Γράφει ο Αλέξιος Ντόνας
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος Καραχάλιος ξαφνιάζει.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν μιλάμε για ένα ακόμη άρθρο ή ένα σχόλιο στα social.
Μιλάμε για επιστροφή στο προσκήνιο και, αν διαβάζει κανείς τα σημάδια σωστά, όχι απλώς για νοσταλγία.
Ο «πειρατής» – όπως τον λένε φίλοι και αντίπαλοι – έκανε εμφάνιση στο Πολεμικό Μουσείο. Κάποιοι είπαν «τυχαίο». Οι περισσότεροι όμως κατάλαβαν: κάτι κινείται.
Ο πρώην γραμματέας στρατηγικού σχεδιασμού επί Καραμανλή, αυτός που κάποτε κινούσε νήματα μεθοδικά και αθόρυβα, φαίνεται να δοκιμάζει comeback. Αλλά όχι μόνος.
Ο Καραχάλιος κοιτάζει προς Αντώνη Σαμαρά. Ίσως γιατί βλέπει εκεί έναν δίαυλο με ό,τι έχει απομείνει ζωντανό και ικανό στον συντηρητικό χώρο. Ίσως γιατί ονειρεύεται μια γέφυρα – μεταξύ απογοητευμένων καραμανλικών και νέων εθνικοσυντηρητικών. Ίσως και για τα δύο.
Το timing δεν είναι τυχαίο.
Ο χώρος είναι θολός, κουρασμένος. Ο Μητσοτάκης δείχνει αποκομμένος, η ΝΔ χωρίς πυξίδα. Και μέσα σε αυτό το κενό, κάποιος που ξέρει το άθλημα και έχει παίξει στα δύσκολα, μπορεί να προσπαθήσει να γίνει playmaker.
Ο ίδιος έχει περάσει φάσεις. Φίλος του Κυριάκου από το Κολλέγιο, μετά σφοδρός επικριτής του. Όχι πάντα άδικος – ούτε όμως και απολύτως προβλέψιμος. Από το 2019 και μετά, κινείται στα όρια μεταξύ ρομαντικής πολιτικής και στοχευμένης παρέμβασης.
Θα πετύχει;
Κανείς δεν ξέρει. Μπορεί και όχι. Μπορεί και ναι.
Αλλά ένα είναι βέβαιο: η παρουσία του στο τραπέζι αλλάζει το κλίμα. Και ίσως αυτό από μόνο του να είναι αρκετό, σ’ αυτή τη φάση.
Άλλωστε, όταν όλοι παίζουν άμυνα, ένας πειρατής που ψάχνει ρήγματα στην αντίπαλη ζώνη, είναι πιο χρήσιμος απ’ όσο νομίζουμε.
Παραπολιτικό ή προειδοποιητικό; Θα φανεί.
Πάντως, δεν έχουμε πλεόνασμα παικτών με πολιτική μνήμη και θεσμική ψυχραιμία.
Κι αυτό, σε εποχές που όλα ρευστοποιούνται, είναι είδος υπό εξαφάνιση.