Γράφει η *Μαίρη Μάκρα
ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ – (Με Οδηγό τα Ελληνικά Αρχέτυπα)
Η ΗΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Αγαπητοί μου φίλοι, σας χαιρετώ!
Επανέρχομαι στο προσκήνιο και δίχως προλόγους αυτή τη φορά. Νιώθω αδικημένη, όταν οι μύθοι σας με παρουσιάζουν ζηλιάρα, γκρινιάρα, κτητική και υποβιβάζουν την αγάπη μου για τον Δία, που παραμένει θεϊκή. Κι εσείς, οι άνθρωποι, διαβάζοντας μόνο τους μύθους, βγάλατε τα συμπεράσματά σας, που είναι: ” Και οι θεοί ασχημονούν, γιατί όχι και οι άνθρωποι;”.
Όχι, αγαπητοί μου! Μη χρησιμοποιείτε τους μύθους, για να δικαιολογείτε τις ανθρώπινες αδυναμίες σας. Να ψάχνετε πίσω από το παραμύθι τους για να ανακαλύψετε την Αλήθεια, που θέλουν να σας διδάξουν.
Και για να γίνω σαφής, θα σας ρωτήσω: Γιατί μπερδεύετε τους “Νόμους της Ψυχής με τους νόμους της αγοράς και του μικροσυμφέροντος;”
Η αγορά κινείται με χρήματα και η ψυχή με αισθήματα . Τί ομοιότητα έχουν αυτά τα δύο;
Εγώ, ως θεότητα που εκπροσωπώ την ανώτερη συνείδηση, άλλα γνώριζα όταν κατέβηκα στη Γη για να συναντήσω τον Δία. Ήταν η εποχή που, ως Πνεύμα, κατέβηκε κοντά στους θνητούς για να ρυθμίσει τις διαφορές τους. Απομακρύνθηκε όμως από τον Όλυμπο και ως σύντροφός του αναγκάστηκα να τον αναζητήσω. Κατέβηκα, λοιπόν, στη Γη και βρήκα τους ανθρώπους σε φοβερή αναταραχή. Λες και είχε αναποδογυρίσει η τάξη των πραγμάτων. Οι άνδρες και οι γυναίκες βάδιζαν αντιμέτωποι και, με τα θεϊκά μου μάτια, διέκρινα ένα αόρατο δόρυ ανάμεσά τους. Όσο προχωρούσαν οι “μέν”, υποχωρούσαν οι “άλλοι”. Κι όταν κέρδιζαν έδαφος οι “άλλοι”, υποχωρούσαν οι “μεν”. “Μα τί γίνεται εδώ κάτω;”, αναρωτήθηκα. Και οι Ολύμπιοι μου απάντησαν: ” Πολεμάει η Μητριαρχία με την Ανδροκρατία”. ” Μα θα εξοντωθούν”, φώναξα! ” Μπα, το έχουν κιόλας συνηθίσει. Σε λίγο θα νομίζουν, ότι αυτός είναι ο προορισμός τους: η “Αντιδικία και η Αντιπαράθεση”.
Και ξαφνικά είδα τον Δία. Είχε πάρει στο “κατόπι” μία θνητή.
Τότε ήταν που φώναξα δυνατά:
” Απαντήστε μου, ω Ολύμπιοι, ο Δίας ταυτίστηκε με τους άνδρες της Γης;”( *)
“ Όχι”, μου απάντησαν.” Κατέβηκες στη Γη και μπερδεύεται η κρίση σου. Γι΄ αυτό σου δίνουμε την εξήγηση: Το “Αρσενικό” στοιχείο έχει ανάγκη το “Θηλυκό” στοιχείο- και το αντίθετο-, για να ολοκληρωθεί ο άνθρωπος! Το “Αρσενικό”, λοιπόν, συμβολικά ως Δίας, είναι η “Δράση” (κάποιος είναι στο “κατόπι” = είναι σε δράση) για να πετύχει τους στόχους του.
Αντίθετα, το “Θηλυκό”,(συμβολικά ως Ήρα,) είναι το στοιχείο, η ζωοδότρα δύναμη που “θερμαίνει”, “συντηρεί”, “επωάζει”, “κρατάει”, ό,τι έχει δημιουργηθεί μετά από κάποια προσπάθεια (= Δράση)
Δυστυχώς, οι άνθρωποι της ΓΗΣ, δεν έχουν δεχτεί ακόμα το Πνεύμα. Κατά συνέπεια, στο μυαλό τους δεν χωράνε οι έννοιες και τα σύμβολα” , μου απάντησαν οι Ολύμπιοι.
