Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Το δώρο
Σε είδα να φεύγεις κρυφά βγαίνοντας ταχεία από το κατώφλι του σπιτιού μας. Έτρεξα να σε προλάβω αλλά μάταια. Έψαξα μα δεν είδα κανένα ίχνος σου. Αυτά που σιωπηλά άφησες πίσω ήταν αναμνήσεις από περασμένα Χριστούγεννα που υπέθεσες ότι θα έβαζα φέτος κάτω από το δέντρο και θα άνοιγα ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Νόμιζες ότι θα σε ευχαριστούσα για τη στοχαστική χειρονομία και τη γενναιόδωρη καρδιά σου για το υποτίθεται αλησμόνητο δώρο που μου έκανες. Η πόρτα, ωστόσο, έκλεισε μόλις κατάλαβα δεν υπήρχε επιστροφή, και όλα ξεχάστηκαν. Δημιουργήθηκαν νέες αναμνήσεις, άνοιξαν νέα παράθυρα και νέες πόρτες.
Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά με αξέχαστα, φωτεινά δώρα… δώρα που δεν είναι άλλα από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά και γνωρίζουν την ουσία της αγάπης και της προσφοράς όλο το χρόνο και όχι της στιγμής η της ημέρας. Σου επιστρέφω τις αναμνήσεις που μου άφησες τυλιγμένες σε δώρο να θυμάσαι τι είχες και τι έχασες.
