Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς αγίους στους χριστιανούς, αξιώθηκε να έχει τη χάρη να κάνει θαύματα.
Οι Κερκυραίοι αλλά και άλλοι άνθρωποι σε άλλες περιοχές μπορούν αν διηγηθούν πολλές τέτοιες ιστορίες. Αλλά ας τα αφήσουμε λίγο στην άκρη αυτά. Ο Άγιος Σπυρίδωνας, αν και με περιορισμένη μόρφωση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Α Οικουμενική Σύνοδο και την καταπολέμηση του Αρείου και των κακοδοξιών του(είναι γνωστό το θαυμαστό σημείο με το κεραμίδι).
Είχε προηγουμένως γίνει δια βοής κλήρου και λαού Επίσκοπος Τριμυθούντος στην Κύπρο λόγω των αρετών του.
Διαβάζουμε λοιπόν στον βίο του το εξής:
“Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας”.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο οποίος ποτέ δεν εγκατέλειψε το επάγγελμα του βοσκού, δεν τολμούσε να γίνει ιερέας. Αυτός που “σαν χαρακτήρας, ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του.
Που τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή.
Που ο Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών”.
Αυτός ο άνθρωπος δίσταζε να γίνει ιερέας…
Αλήθεια, όλοι εμείς που γίναμε τελικά ιερείς, και όχι επειδή μας άσκησαν πίεση λόγω των αρετών μας, μάλλον εμείς ασκήσαμε πίεση ώστε να χειροτονηθούμε παρά την έλλειψή μας σε αρετές, έχουμε ποτέ σκεφτεί το βάρος που αναλαμβάνουμε;
Να το σκεφτούμε πραγματικά, όχι να το επαναλάβουμε μηχανιστικά και ευσεβιστικά σε νεοχειροτονηθέντες κληρικούς. Έχουμε άραγε συναίσθηση του τι κάνουμε όταν τελούμε τη Θεία Λειτουργία.
Όταν μετατρέπουμε “την ώρα συνάντησης του χρόνου και της αιωνιότητας, τον τόπο όπου τα Ουράνια φιλούν τη γη” σε μια απλή καλλιτεχνική παράσταση για να επιδείξουμε τις φωνητικές ικανότητες τις δικές μας και των χορωδιών, όταν -ακόμα χειρότερα- προβάλλουμε τον εαυτό μας, τον προμοτάρουμε είτε ως παραδοσιακό, αυστηρό, είτε ως προοδευτικό και επαναστατικό είτε ως βαθιά μορφωμένο, είτε ως απλό και ταπεινό, ενώ τίποτα από αυτά δεν ισχύει αφού απλώς υποκρινόμαστε για να κερδίσουμε ακολούθους αναλογιζόμαστε τι βάρος παίρνουμε; Όταν την ευλογία να προστατεύουμε χήρες και ορφανά την αναγιγνώσκουμε ως ευκαιρία για υψηλές γνωριμίες καταλαβαίνουμε τι κρίμα παίρνουμε;
Και πολλά άλλα θα μπορούσα να αναφέρω αλλά δεν έχει νόημα. Τα παραπάνω δεν τα έγραψα για να τα κηρύξω ούτε για να διδάξω κάποιους. Τα έγραψα μήπως και τα σκεφτώ ποτέ κι εγώ.
Μέχρι τότε ελπίζω ο άγιος Σπυρίδωνας, μέσα στα τόσα θαύματα που έκανε, να προσευχηθεί και για τους κληρικούς που και απερίσκεπτα πήραμε αυτόν τον δρόμο και χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε συνεχίζουμε την στραβή μας περπατησιά.
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
