Γράφει ο Γιώργος Μιχαλόπουλος (Peter Fran)
Μία φάρσα, κακόγουστη έμπνευση της εφήμερης πλεονεξίας, γραμμένη στις νοτισμένες σελίδες των εποχών, αποτέλεσμα της τρυφερής των γονιών της έμπνευσης μας προστασίας.
Μοιάζει με τέχνασμα της μοίρας, μία κωμική παράσταση της ματαιοδοξίας, πού έντεχνα σκαρφίστηκε στην αίθουσα υποδοχής του βρέφους της ατομικής μας ιστορίας.
Ζωή πικρή,σε συσκευασία πιθανοτήτων σφραγισμένη, ζωή στις αδικίες μόνιμη εκτεθειμένη, με συντηρητικά ελευθερίας, σε κονσέρβα συμβάσεων τυποποιημένη, σε όμορφο της κολακείας περιτύλιγμα αριστοτεχνικά φτιαγμένο, με κορδέλες περισσής εμπάθειας, ανθο-δέσμη ουτοπίας χαρισμένη.
Πιάνεις την ευκαιρία για να ζήσεις συχνά απ τα μαλλιά της ελπίδας, που κολυμπά στα κύματα απελπισμένη, βουτάς με σκάφανδρο της λογικής σε μία θάλασσα προβλήματα και κύματα υποχρεώσεις, ζωή ναυαγισμένη.
Σε ισόβια κάθειρξη των πειρασμών, περιοριστικά μέτρα των φιλιών, απαγόρευση των στιγμιαίων οργασμών, ζωή σε νόμους ηθικής αναίτια καταδικασμένη. Ζωή σε απολαύσεις στερημένη, με τα κονδύλια ευτυχίας υποθηκευμένα, σε τοκογλύφους έρωτες πάντα χρεωμένη, όλα τα δάνεια ευημερίας των ονείρων παγωμένα.
Ζωή πού παγιδεύονται οι αισθήσεις, σε δόκανα συμφέροντος πιάνονται οι αντιρρήσεις, στις πυραμίδες της υπερβολής οι Φαραώ της υποκρισίας, να ταριχεύουν αθώες συνειδήσεις. Ζωή που χάνεται σαν μία αστραπή σε ξαφνική νεροποντή της αδικίας, ζωή πού τέμνεται σε ιστούς μίας παθογενούς εκ φύσεως υστεροφημίας.
Ζωή πού την ξοδεύεις σε τασάκια νοσταλγίας, καπνίζοντας ηττοπαθώς, το φίλτρο της εσωτερικής σου απ-ουσίας.
