Μία ακόμα συμμετοχή της επίσημης αγαπημένης που όπως φαίνεται χάνεται στα συστήματα.
Όταν πριν λίγο καιρό είχε γίνει γνωστό ότι θα συμμετάσχει κανονικά και από την πρώτη συγκέντρωση ο Γιάννης Αντετοκούμπο, συν την παρουσία του θρύλου Βασίλη Σπανούλη στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, πολλοί εξ ημών, μαζί κι εγώ, είχαμε χαρεί αναμένοντας μια εθνική ομάδα στα πρότυπα του NBA με έναν εκ των τριών κορυφαίων παικτών του στις τάξεις της επίσημης αγαπημένης. Το ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο θα πλαισιωνόταν από όλο αυτό το μεγάλο ταλέντο των υπολοίπων παικτών, όπως ο Γουοκαπ, ο Καλάθης, ο Παπανικολάου και άλλοι, υπό τις οδηγίες του θρύλου του ελληνικού μπάσκετ Βασίλη Σπανούλη, μας έκανε να πω την αλήθεια υπεραισιόδοξους.
Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα μέχρι στιγμής στα δύο πρώτα παιχνίδια στο Ολυμπιακό τουρνουά του Παρισιού έχει βγάλει ενέργεια και έχει παλέψει δυνατά, αντιμέτωπη με δύο ομάδες καλύτερες.
Όμως όταν έχεις παίκτες με το ταλέντο των υπαρχόντων στην εθνική αφήνεις κατά κάποιο τρόπο στην άκρη τα συστήματα.
Παίκτες του βεληνεκούς ενός Γιάννη Αντετοκούμπο ή ενός Παπανικολάου, πρέπει να έχουν ελευθερία κινήσεων. Με όλο τον σεβασμό στο μέγεθος του Βασίλη Σπανούλη, κάποτε ο Βλάντο Τζουροβιτς, παλιός προπονητής μπάσκετ, είχε πει ότι στην Σερβία πρώτα μαθαίνουμε στα παιδιά να σουτάρουν και μετά τους μαθαίνουμε συστήματα.
Εμείς εδώ πάμε αντίθετα. Γιατί;
Προσωπικά πιστεύω και μακάρι να διαψευστώ ότι δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τους πολύ καλούς αθλητές Αυστραλούς.
Έτσι άλλη μια φορά με πολύ ταλέντο η εθνική μας θα μείνει εκτός συνέχειας και είναι πολύ κρίμα γιατί όντως βάσει ταλέντου θα ήταν ικανοτερη για μεγαλύτερα πράγματα.
Αλλά ιδωμεν διότι το μπάσκετ είναι ένα πολύ περίεργο άθλημα και ποτέ δεν ξέρεις…
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.