Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του: “Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου”…
Τι δυνατή φράση αλήθεια!
Ειδικά αν σκεφτούμε σε ποια κοινωνία και σε ποια ιστορική περίοδο ειπώθηκε!
Τότε που ακόμα αν δεν μπορούσε ένα ζευγάρι να κάνει παιδιά και να δημιουργήσει οικογένεια -λες και το ζευγάρι δεν είναι ήδη οικογένεια- θεωρούνταν πως είχε κάποια τιμωρία από το Θεό να το βαραίνει.
Τότε που ο γεροντότερος έκανε κουμάντο σε όλους τους απογόνους της οικογένειάς του. Και ο Χριστός αντίθετα σε όλες αυτές τις αντιλήψεις τι είπε. Βάλτε εμένα, πάνω από τις οικογένειές σας. Βάλτε τον θεό πάνω από τις οικογένειές σας!
Ο απογαλακτισμός είναι μια φάση από την οποία πρέπει να περάσει ο άνθρωπος αν θέλει να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα.
Η προσκόλληση στην οικογένειά του, στους γονείς του, στην ασφάλεια που του προσφέρουν ακόμα και εις βάρος της ανεξαρτησίας του ή ακόμα και το γάντζωμα στα παιδιά του και η προσπάθειά του είτε να ελέγξει τη ζωή τους είτε να βγάλει τα δικά του απωθημένα μέσω της ζωής των παιδιών του, όχι μόνο δεν τον αφήνουν να αναπτυχθεί και να γίνει κύριος του εαυτού του αλλά δεν επιτρέπει και στα άλλα μέλη της οικογένειάς του να αναπτυχθούν.
Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να ακολουθήσει όμως τον Θεό. Αν δεν είναι ανεπτυγμένος και ανεξάρτητος δε μπορεί να βαδίσει αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Είτε θα υποκρίνεται την πίστη του είτε θα φτιάξει μια βολική, ψεύτικη πίστη.
Ομοίως και ένας άνθρωπος που βάζει είτε στη θέση της οικογένειας είτε δίπλα της άλλες “αγάπες”. Την πατρίδα, την ιδεολογία, την ομάδα ακόμα. Αυτοί οι άνθρωποι γαντζώνονται από αυτές τις έννοιες διότι φοβούνται να ανεξαρτητοποιηθούν και να ακολουθήσουν ελεύθεροι και ολόκληροι τον δρόμο για τη συνάντηση με τον Θεό.
Τούτη την ύπουλη αυτοδέσμευση, τούτη την αδυναμία, την γεννημένη μέσα από τις καλύτερες προθέσεις, η αγάπη για την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα και για την ιδεολογία που κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο μόνο αρνητικές δε μπορούν να θεωρηθούν.
Αρκεί να μην καταλαμβάνουν στη ψυχή μας μεγαλύτερο μέρος από αυτό που είναι φυσιολογικό. Αρκεί να μη μετατραπεί αυτή η αγάπη σε παθολογική, γεννώντας όλες τις στρεβλώσεις που και σήμερα παρατηρούμε.
Τελικά, ο Χριστός δε μας λέει να μην αγαπάμε την οικογένειά μας. Μας λέει αυτή η αγάπη να μη γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξή μας. Να μη γίνει εμμονή. Να μη μας γίνει βάρος που θα πλακώσει τη ψυχή μας. Και να μη φράξει τον δρόμο μας για τον Θεό.
