Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Κάποτε, ο άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, περπατώντας με έναν μοναχό συνάντησε πολλούς ανθρώπους, κοσμικούς. Ανάμεσα τους και μια πολύ όμορφη νεαρή κοπέλα. Αφού απομακρύνθηκαν προς την έρημο, ο άγιος ρώτησε τον μοναχό αν είχε προσέξει τη καημένη τη κοπέλα που είχε το ένα της μάτι βγαλμένο.
Ο μοναχός τον διαβεβαίωσε πως η κοπέλα είχε δύο μάτια λαμπερά και πανέμορφα και το υποστήριξε μετά βεβαιότητας αφού την παρατήρησε για πολλή ώρα και πολύ προσεκτικά όπως πρόσθεσε για να εισπράξει την κατσάδα του αγίου.
Η πρώτη ανάγνωση του περιστατικού είναι πολύ απλή. Ο μοναχός δίνει όρκο παρθενίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στις πράξεις αλλά και στις σκέψεις. Έτσι, εξετάζοντας εξονυχιστικά την κοπέλα, ο μοναχός είχε ήδη καταπατήσει τον όρκο αυτό. Αυτά όμως, θα πει κάποιος, αφορούν τους μοναχούς και τους ασκητές.
Τι μας ενδιαφέρει εμάς τους υπόλοιπους;
Ας δούμε λοιπόν τι μας ενδιαφέρει εμάς τους υπόλοιπους.
Πόσες φορές, στις μικροκοινωνίες που ζούμε, σε χωριά, σε γειτονιές, στον εργασιακό μας χώρο, στις ενορίες όπου εκκλησιαζόμαστε, δεν ακούσαμε κουτσομπολιά για κάποιους από τους γύρω μας;
Αν όχι και για όλους. Πόσες φορές δεν μάθαμε λεπτομερώς για τα προσωπικά ζητήματα κάποιων άλλων; Πώς μαθεύτηκαν όλα αυτά; Ξεκινώντας από την επίμονη παρατήρηση του άλλου. Ξεκινάμε από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, συνεχίζουμε σε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα και εν συνεχεία χώνουμε και τη μύτη μας στην προσωπική του ζωή, θεωρώντας αναφαίρετο δικαίωμά μας, να μοιραστούμε ό,τι μάθαμε με τους υπόλοιπους περίεργους που έχουμε στο περιβάλλον μας. Και φυσικά αξίζει να παρατηρηθεί, διότι πολλοί θα προβάλλουν τη δικαιολογία του κοινωνικού ενδιαφέροντος, πως όσο αυξάνονται οι γνώσεις και οι συζητήσεις για τα προβλήματα του άλλου, τόσο μειώνεςται η διάθεση να προσφέρουμε βοήθεια ή παρηγοριά σε εκείνον. Και όσο περισσότερο ασχολούμαστε με τα στραβά της ζωής και της προσωπικότητάς του, τόσο λιγότερο ασχολούμαστε να διορθώσουμε τα δικά μας χάλια. Αφού υπερβάλλοντας για τα χάλια των άλλων θαρρούμε σαν ανόητοι πως μειώνουμε τα δικά αμς χάλια, τα οποία τελικά αφήνουμε αδιόρθωτα.
Και όλα αυτά ξεκινούν από μια απλή ματιά, η οποία μπολιασμένη με την περιέργεια μετατρέπεται σε εξονυχιστική και αδιάκριτη παρατήρηση.
Οι Πατέρες της Ερήμου, όπως ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος που γιορτάζει σήμερα, έχουν να μας προσφέρουν πολλά και πολύτιμα μαθήματα για την καθημερινότητά μας.
Αρκεί να προσπαθήσουμε να βρούμε τις αναλογίες ανάμεσα στην έρημο και την πόλη και να μην προσπαθήσουμε, όπως πολύ κακώς κάνουν ορισμένοι δήθεν ζηλωτές, να τα εφαρμόσουμε αυτούσια στη ζωή μας.
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
