Γράφει η *Μαίρη Μάκρα
Η Ιφιγένεια
Ο Μύθος: Στην ελληνική μυθολογία η Ιφιγένεια ήταν μία από τις κόρες του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, γνωστή κυρίως από τη θυσία της στην Αυλίδα. Ο Αγαμέμνων είχε προκαλέσει την οργή της θεάς Αρτέμιδας σκοτώνοντας το ιερό ελάφι της, με αποτέλεσμα η θεά να προκαλέσει άπνοια και να μη μπορεί να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία.
Ρώτησαν τον μάντη Κάλχα τι έπρεπε να κάνουν κι εκείνος απάντησε ότι η οργή της θεάς θα έφευγε μόνο αν ο Αγαμέμνων θυσίαζε τη θυγατέρα του, την Ιφιγένεια. Αρχικώς ο Αγαμέμνων αρνήθηκε να το πράξει, αλλά πιέσθηκε από τον Μενέλαο και τον Οδυσσέα και κάλεσε την κόρη του από τις Μυκήνες με την πρόφαση ότι θα την αρραβώνιαζε με τον Αχιλλέα. Η Ιφιγένεια ήρθε στην Αυλίδα και τότε ο Αγαμέμνονας την παρέδωσε στον Κάλχα για να τη θυσιάσει στην θεά Αρτέμιδα.. Την τελευταία όμως στιγμή η θεά δεν άφησε να γίνει η θυσία. Την άρπαξε από τον βωμό της θυσίας και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι. Μετά οδήγησε την κόρη στην Ταυρίδα, όπου την έκανε ιέρειά της.
***
*ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ-Γενικά: Η Ιφιγένεια, είναι σύμβολο των ισχυρών δυνάμεων της γυναικείας ψυχής, που μας καλούν να προχωρήσουμε στην εξέλιξή μας, ώστε να ενωθούμε και με την πνευματική μας πλευρά. Για να γίνει αυτό πρέπει να εκδηλώσουμε ζωηρή επιθυμία και με τα τρία μέρη της ψυχής: Το Συναισθηματικό, το Νοητικό και το Ερωτικό. Δηλαδή,με την Καρδιά μας, με τον Νου μας και η ένωση με την πνευματική μας υπόσταση να γίνει ο Έρωτας της ζωής μας.
Επιπλέον, πάνω σ΄αυτές τις ψυχικές δυνάμεις να κυριαρχήσει η Αγνότητα (=Ανώτερης κλίμακας ενέργεια), και τότε σε ό,τι και να κάνουμε δεν υπάρχει δόλος, μικροσυμφέρον ή πονηριά. Λειτουργούμε πάντα με “Αγνότητα”, την οποία συμβολίζει η μυθική Ιφιγένεια.
Ως εκ τούτου, το αρχέτυπο “Ιφιγένεια” συμβολίζει και τη γυναίκα που θυσιάζεται, με Αγνότητα και Καλοσύνη, για να βοηθήσει την οικογένειά της, σε ό,τι αυτή έχει ανάγκη. Φτάνει, δε, στο σημείο να συμβιβάζεται συχνά με τις συνθήκες, που της επιβάλλονται, προκειμένου να βγει το οικογενειακό σύστημα από μία δύσκολη κατάσταση. Επομένως, άλλοι βάζουν τους κανόνες κι εκείνη τους υπακούει, όχι από αδυναμία, αλλά από αγάπη και πίστη σε ένα Ιδανικό!
***
ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΜΕ ΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
«Η ΗΦΙΓΕΝΕΙΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ»= Είναι η γυναίκα που διαθέτει θάρρος και αφοσίωση στο καθήκον. Δεν είναι αδυναμία αυτό, αλλά είναι μια δύναμη που την κάνει να στέκεται όρθια σε δύσκολες στιγμές, εκεί όπου άλλες ίσως θα λύγιζαν.
«ΔΕΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝΕΤΑΙ»= Η “Γυναίκα- Ηφιγένεια” έχει την ικανότητα να συμμορφώνεται από επιλογή, για να εξυπηρετήσει έναν ανώτερο, για τη συνείδησή της, σκοπό. Ξέρει καλά τι κάνει και γιατί το κάνει. Υπολογίζει το τίμημα, και το αποδέχεται με γενναιότητα ψυχής.
«ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ»= Ο δεσμός με τον πατέρα είναι ισχυρός και συχνά αξεπέραστος. Αυτό της προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας. Όμως, πίσω από τις αποφάσεις της, βρίσκεται η «γραμμή» που της χάραξε ο πατέρας: ως τρόπος σκέψης, βιοθεωρίας, στόχων. Καλό είναι να γίνει αυτό συνειδητό, γιατί όταν ξέρουμε τον πυρήνα των αποφάσεών μας, τότε οδηγούμαστε σε μια πιο συνειδητή πορεία ζωής.
«ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ»= Πρόκειται για ένα αγνό άτομο με υψηλά ιδανικά. Η ικανότητά της είναι να συμμορφώνεται και όχι να εναντιώνεται. Δεν σκέφτεται εγωιστικά, δεν κινείται από μικροσυμφέροντα. Το «Καλό του Συνόλου» είναι το ιδανικό της· και αυτό εκδηλώνεται στις αποφάσεις της, ακόμα και στον εργασιακό χώρο.
