι, οι κοινωνίες πλέον διαμορφώθηκαν από τα μολυσμένα δίποδα και άλλαξαν σε τέτοιο βαθμό, που τα συμπτώματα της ασθένειας έγιναν τώρα οι βασικοί κανόνες της κοινωνίας.
Όποιος δεν διέθετε τρία έστω χαρακτηριστικά από τα συμπτώματα της μόλυνσης από τον ιό της βλακείασης, θεωρούνταν επικίνδυνο στοιχείο για το κοινωνικό σύνολο και απομονωνόταν αμέσως με συνοπτικές και αποτελεσματικές διαδικασίες που είχαν προβλεφτεί γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Τέτοιες διαδικασίες ήταν:
– εμπαιγμός
– ανεργία
– ψυχική απομόνωση
– εγκλεισμός σε ψυχιατρικές «κλινικές»
– αναγκαστική φαρμακοληψία χημείας που υποβάθμιζε τη ζωτική ενέργεια
– εκπαιδευτική στέρηση
– ανέχεια
και άλλες μέθοδοι που αποτελεσματικά οδηγούσαν τον αντιφρονούντα στην μοναξιά, την απελπισία, την τρέλα, την κατάθλιψη, την αυτοκτονία.
Αναπάντητο παραμένει το ερώτημα πώς ορισμένα μέλη της κοινωνίας δεν κληρονομούσαν το μεταλλαγμένο γονίδιο του ιού της βλακείασης.
*Η Μιχαέλα Ρώτα είναι Λογοτέχνης και αρθρογράφος.
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
