Γράφει η Nancy Rosered
Όμως κατά τη φιλοσοφία και την ψυχολογία, έχουν άμεση αλληλεπίδραση.
“Το συναίσθημα είναι μια σωματική αντίδραση σε μία σκέψη μας”., αν δεχθούμε συνεπώς άκριτα και θεμελιακά την αντιπαλότητα με παλινδρομήσεις λογικής και συναισθήματος, θέτουμε ανεστίαστους στόχους, δίχως δυναμική επιτυχίας σε προσωπικό, οικογενειακό ή επαγγελματικό επίπεδο, επιτρέποντας να μας κατευθύνει μόνο το μυαλό η μόνο το συναίσθημα. Ενεργειακά εξαντλημένοι από συγκρούσεις σχεδόν ανάπηροι οδηγούμεθα μόνο από ψευδαισθήσεις εγωκεντρισμού, φόβου, λαγνείας, με δυσάρεστες επιπτώσεις για εμάς και το κοινωνικό σύνολο.
Μη τους “μοχλούς “τάραττε στο μηχανοστάσιο της οντολογικής ύπαρξης… Ο εγκλωβισμός στην κενότητα του παραλογισμού είναι σίγουρα άγονος και ασταθής, θα έλεγα ίσως δειλία ν’ αντιμετωπίσουμε κατάματα τον εαυτό μας αποδίδοντας το έμβλημα του αναντικατάστατου, πόσο φαιδρό ακούγεται φίλοι μου, κρυμμένοι πίσω από άλλοθι υπερβολικού συναισθήματος ή απάθειας.
Εντελώς μάταιο να προβάλλουμε δικαιολογίες συνθηκών, του μοιραίου, του ανεπανάληπτου και κάθε εμφυολόγηματος, που υποτάσσει την λογική κάτω από ένα δήθεν δυνατό συναίσθημα ή επιθυμία και αντιστρόφως.
Το κακό είναι πως αυτό έχει παγιωθεί ως τρόπος σκέψης και δράσης θερίζοντας στην συνέχεια θύελλες με μετάθεση ευθυνών όπου εμείς οι υπέροχοι αθώοι αξίζουμε τα καλύτερα και οι υπόλοιποι τον Καιάδα.
Μιλάμε για εμπειρίες σαν αδικημένες υπάρξεις λες και απουσιάζαμε από τα δρώμενα. Φυσικά και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα αναπόφευκτα δεν είμαστε όλοι για όλα αλλά δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να αρνηθούμε ,πως δεν μπορέσαμε να σκεφτούμε πως θέλουμε να νιώσουμε και ν’ αντιδράσουμε απέναντι στις περιστάσεις, δεν υπερθεματίζουμε καταστάσεις ελλείψει λογικής και συναισθηματικού γίγνεσθαι.
Δίχως κοινή λογική δεν θεμελιώνονται συναισθήματα και αυτός είναι ο δρόμος της αγάπης κατά την ταπεινή μου άποψη…
