Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Εκείνο τον καιρό, μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι.
Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από ’κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος.
Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο:
«Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες».
Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό;
Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός».
Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει:
«Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας;
Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή να του πω, “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”;
Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο:
«Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ’ όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό:
«Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!» Εντυπωσιακό είναι αυτό που πυροδότησε την οργή των γραμματέων στη σημερινή περικοπή. Η συγχώρεση.
Τι είπε ο Χριστός στον παράλυτο;
Ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του. Και οι γραμματείς βυθίστηκαν στις σκοτεινές σκέψεις τους. Αν ο Χριστός έλεγε στον παράλυτο πως ο Θεός τον τιμωρούσε για τις αμαρτίες τις δικές του ή των γονιών του, κανένας δε θα ενοχλούταν. Θα συνέχιζαν κανονικά τη μέρα τους και ίσως να συμπαθούσαν κιόλας τον Ιησού. Αλλά να μη τα βάζουμε μόνο με τους γραμματείς εκείνης της εποχής.
Ας δούμε και τους γραμματείς της δικής μας εποχής. Πολλοί εξ αυτών μάλιστα βρίσκονται είτε ως κληρικοί είτε ως λαϊκοί εντός των τειχών της Εκκλησίας. Αν σε κάποια λειτουργία, αν σε κάποιο κείμενο, αναφέρω για τη δικαιοσύνη του Θεού, και την παρουσιάσω ως ένα στεγνό και σκληρό σύστημα όπου η κάθε πράξη του ανθρώπου, η παραμικρή, ζυγίζεται με αυστηρότητα και οι τιμωρίες τόσο στη παρούσα ζωή όσο και η Κόλαση που περιμένει μετά θάνατον τον αμαρτωλό είναι ήδη ετοιμασμένες, τότε πολλοί είναι αυτοί που θα με συγχαρούν για την παραδοσιακή και γεμάτη πραγματική πίστη οπτική μου. Αν όμως μιλήσω ή γράψω για τη συγχωρητικότητα, για την αγάπη, το έλεος, την καλοσύνη του Θεού, τότε οι επιθέσεις θα έρχονται από παντού.
Όποιος μιλάει έτσι χαρακτηρίζεται αγαπολόγος, μια λέξη ανύπαρκτη και γελοία, στη καλύτερη περίπτωση και προδότης της πίστης ή αιρετικός στη χειρότερη. Γιατί το δράμα του ανθρώπου και η υποκρισία του χριστιανού είναι αυτή. Προτιμά το μίσος από την αγάπη. Την εκδίκηση από τη συγχώρεση. Την ανταπόδοση από την αποδοχή.
Ο Χριστός είχε τότε απέναντί Του τους γραμματείς και τους Φαρισαίους. Σήμερα, η Εκκλησία τους στους κόλπους της και αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. Αλλά και οι χριστιανοί, έχουμε τους γραμματείς, μέσα μας. Και αυτό κάνει την αντιμετώπιση αυτής της νοοτροπίας σχεδόν αδύνατη! Όμως, ό,τι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο είναι δυνατό για τον Θεό.
Ας αφήσουμε λοιπόν, τον Θεό, να συνδράμει στη προσπάθειά μας για να απελευθερωθούμε από μία τέτοια φυλακή.
