Όχι από υποχρέωση, αλλά από επίγνωση.
Καλώς ή κακώς ζούμε πλέον σε μια εποχή που όλα αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα. Νέες τεχνολογίες, νέα δεδομένα, νέοι τρόποι σκέψης, νέες απόψεις, νέες φωνές. Μ΄όλα αυτά οι ηλικιωμένοι συχνά μοιάζουν να παραμένουν στο περιθώριοι, αδύναμοι, ξεχασμένοι, παρεξηγημένοι, ανήμποροι και το χειρότερο… ξεπερασμένοι.
Δυστυχώς ξεχνάμε κάτι πολύ ουσιαστικό, πως όλοι αυτοί οι ‘δικοί μας’ άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, δεν κουβαλούν μόνο χρόνια μα ολόκληρους κόσμους που άφησαν το αποτύπωμά τους στην κοινωνία που ζούμε. Ο σεβασμός προς τους ηλικιωμένους γενικότερα δεν είναι απλώς μια τυπική ευγένεια που πρέπει ν΄αναπτυξουμε ή μια παρωχημένη συνήθεια. Από πλευράς μας είναι η αναγνώριση της εμπειρίας, της αντοχής, της ίδιας της ιστορίας που βίωσαν και φυσικά μας παρέδωσαν. Είναι η συνειδητοποίηση πως πρέπει ν΄ακούμε δίχως να διακόπτουμε, να παρακολουθούμε δίχως να κρίνουμε και κυρίως να μην ξεχνάμε πως κάποια στιγμή θα βρεθούμε στην ίδια ακριβώς θέση.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει σε ουδεμία περίπτωση πως πρέπει να συμφωνούμε με όλα όσα πιστεύουν και εκφράζουν. Σημαίνει όμως πως πρέπει να τους δίνουμε τον δικό τους χώρο να νιώθουν καλά με όλα αυτά που βίωσαν, με όλα αυτά που θέλουν να εκφράσουν και να συμβουλέψουν, εξαιτίας της εμπειρίας που απέκτησαν, χωρίς ειρωνεία από μέρους μας και φυσικά χωρίς περιφρόνηση.
Ο σεβασμός δεν είναι συμβιβασμός, είναι παιδεία.
Σε μια κοινωνία που σύντομα θα είμαστε εμείς οι ίδιοι ο γερασμένος πληθυσμός καλο θα ήταν να ξεκινήσουμε να προσφέρουμε αυτό ακριβώς που θα έχουμε και εμείς ανάγκη τότε…. σεβασμό στους ηλικιωμένους!
Το να δείξουμε ενδιαφένον για μια παλιά ιστορία, το ν΄ακούσουμε και μια άλλη γνώμη, το να σεβαστούμε την εμπειρία του ‘χθες’ δεν μας προσβάλει, δεν είναι χάσιμο χρόνου, είναι πολιτισμός και παιδεία, που πιστέψτε με θα την έχουμε κάποτε ανάγκη και εμείς.
Γλαύκα
