Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Για το σημερινό κήρυγμα δυσκολεύτηκα πολύ. Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω και κυρίως αν υπάρχει κάποιος λόγος για να γράψω.
Μοιάζει να μην έχει νόημα να μιλάς θεολογικά για υψηλά νοήματα, όπως η αγάπη στους εχθρούς, όταν μια κοινωνία ολόκληρη, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του εκκλησιαστικού και θεολογικού κόσμου της χώρας μας σιωπά εκεί που δεν πρέπει να σιωπήσει, ενώ είναι λαλίστατη εκεί που είναι περιττά τα λόγια. Τι να πω για την αγάπη στους εχθρούς, όταν η αρχή της ευαγγελικής περικοπής έχει πάει περίπατο.
Συμπεριφέρσου στους άλλους όπως θες να συμπεριφέρονται σε σένα, μας λέει ο Κύριος. Ποια είναι η συμπεριφορά μας; Τι δείχνει η Εκκλησία, όπως την εννοούμε στις συνηθισμένες συνομιλίες μας. σήμερα; Τίποτα. Αδιαφορία και συμβιβασμό. Ποιος όμως συμβιβασμός μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στον θεό και στα είδωλα, μας ρωτά ο απόστολος Παύλος. Δηλαδή ποια συνύπαρξη μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα; Ανάμεσα στην αγάπη και την αδιαφορία; Ανάμεσα στην φιλανθρωπία και το συμφέρον; Καμία. Και η σιωπή, αυτό το χρυσό όπλο σοφίας, πολλές φορές χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον συμβιβασμό αυτό.
Ονομάζουμε σιωπή την ανίερη αυτή συνύπαρξη. Μη μου ζητάτε να μιλήσω για το Ευαγγέλιο σήμερα. Μη μου ζητάτε καν να ακούσω κάποιον άλλον που θα μιλήσει για το Ευαγγέλιο σήμερα. Που θα μιλήσει και θα πει ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό για το οποί πρέπει να μιλήσει. Για την αθλιότητα που διαδραματίζεται δίπλα μας. Όχι άλλα λόγια για το Ευαγγέλιο.
Δείξτε μου κάποιον που να ζει το Ευαγγέλιο. Δείξτε μου κάποιον που να πάσχει με τους αδύναμους και τους αδικημένους. Δείξτε μου έναν τέτοιον άνθρωπο και να κάτσουμε να τον ακούσουμε όλοι μαζί. Αλλά μη μου ζητάτε να ακούω ανούσια λόγια ούτε να ανεχτώ άλλο πια βολικές σιωπές. Καλή Κυριακή να έχουμε.