Κι έτσι τα γήινα άτομα, δίχως να το ψάξουν πολύ , με χαρακτήρισαν ζηλιάρα και απαιτητική. Με άλλα λόγια, εγώ το “Θηλυκό” θέλω να “κρατήσω”, να “δεσμεύσω” κοντά μου (=ζηλιάρα) ΄το “Αρσενικό”.
Κοιτάξτε ερμηνεία που έδωσαν! Στα μέτρα τους! Τί απογοήτευση!
Μετά από αυτή την προσγείωση, το μόνο πια που μου απέμεινε ήταν να συνυπάρξω με τις γυναίκες της Γης(**), για να μάθω τη γλώσσα τους και τον τρόπο της σκέψης τους. Κι αυτό για να τα καταφέρω να βοηθήσω. Το είχα πάρει απόφαση, βλέπετε, να συμβάλλω με όλες μου τις δυνάμεις στην αποκατάσταση της “Αλήθειας” πάνω στη Γη.
Κι έμαθα πολλά. Τόσα που έγινα “ειδικός”. Αυτό είναι ένα βασικό μέτρο, με το οποίο οι άνθρωποι εκτιμούν τα άτομα, γι΄αυτό και προσπάθησα να γίνω “ειδικός”, για να υπάρξω ανάμεσά τους.
Υπάρχω, λοιπόν, για να διακρίνω τα δύο μεγάλα στρατόπεδα της Γης. Το ένα ανήκει στους άνδρες και το ονομάζω “Εγωκεντρισμό”. Το άλλο ανήκει στις γυναίκες και το ονομάζω “Θλίψη”.
Στο πρώτο πιστεύουν όλοι, ότι είναι “ημίθεοι” και προσδοκούν την καταξίωση.
Στο δεύτερο νιώθουν όλες ημιτελείς και μόνο η ανδρική αναγνώριση τις ολοκληρώνει. Όλοι μαζί ονομάζονται “Απογοητευμένοι”.
Έχετε γνωρίσει εσείς ” Απογοητευμένους-Ευτυχισμένους;”. Εγώ, ποτέ. Κι αφού, έτσι κι αλλιώς, ζουν χωρισμένοι σε στρατόπεδα, συμπεριφέρονται σαν να είναι εχθροί.(****). Τα καταφέρνουν όμως στη “Αναμέτρηση”, γιατί έμαθαν να είναι κακεντρεχείς, επιθετικοί, δύσπιστοι, τυραννικοί, τεθωρακισμένοι.
Το “τεθωρακισμένοι” το αντέγραψα από τα βιβλία τους και δεν θέλω να μάθω τί πάει να πει. Αρνήθηκα να μάθω όλες τις λέξεις τους, γιατί φοβάμαι πως θα χάσω πολλά από τη θεϊκή μου ουσία. Φοβάμαι ότι με απομυζούν, με αφομοιώνουν, έχω διαφοροποιηθεί. Έφθασα στο σημείο να μνησικακώ και ονειρεύομαι…
Τί καλά να γινόταν ένας νέος Κατακλυσμός και τα νερά να κατακλύσουν τη ΓΗ.(****) . Μέσα από την οδύνη να γεννηθεί ένας Νώε! Να χτίσει, με εντολή Θεού, μία Κιβωτό που θα κλείνει μέσα της έναν θεϊκό σπόρο Αγάπης. Απ ΄αυτόν να γεννηθούν τα νέα πλάσματα της Γης.
Και τότε ο Θεός θα κατέβει στη Γη, για να θεσπίσει τους νέους Νόμους: Την ΑΓΑΠΗ την ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ και την ΑΦΟΣΙΩΣΗ!
Δεν θα μοιάζουν με απαιτήσεις, ούτε με δικαιώματα, για να τα διεκδικούν οι άνθρωποι της Νέας Γης, αλλά ούτε και με υποχρεώσεις, για να τις τηρούν ή να τις αγνοούν. Θα είναι η πηγαία προσφορά της ψυχής, από τον άνθρωπο στον συνάνθρωπο.
Μοιάζει με ουτοπία; Πάνω στον Όλυμπο το έμαθα σαν “Ανύψωση”, μα χάθηκα, ως φαίνεται, μέσα στον χρόνο και δεν κατέχω τα νέα μέτρα και τα σύγχρονα σταθμά. Ξέρω μόνο να συμπονάω! *
ΛΕΞΕΙΣ – ΚΛΕΙΔΙΑ:
ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ: Σύγκρουση στοιχείων μέσα από την οποία, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις του και αρχίζει να τις χρησιμοποιεί. Θα υπάρξει “ΝΙΚΗ” αλλά και “ΉΤΤΑ”. Θα είναι δοκιμασία και θα γίνει μάθημα ζωής, μέσω της εμπειρίας.
