Γράφει η Αναστασία Γεωργακοπούλου
Αφήγηση
Ένα άλλο πρόσωπο.
Σα να μην υπάρχει.
Με το νου της ταξιδεύει,
σε σοκάκια ενός παράλληλου σύμπαντος.
Πόσο διάστημα αναλογεί
στον χωροχρόνο,για να επουλωθούν οι πληγές;
Με μια ψυχή που έχει μεταμορφωθεί σε καταρράκτη
δακρύων και συναισθημάτων.
Πρωτόγνωρες σκέψεις.
Σα να λήγουν οι ανάσες σε χρέος ζωής.
Αποσύρεται σ’ ένα θολό τοπίο ομίχλης.
Θρυψαλλα γυαλιού στο χέρι.
Τα σπλάχνα σπαράζουν και καταρρέουν.
Ανάμεσα σε δύο τοίχους.
Έναν λευκό,με τις αναμνήσεις της ζωής.
Έναν μαύρο,σαν μια άβυσσος
που σιγοκαίει τα σωθικά.
Ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Το κλειδί της καρδιάς ραγισμένο.
Τα ίχνη της αποτυπώνονται
στην αέναη μυρωδιά
των λεμονανθών,που κάποτε
χαϊδευαν απαλά τα ξέπλεκα
μαλλιά της.
