Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Ο ήχος της καμπάνας ήταν τόσο μακρινός που στάθηκε αδύνατον να με ξυπνήσει, κι όμως, εκείνη την ώρα, ένα ξύπνημα θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει ο Θεός.
Παρέμεινα έτσι στην άγρια αρπάγη του ύπνου, εγκλωβισμένος στο δαιδαλώδες μέγαρο του εφιάλτη. Εκεί όπου η διαφυγή περνά μέσα από λαβυρίνθους τόσο πολύπλοκους που ούτε ο ίδιος ο δημιουργός τους δε θα μπορούσε να βρει διέξοδο. Εκεί όπου σε κάθε σκιά παραμονεύουν φόβοι και πλάσματα τερατώδη. Και τι πιο τερατώδες από τον ίδιο σου τον εαυτό; Από αυτόν που κρύβεις καλά βαθιά μέσα σου και που δε τολμάς ποτέ ούτε καν αν σκεφτείς να τον αντικρίσεις.
Εκεί που αν αντέξεις και δε ξυπνήσεις κάθιδρος και συνεχίσεις την κάθοδό σου στην καρδιά αυτού του σκοτεινού πλάσματος που είναι ο πραγματικός σου εαυτός θα αντικρίσεις αυτό που πραγματικά σε κάνει να παραλύεις. Αυτή τη φορά δε με έσωσε κάποιο λυτρωτικό ξύπνημα. Όχι. Ολοκλήρωσα τη διαδρομή μέσα από τα σκοτάδια του τρομερού λαβύρινθου, μέχρι που έφτασα στη κατοικία του Μινωταύρου.
Όμως εκεί δε βρισκόταν κανένα θηρίο μισό άνθρωπος και μισό ταύρος. Εκεί βρισκόμουν εγώ σε όλη τη μεγαλόπρεπη κτηνώδη φύση που κρύβω. Στάθηκα απέναντι σε αυτό το μισητό πλάσμα και το κοίταξα θαρραλέα. Αυτό τότε γέλασε σαρκαστικά και με μια του κίνηση έβαλε τα χέρια του στη θέση που θα έπρεπε να βρίσκεται η καρδιά του και σκίζοντας τη σάρκα του μου έδειξε τον μεγαλύτερο φόβο μου. Στεκόταν με ένα ειρωνικό χαμόγελο και με κοιτούσε με τα μαύρα μάτια της. Όσες εικόνες κι αν είχα σβήσει από τη μνήμη μου με κόπο επανήλθαν μονομιάς.
Ντυμένη με μαύρα αέρινα ρούχα άπλωσε τα χέρια της προς το μέρος μου υφαίνοντας μια ακόμα από τις παλιές γητειές της. Ένιωθα να με τυλίγουν όπως ο ιστός της αράχνης τυλίγει την αδύναμη να αντιδράσει μύγα. Άπλωσα το χέρι μου προς τον ουρανό με μια κίνηση απεγνωσμένη. Πόσο μάταιος φάνηκε ο κόπος μου προς στιγμή. Ξαφνικά μια κόκκινη λάμψη, μια αλεπού, πλάσμα από ύλη ονείρων και αρχαίων θρύλων, πέταξε από πάνω μου Ενστικτωδώς άρπαξα μία από τις επτά ουρές της.
Σηκώθηκα στον αέρα και κατανικώντας την έκπληξή μου γαντζώθηκα επάνω της. Ένιωσα τα χέρια μου να βυθίζονται μέσα στη πορφυρή γούνα της ιπτάμενης αλεπούς. Πέταξα μαζί της μέχρι την άκρη του ονειρόκοσμου και όταν φτάσαμε εκεί προσγειώθηκε απαλά αφήνοντας με να κατέβω στο έδαφος. Μου έριξε ένα ζεστό βλέμμα και η λάμψη που ξεπήδησε από τα μάτια της με ξύπνησε. Άκουσα ξανά τη καμπάνα να χτυπά. Ο ήχος της ήταν πολύ μακρινός για να με ξυπνήσει…
Κιτσούνε: πνεύμα των ιαπωνικών θρύλων που συνήθως έχει τη μορφή αλεπούς με επτά ουρές
