Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Η σύζυγος κάποιου σήμερα αποχαιρετά τον σύζυγό της και πατέρα των παιδιών της, ελπίζοντας ότι όταν φτάσει στην άλλη πλευρά θα της στείλει μια ειδοποίηση.
Δίπλα της και στην αγκαλιά της τα μωρά της… από αγνωσιοφοβία και τον ίδιο το φόβο… αναζητούν τη διπλή γονική ασφάλεια της μητέρας και του πατέρα. Το μεγαλύτερο από τα δύο, συνειδητοποιημένο, ανησυχεί μήπως χάσει τη μητέρα του…
Ανυπομονεί να ακούσει τη φωνή του πατέρα του στο τηλέφωνο. Μέρες και μήνας θα περάσουν να ολοκληρωθεί η επιθυμία αυτή. Η μητέρα κινεί το μαντήλι της όσο πιο ψηλά μπορεί, μέχρι που η εικόνα του πλοίου χάνεται στα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας… Φουρτουνιασμένη όπως νιώθει… ταραγμένη από το μακρινό ταξίδι του συζύγου της και μόνη της, αναρωτιέται πώς θα ευδοκιμήσει, πώς θα πλοηγήσει και πώς θα επικρατήσει η όλη κατάσταση είτε για μήνες είτε για χρόνια κατά τη διάρκεια της απουσίας του.
Απόψε θα κλάψει μαζί με τα μωρά της, όσο κι αν θέλει να κρύψει τον πόνο της, γιατί ο άντρας της έφυγε και ουσιαστικά δεν είναι σίγουρη αν ο ξενιτεμένος θα τους θυμάται ή θα τους ξεχάσει.
Κάποια γυναίκα θα φιλήσει απόψε τα παιδιά της στο μέτωπο και στα χέρια με στοργή… για να κοιμηθούν ήσυχα και να δουν γλυκά όνειρα… να μην δουν εφιάλτες.
Κι εκείνη, με το μαντήλι του άντρα της, θα κλαίει απαλά, με ένα δικό της νανούρισμα, θα αποκοιμηθεί… προσευχόμενη για ένα χάδι από το χέρι που κάποτε την συνόδευσε στην καινουργια τους ζωή.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
