Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Αυτό που με καίει απόψε είναι τα αναμμένα κεριά που φωτίζουν την τούρτα για τα γενέθλια σου… και για μένα, που δεν είμαι πλάι σου να τα σβήσουμε μαζί… σαν μάνα και γιος, όπως παλιά που μου έλεγες, μαμά σε αγαπώ, για όλα σε ευχαριστώ.
Αυτό που έχει μείνει είναι οι περασμένες φωτογραφίες αποθηκευμένες στο νου και στη καρδιά μου, γιατί κάτι ζηλότυποι πέταξαν τις πραγματικές εκτυπώσεις στο καλάθι των αχρήστων.
Χρόνια πολλά αγόρι μου, μοναχογιέ μου… να ζήσεις σαν τα ψηλά βουνά ακριβέ μου. Αν κάποτε με θυμηθείς και θέλεις να με κεράσεις από το γλυκό σου, ακόμα κι αν είναι μπαγιάτικο, θα το φάω μ΄όλη τη χαρά και συγκίνηση μου. Η γεύση του θα είναι φρέσκια και γλυκιά γιατί θα μου δοθεί με τα χέρια τα δικά σου.
Αγάπη μου, να εκατοστίσεις τα χρόνια σου πολλά… μια χάρη σου ζητώ.
Αν με αγαπάς ακόμα, έλα σβήσε μου την φωτιά που καίγεται στα στήθια.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
