Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Δεν ξέρω την λέξη
Δεν ξέρω τη λέξη
που μέσα της κατάφερε να κρύψει την αλήθεια
την αγωνία που σε κάθε ανάσα θεριεύει
Δεν ξέρω τη λέξη
που θα σταθεί στο πλάι σου
ικανή να περιγράψει την οδύνη της ζωής
που δε λογαριάζει αν είσαι κοντά ή μακριά μου
τον πόνο που έγινε μόνιμος κάτοικος ψυχής
και βασανίζει ανενόχλητος
Δεν ξέρω τη λέξη
που φέρνει φως μέσα στο σκοτάδι
ειρωνεία μέσα στην αποτυχία του χθες
λαχτάρα μέσα στην ελπίδα του αύριο
αξεπέραστη ευτυχία στο αιώνιο ‘Για πάντα’
Δεν ξέρω τη λέξη
που δε φυλακίζεται και συνεχίζει να χαρίζεται
που δε νιώθει φόβο παρά μόνο προσμονή
που δε διστάζει παρά μόνο διατάζει
δειλούς και τολμηρούς στο χορό των αισθήσεων
Δεν ξέρω τη λέξη
τα σύμφωνα που θα μπουν υπάκουα στη σειρά
να ζωγραφίσουν το μυστικό της ανάσας
που θα υπογράψουν μυστικά
συμφωνία ζωής-θανάτου
που θα ορκιστούν δούλοι υπάκουοι
επαναστάτες έτοιμοι για τη μεγαλύτερη θυσία
Δεν ξέρω τη λέξη
αυτή που θα γίνει όνομα
και θα δηλώσει ‘παρών’
αυτή που θα γίνει ο στόχος και ο όρκος …
Οι Άγγελοι ψιθύρισαν ‘Αγάπη’
οι Δαίμονες κραύγασαν ‘Ανάγκη’
και οι τρελοί του κόσμου αυτού γέλασαν
δάκρυσαν…συλλάβισαν… ‘Παράδοση’
