Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου η σημερινή Κυριακή και προσεγγίζουμε το αγαπημένο θέμα πολλών χριστιανών. Την Ημέρα της Κρίσεως.
Αν διαφαίνεται κάποια ειρωνεία στην έναρξη του κειμένου μου, να με συγχωρήσετε αλλά, ναι πράγματι υπάρχει. Και υπάρχει επειδή οι χριστιανοί προσεγγίζουμε το θέμα αυτό εντελώς από την ανάποδη.
Για παράδειγμα πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει συζητήσεις μεταξύ χριστιανών για την Αποκάλυψη του Ιωάννη και τα όσα του φανερώθηκαν σε οράματα για εκείνες τις ημέρες. Και όλες αυτές οι συζητήσεις από τι κυριαρχούνται; Από αγωνία, άγχος και πολλές φορές φόβο για τα γεγονότα που θα έρθουν. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το σκοπό για τον οποίο γράφτηκε εκείνο το βιβλίο.
Γιατί ο Ιωάννης ο Θεολόγος, έγραψε την Αποκάλυψη όχι για να μας τρομάξει αλλά για να μας ενθαρρύνει. Για να μας κάνει γνωστό πως όσο φοβερά και τρομερά να είναι εκείνα που θα διαδραματίζονται στις έσχατες ημέρες, η Αγάπη του Θεού θα είναι αυτή που θα θριαμβεύσει και πως ο Κύριος δε θα μας αφήσει ούτε δευτερόλεπτο μόνους και πως στο τέλος θα κρίνει τον καθένα με βάση αυτά που έπραξε και επέλεξε. Μιλάμε για την τελική Κρίση. Και γράφονται ολόκληρα σεντόνια θεολογικών και εκκλησιολογικών φλυαριών, που γυροφέρνουν ένα σωρό θέματα, υποθέματα και επιθέματα. Και τελικά δεν αγγίζουν την ουσία. Γιατί αν την άγγιζαν την ουσία δε θα είχαν και για ποιο πράγμα να φλυαρήσουν.
Τι θα πει τελικά ο Κύριος εκείνοι τη μέρα;
Στους δίκαιους θα πει “ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε” και “σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα”. Στους φαύλους “φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε” και “σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδερφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα”.
Τα πολλά λόγια είναι περιττά.
Οι φαντασίες με τις οποίες ντύνουμε στο μυαλό μας τις έσχατες ημέρες ασχολούμενοι συνεχώς με τον Αντίχριστο και το Θηρίο επίσης ανούσια και τελικά επιβλαβή πνευματικά. Γιατί η τελική ερώτηση είναι μία.
Τι έκανες χριστιανέ για τον αδύναμο;
Για τον φτωχό;
Για τον αδικημένο;
Πόσο πολύ ζήτησες γι’ αυτούς προστασία, δικαίωμα στη ζωή, δικαιοσύνη; Νοιάστηκες ή κοίταξες αλλού;
Σε ενδιέφερε ο αδελφός σου ή ο εαυτός σου;
Αυτή είναι η ερώτηση η κρίσιμη. Αυτή είναι η ουσία, αυτό είναι το τελικό κριτήριο. Όλα τα άλλα είναι για να ψευτοθεολογούμε με κουλουράκια και καφέ.
Ας ξυπνήσουμε λοιπόν γιατί δεν ξέρουμε πότε θα έρθει η κρίση για τον καθένα μας.
