Γράφει η Αγγελική Σαρικαβάζη
Στη ζωή, οι άνθρωποι είναι σαν τους καιρούς· άλλοι ήλιοι, άλλοι βροχές, κι άλλοι — κυκλώνες. Μπορεί να είσαι εργατικός, να προσφέρεις με χαμόγελο, να δίνεις τον εαυτό σου σε κάθε συνεργασία, σε κάθε σχέση. Να είσαι εκεί όταν χρειαστεί βοήθεια, να σηκώνεις βάρη που δεν σου αναλογούν, να στηρίζεις ανθρώπους που δεν θα το κάνουν ποτέ για σένα. Κι όμως, τη μέρα που θα φύγεις — για μια άλλη δουλειά, για μια άλλη πορεία — ο αέρας αλλάζει.
Ξαφνικά, εκείνοι που μιλούσαν με ευγένεια, εκείνοι που έλεγαν πως “δεν θα τα καταφέρναμε χωρίς εσένα”, γίνονται ο άνεμος του κυκλώνα που σε σπρώχνει πίσω, που παραμορφώνει την εικόνα σου. Δεν θα πουν τα καλά — θα τα σβήσουν. Θα πουν ιστορίες που δεν έγιναν, θα σε παρουσιάσουν σαν το καράβι που έμπαζε νερά, κι όχι σαν αυτό που τους ταξίδευε με ασφάλεια.
Αυτός είναι ο κυκλώνας της ζωής: όταν φεύγεις από κάπου, δοκιμάζεται η αλήθεια των ανθρώπων. Δεν σε πονά ο αέρας, αλλά το ψέμα που τον συνοδεύει. Κι όμως, πρέπει να θυμάσαι — το καράβι που άντεξε έναν κυκλώνα δεν το φοβίζει πια η φουρτούνα. Όσο κι αν σε βυθίσουν με λόγια, η ψυχή σου ξέρει να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια.
Γιατί οι κυκλώνες δεν κρατούν για πάντα. Μα οι άνθρωποι που έμειναν όρθιοι μετά από αυτούς, αξίζουν κάθε ταξίδι που έρχεται.