ΕΙΔΙΚΟΣ: Διδάσκομαι, μελετώ, εκπαιδεύομαι σε κάποιον τομέα, με σκοπό να προσφέρω τις γνώσεις μου και τα φώτα μου σε πολλούς άλλους. Γίνομαι μαθητής και παραμένω πάντα μαθητής, για να αξίζω την αξιότιμη θέση του Δασκάλου- Ειδικού.
ΣΠΟΡΟΣ: Αυτό που σπέρνει κάποιος με αγάπη, θα φέρει στη ζωή του καλύτερες συνθήκες ζωής. Οι σκέψεις του, οι ενέργειές του, οι αποφάσεις του, θα πηγάζουν από το ποιοτικό επίπεδο της ύπαρξής του και το “Πνεύμα”(= Ανώτερος Εαυτός) θα τον καθοδηγεί στις αποφάσεις του.
ΣΤΑΔΙΟ ΖΩΗΣ: Είναι η περίοδος εκείνη κατά την οποία ξεκινάει η καλλιέργεια της αγάπης στη “ΓΗ”. Αρχίζει, όμως, από τα χαμηλά επίπεδα, στα οποία έχει έδρα η ιδιοτέλεια. Π.χ, “αγαπάμε” κάποιο άτομο, κάποια κοινωνική ομάδα, κάποιον σκοπό ή δραστηριότητα, γιατί εξυπηρετεί βασικές μας ανάγκες επιβίωσης και καταξίωσης. Στην αρχική ιδιοτέλεια, που εξυπηρετεί μόνο το προσωπικό μας συμφέρον, ανήκει και το πάθημα. Θα πάθουμε για να μάθουμε. Κι αυτό που θα είναι το πάθημα=μάθημα ζωής, λέγεται “Εμπειρία”.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Ο δρόμος της ανθρώπινης βελτίωσης και προσωπικής ανύψωσης, είναι μια μακρινή πορεία μέσα στην οποία συνυπάρχει το “Καλό” με το “Κακό”. Η ισορροπία θα έρθει μόνο μέσα από την γνήσια αγάπη, στην οποία ισχύει ένας κανόνας: “Αγαπάω εγώ. Δεν με νοιάζει ποιός με αγαπάει ή ποιό θα είναι το προσωπικό μου όφελος”. Σ΄αυτό το επίπεδο αγάπης, ο άνθρωπος έχει και ισχυρά όρια. Δεν θυσιάζεται για να εισπράξει αγάπη, αλλά για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο ( ή και σύνολο) που πάσχει. Τότε γίνεται ικανός να χρησιμοποιήσει ακόμα και βία (αρνητικό στοιχείο) ως δύναμη, όχι γιατί θα έχει προσωπικό όφελος, αλλά για να σώσει άτομα ή και σύνολο ανθρώπων από κάποιον κίνδυνο. Τα παραδείγματα υπάρχουν μέσα στη ζωή.
Σ΄αυτό το επίπεδο ανθρώπινης εξέλιξης, οι αρνητικές δυνάμεις του ατόμου έχουν μεταλλαχθεί σε “Ικανότητες, που χρησιμοποιούνται μόνο για το “Καλό” .
======
ΑΝΤΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ: (Αποσυμβολισμός εικόνων)
(*) “Ο Δίας ταυτίστηκε με τους άνδρες”= Η “Ύλη” είναι διαβρωτική. Οι υλιστικές απόψεις είναι ικανές να διαβρώσουν τη συνείδηση εκλεκτών ανθρώπων και να τους ωθήσουν να ζουν σύμφωνα με τις βιοθεωρίες των άλλων, χάνοντας την “θεϊκή τους” ουσία. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει μεγάλη ανάγκη τον να ανήκει σε ένα σύνολο.
(**)” …να συμβιώνω με τις γυναίκες της Γης”= Ακόμα μία εικόνα ταύτισης ενός ποιοτικού ατόμου, με τα μέτρα και την βιοθεωρία άλλων. Το παράδειγμα είναι ισχυρότερο της θεωρίας. Το άτομο κερδίζει μόνο όταν αντλεί ένα μάθημα μέσα από κάθε εμπειρία.
(***)” Κι αφού έτσι κι αλλιώς είναι εχθροί…”= Περιγράφεται το “Βατερλώ των ανθρωπίνων σχέσεων. Μέσα από το καθεστώς της αναμέτρησης κλονίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα πράγματα βελτιώνονται από τη στιγμή που το άτομο αρχίζει να διακρίνει τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος, ξεκινώντας από την “Γνώση του Εαυτού του”..
(****)” Τι καλά να γινόταν ένας νέος κατακλυσμός”= Η καταστροφή ως προϋπόθεση “Αναγέννησης”, όταν η παρακμή έχει επικρατήσει και το άτομο πια, αλλά και η κοινωνία, αρρωσταίνει.
====