«Η ΘΕΑ ΑΡΤΕΜΙΣ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΙΕΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΗΣ»= Η “Γυναίκα-Ιφιγένεια” διαθέτει αρετές. Είναι άκακη, καλοσυνάτη, με αγνές προθέσεις. Σε τέτοιους ανθρώπους δίνεται συχνά «θεία χάρις», κι έτσι γίνονται ικανοί να υλοποιήσουν σημαντικούς στόχους.
«ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΛΑΦΙΝΑ »= Η «Γυναίκα–Ιφιγένεια», έστω κι αν θυσιάζεται, δεν καταστρέφεται ούτε ως άτομο ούτε ως ζωή. Αυτό που «θυσιάζεται» είναι τα στερεότυπα της υποταγμένης θηλυκότητας — της ντροπαλής, υπάκουης κόρης. Κι αφού αυτά φύγουν από τη μέση, η Ιφιγένεια γίνεται ικανή για σπουδαία επιτεύγματα. Αρκεί να εμπιστευθεί τη φωνή της καρδιάς της και να βάλει στόχους με ερωτική διάθεση για όσα αποφασίσει.
ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
«Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΓΙΑ ΘΥΣΙΑ»= Στη μη ολοκληρωμένη «Γυναίκα–Ιφιγένεια», ο δεσμός με τον πατέρα είναι τόσο ισχυρός που την οδηγεί σε μια ζωή αυτοθυσίας και πόνου. Επιφορτίζεται ευθύνες άλλων, γίνεται εξιλαστήριο θύμα, αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για εκείνη. Κι επειδή ενεργεί με αγνότητα, αργεί να το καταλάβει.
«ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ»= Σαν μη ολοκληρωμένη ύπαρξη, λειτουργεί με την υποταγμένη προσωπικότητά της. Αφήνεται αμαχητί στα γεγονότα, παραμένοντας «αιώνια κόρη». Ακόμα κι αν παντρευτεί, ο πατέρας παραμένει ο «άνδρας της ζωής της». Αυτό όμως φέρνει προβλήματα στον γάμο: ο σύντροφος έρχεται σε δεύτερη θέση.
«ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΦΟΒΑΤΑΙ»= Υποχωρεί, θυσιάζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά της για να επικρατεί ειρήνη στο οικογενειακό της περιβάλλον.
«ΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»= Μεταφορικά, συμβολίζει γυναίκες που έκαναν (ή κάνουν) συμβιβαστικούς γάμους για να εξυπηρετήσουν οικογενειακές ανάγκες. Ας ελπίσουμε ότι τέτοιες συμπεριφορές ανήκουν πια σε παλιότερες γενιές.
«ΜΙΑ ΕΛΑΦΙΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ»= Με τα τυπικά «θηλυκά» χαρακτηριστικά — ντροπαλή, υποχωρητική, γλυκά υποταγμένη — η “Γυναίκα-Ιφιγένεια” γίνεται το ιδανικό θύμα, που οι άλλοι «θυσιάζουν» στον βωμό των συμφερόντων τους.
*ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Με όλη την αγνότητα, την καλοσύνη και την ψυχική δύναμη που διαθέτει η «Γυναίκα–Ιφιγένεια», αξίζει πραγματικά να θυσιάσει τη ζωή της για τα συμφέροντα των άλλων;
Η συγκατάβαση και η υποχωρητικότητα είναι αρετές, αλλά δεν ανταμείβονται πάντα. Είναι δυνάμεις που μπορούν να εκτοξεύσουν μια γυναίκα σε σπουδαίο έργο, αρκεί να τις κατευθύνει σωστά.
Ας θυμόμαστε: τα χαρίσματα της ψυχής δεν μας δόθηκαν για να διευκολύνουν όσους ζουν για να «βολεύονται». Είναι «ταλέντα» που καλούμαστε να τα χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά. Κι αυτό που θα δημιουργήσουμε με αγάπη, θα μοιάζει με ευλογία για πολλούς.
*ΑΣΚΗΣΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ:
-Σκέψου: σε ποια σημεία της ζωής σου λες «ναι» από αγάπη, και σε ποια από φόβο ή συνήθεια;
-Σε ποια σημεία της ζωής σου νιώθεις ότι «θυσιάζεις» τον εαυτό σου για τους άλλους;
-Πόσο σε καθορίζει η γνώμη του πατέρα (ή μιας ισχυρής αντρικής φιγούρας στη ζωή σου) στις αποφάσεις σου;
-Αν σήμερα σου δινόταν η ευκαιρία να μετατρέψεις τη «θυσία» σου σε δημιουργία, τι θα ήθελες να φτιάξεις με την καρδιά σου;
* Μικρό βήμα δράσης: Γράψε σε ένα χαρτί μια «θυσία» που κάνεις χρόνια τώρα, κι αντί γι’ αυτό βρες έναν τρόπο να τη μετατρέψεις σε μια μικρή πράξη δημιουργίας για σένα την ίδια.
* Θυμήσου: «Η θυσία γίνεται Ευλογία, όταν παύει να είναι αυτοθυσία και γίνεται Δημιουργία.»
(Από την προσωπική “Μέθοδο Αυτογνωσίας-Αυτοβελτίωσης”- της Μαίρης Μάκρα / Πηγή αποσυμβολισμών:Paul Diel , Aldo Carotenuto, K. G. Jung)
