Ήταν οι Αμαζόνες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, οι άγριες γυναίκες πολεμίστριες που ζούσαν σε μια τεράστια περιοχή γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα γνωστή ως Σκύθεια; Ή ήταν τόσο φανταστικές όσο άλλοι ελληνικοί μύθοι, όπως η Αφροδίτη που αναδύονταν από τα γεννητικά όργανα που ρίχθηκαν στη θάλασσα ή ο Ιάσωνας κλέβοντας το χρυσόμαλο δέρας;
Οι σύγχρονοι ιστορικοί υπέθεσαν ότι οι Αμαζόνες, που τεκμηριώθηκαν για πρώτη φορά από τον ποιητή Όμηρο τον όγδοο αιώνα π.Χ., ήταν φαντασίωση. Αλλά στη δεκαετία του 1990, οι αρχαιολόγοι άρχισαν να εντοπίζουν αρχαίους γυναικείους σκελετούς θαμμένους σε τάφους πολεμιστών στην ίδια περιοχή.
Ορισμένοι σκελετοί βρέθηκαν με τραυματισμούς μάχης, όπως τα βέλη που είναι ενσωματωμένα στα οστά τους, και θάφτηκαν με όπλα που ταίριαζαν με αυτά που κρατούσαν οι Αμαζόνες σε αρχαία ελληνικά έργα τέχνης, σύμφωνα με την Adrienne Mayor, ερευνητή στο τμήμα κλασικών και Πρόγραμμα Ιστορίας της Επιστήμης στο Πανεπιστημιο του Στανφορντ.
«Χάρη στην αρχαιολογία, γνωρίζουμε τώρα ότι οι μύθοι των Αμαζόνων που κάποτε θεωρούνταν μύθος, περιέχουν ακριβείς λεπτομέρειες σχετικά με τις νομαδικές γυναίκες της στέπας, που ήταν οι ιστορικοί ομόλογοι των μυθικών Αμαζόνων»
Αυτές οι νομαδικές πολεμίστριες ήταν μέρος μιας αρχαίας ομάδας φυλών γνωστών ως Σκύθων, οι οποίοι ήταν δάσκαλοι ιππασίας και τοξοβολίας. Ζούσαν σε μια τεράστια περιοχή στην Ευρασιατική στέπα, που εκτείνεται από τη Μαύρη Θάλασσα στην Κίνα, περίπου 700 π.Χ. έως το 500 μ.Χ.
Οι Σκύθες ήταν σκληροπυρηνικοί άνθρωποι. Είχαν τη φήμη για την κατανάλωση υπερβολικών ποσοτήτων αδιάλυτου κρασιού (σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι οποίοι έπιναν κρασί με νερό), έπαιρναν το γάλα της φοράδας που έχει υποστεί ζύμωση και μάλιστα την παίρνουν σε υψηλή περιεκτικότητα σε κάνναβη, σύμφωνα με το Βρετανικό Μουσείο.
Οι κοινωνίες Σκυθών δεν ήταν αποκλειστικά γυναίκες, όπως στον ελληνικό μύθο. Περιλάμβαναν απλώς γυναίκες μέλη που ζούσαν όπως οι άντρες. Στην ουσία, μερικές (αλλά όχι όλες) από τις γυναίκες των Σκυθών είχαν άνδρες στο κυνήγι και στη μάχη.
“Είναι συναρπαστικό να γνωρίζουμε ότι κορίτσια και γυναίκες στις στέπες έμαθαν να ιππεύουν άλογα και να πυροβολούν με βέλη όπως τα αδέρφια τους”. Εξήγησε ότι για μια μικρή ομάδα που κινείται πέρα από τα σκληρά εδάφη της στέπας, υπό τη συνεχή απειλή των εχθρών, έχει νόημα για όλους να βοηθήσουν στην άμυνα και τις επιδρομές, ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο.
Ενεργές γυναικείες πολεμίστρες ηλικίας από 10 ετών και 45 ετών έχουν βρεθεί σε τόπους ταφής των Σκυθών. “Μέχρι στιγμής, οι αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει περισσότερα από 300 λείψανα πολεμιστών γυναικών που έχουν θαφτεί με τα άλογα και τα όπλα τους, και περισσότερα ανακαλύπτονται κάθε χρόνο”.
Οι Σκύθες δεν ήταν η μόνη ομάδα που είχαν γυναίκες να συμμετέχουν σε πόλεμο και κυνήγι, και οι Έλληνες δεν ήταν οι μόνοι που έλεγαν ιστορίες για τις Αμαζόνες και τις γυναίκες που μοιάζουν με τις Αμαζόνες.
“Υπήρχαν συναρπαστικές ιστορίες – μερικές φανταστικές και μερικές βασισμένες στην πραγματικότητα – για τις γυναίκες που μοιάζουν με τις Αμαζόνες από την αρχαία Ρώμη, την Αίγυπτο, τη Βόρεια Αφρική, την Αραβία, τη Μεσοποταμία, την Περσία, την Κεντρική Ασία, την Ινδία [και] την Κίνα”. “Και οι γυναίκες που πήγαν στον πόλεμο υπήρχαν σε πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, από το Βιετνάμ έως τα εδάφη των Βίκινγκ, και στην Αφρική και την Αμερική.”
Το όνομα του ποταμού Αμαζονίου στη Νότια Αμερική συνδέεται με μια τέτοια ιστορία. Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Britannica, ο Ισπανός στρατιώτης Francisco de Orellana, που αναγνωρίστηκε ως ο πρώτος Ευρωπαίος που εξερεύνησε τον Αμαζόνιο, το 1541, έδωσε το όνομά του στο ποτάμι αφού φέρεται να δέχεται επίθεση από γυναίκες πολεμίστριες που τις συγκρίνει με τις μυθολογικές πολεμίστριες που γνωρίζουμε τώρα ότι βασίζονται στους Σκύθες.
