Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Λατρεύουμε το θάνατο, όσο κι αν διατεινόμαστε πως είναι ο μεγάλος εχθρός μας. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον θάνατο κι ας προσπαθούμε σε κάθε μας στιγμή να τον εξορκίσουμε.
Λατρεύουμε να πηγαίνουμε στα μνήματα νεκρών συγγενών και να καθόμαστε και να τους μιλάμε -λες και υπάρχει τίποτα άλλο μέσα στον τάφο πέρα από κόκκαλα και σάρκα νεκρή είτε σε κατάσταση σήψης είτε εντελώς διαλυμένη σε σκόνη.
Κοιτάζουμε σε κάθε ευκαιρία παλιές φωτογραφίες. Λατρεύουμε παλιές εποχές, ασχέτως αν ήταν ή όχι όσο καλές πιστεύουμε, κλαίμε για παλιούς έρωτες -οι οποίοι ίσως ποτέ να μην υπήρξαν πραγματικοί έρωτες- μιλάμε συνέχεια για μεγαλεία περασμένα.
Έχουμε βάλει το θάνατο σε κάθε του μορφή στη καθημερινότητά μας κι ας τρέμουμε στην ιδέα του και μόνο. Τον προσκυνάμε καθημερινά μόνο και μόνο επειδή αδυνατούμε και στο τώρα να ζήσουμε ευχαριστημένοι με ό,τι έχουμε και μας παγώνει ο φόβος του να αναζητήσουμε κάτι καλύτερο στο αύριο.
Άμοιροι και σκιαγμένοι δεν διανοούμαστε καν πλέον πως μπορούμε να χτίσουμε ένα μέλλον, όχι για εμάς μόνο αλλά και για τις επόμενες γενιές. Είμαστε δούλοι του θανάτου και αφήνουμε το αύριο σε εκείνους που θα έρθουν ενώ αφήνουμε το σήμερα να μετατραπεί ταχύτατα σε χθες αναξιοποίητο.
Δεν τολμάμε να αφήσουμε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους και παραλύουμε αποτυγχάνοντας να ακολουθήσουμε τη ζωή.
Μείναμε είτε να αποζητάμε το παρελθόν είτε να ζούμε παθητικά -δήθεν ευχαριστημένοι- το παρόν είτε να τρέμουμε το μέλλον.
