Γράφει ο *Βασίλης Μιχαήλογλου
Το ΄60 διώξαμε τα ‘μπράτζα’, από το ΄90 και μετά διώχνουμε τα ‘μυαλά’, “ Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό ” όπως λέει το υπέροχο άσμα, μας υποδεικνύει τους λόγους που οι συμπατριώτες μας επέλεξαν με πόνο ψυχής τη φυγή τους.
Όμως, σ΄αντίθεση με άλλους λαούς – που όπου πάνε αφομοιώνονται και ριζώνουν – στο ανυπότακτο Ομηρικό πνεύμα του Οδυσσέα, υπάρχει “ το νόστιμον ήμαρ ” η ανάγκη του επαναπατρισμού. Έτσι δημιουργθήκαν γεννιές με ενδόμηχα ερωτηματικά. Ή δεν έπρεπε να φύγουμε ή δεν έπρεπε να γυρίσουμε.
Για χίλια χρόνια από το 1204, από τη δεύτερη σταυροφορία και μετά, ο Ελληνισμός είναι ένα ποτάμι που κυλάει συνέχεια με τη θεληση ν΄αυτοπροσδιορίζεται με βάση τις ρίζες του, αλλά και μια συνεχή αναζήτηση καλύτερης μοίρας.
Το κακό όμως παράγινε.
Οι κυβερνητικές πρακτικές – ολοένα και πιο ανθελληνικές – προσέχουν μόνο τους ισλαμιστές.
Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής, οι πραγματικοί Έλληνες του εξωτερικού, να είναι οι μόνοι που δίνουν τον αγώνα τους για μας, που προσπαθούν να μας υποτάξουν μέσω της παράνομης μετανάστασης.
Ο *Βασίλης Μιχαήλογλου είναι ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ. Ε.Ν./ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΗΣ ISO
ΜΕΛΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡ/ΤΩΝ ΕΣΠΑ, C.O. των εκδόσεων Γλαύκα / Αρθρογράφος