Γράφει ο *Βασίλης Μιχαήλογλου
Σάββατο απόγευμα, περπατάω στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη. Από τη διαγώνο
στην τσιμισκή, μέχρι την Αριστοτέλους, κυκλοφορούν οι πιο ωραίες γυναίκες στον
πλανήτη.
Μπροστά μου βλέπω μια ονειρική σιλουέτα, να λικνίζεται με αρμονικές ταλαντώσεις. Τ΄όνειρο και το απωθημένο κάθε αρσενικού. Επιταχύνω για να δω λεπτομέρειες. Βλέπω ένα – σχεδόν ανύπαρκτο – εσώρουχο, ν΄ασφυχτιά σε δυο σφριγηλά οπίσθια, με περιτύλιγμα ένα κολλητό, κοντό, λέοπαρ φουστανάκι. Μόλις έφτασα δίπλα της, σκέφτηκα να πω:
“Ευτυχώς που έμειναν μερικές ωραίες γυναίκες”.
Αλλά επειδή δεν είδα το πλωριό μέρος έβγαλα απλώς έναν μικρό αναστεναγμό, ίσα που να τον ακούσει.
Αμέσως γύρισε. Είδα δυο χείλη ροφού, που εξάπτουν ανδρικές φαντασιώσεις. Πρόσθετες βλεφαρίδες κάγκελο, μάτια βαμμένα έντονα και με πλήρη συναίσθηση των λεγομένων της μου είπε:
Φιλαράκι, διακόσα πάει το μαλλί, είσαι;
Προσπέρασα με όρεξη για σίγουρη δουλειά στο ραντεβού μου.
