Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Θυμάμαι τις μέρες της νεότητας μου, όταν πριν πάμε στην εκκλησία τα πρωινά της Κυριακής με την πρόθεση να λάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού, οι μικρότεροι πλησίαζαν τους γονείς και τους παππούδες μας, αν ζούσαν μαζί μας, ζητώντας συγχώρεση. Αυτοί, με τη σειρά τους, θα μας έδιναν την ευλογία τους.
Υπήρχε ένα ακόμη σημαντικό πράγμα που συνόδευε την πράξη της συγχώρεσης. Ήταν το φιλί του χεριού του πρεσβύτερού μας ως ένδειξη σεβασμού, ευλάβειας, πίστης και αγάπης.
Μια παρόμοια χειρονομία μεταδίδεται σε έναν Ορθόδοξο Χριστιανό ιερέα όταν είναι ντυμένος με τα άμφιά του κατά τις ώρες της Θείας Λειτουργίας ή του Εσπερινού. Ωστόσο, καθώς μεγάλωνα με τη γενιά μου, είδα μια τεράστια αλλαγή σε αυτή την παράδοση που είχε διατηρηθεί για τόσους πολλούς αιώνες. Έγινε παρελθόν σαν να ήταν μια τάση της μόδας, και τώρα έχει αρχίσει να γίνεται εντελώς εκτός στυλ. Πόσο λυπηρό είναι αυτό καθώς βλέπεις τις τεράστιες αρνητικές συνέπειες και τον αντίκτυπο που έχει δημιουργήσει στις νέες γενιές, στους νέους που είτε αγνοούν αυτή την πρακτική, είτε οι γονείς δεν έχουν τον χρόνο ή να έχουν την υπομονή να εξηγήσουν τη σημασία αυτής της εθιμοτυπίας, είτε έχουν πέσει οι ίδιοι στην ίδια παγίδα.
Τότε αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά που βρίσκονται συνήθως στο κατώφλι της εφηβείας και της ενηλικίωσης επιδεικνύουν απρεπή, αδιάφορη, αγενή και αμέλεια συμπεριφορά προς τους γονείς και τους μεγαλύτερους. Είναι απογοητευτικό ή αποθαρρυντικό όταν πολλοί από εμάς που εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτή την όμορφη χειρονομία προσπαθούμε να αφηγηθούμε ή να εξηγήσουμε την παράδοση του φιλιού στο χέρι χωρίς κανένα ενδιαφέρον συμμετοχής ή ενθάρρυνσης από τον άλλο γονέα η και σύντροφο κάποιες φορές. Δεν είναι πάντα έτσι, αλλά συμβαίνει. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα τα παιδιά μας να μην θυμούνται ή να καθοδηγούνται από τους εκπαιδευτικούς που υποτίθεται ότι διδάσκουν τις παραδόσεις και τις πρακτικές της κουλτούρας μας και τις οικογενειακές αξίες.
Δεν υπάρχει προσωπική κρίση εδώ, μόνο μια ειλικρινής μελαγχολική υπενθύμιση για το πώς κάτι τόσο βαθιά πολύτιμο με σεβασμό, ταπεινότητα και ζεστασιά για τους ηλικιωμένους μας και για εμάς στο μέλλον… πιθανόν να μην δοθεί με τις ειλικρινείς και κρυφές προσδοκίες όταν εμείς θα βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση μια μέρα περιμένοντας τον ίδιο σεβασμό. Η διαδικασία σκέψεως εδώ είναι πως θα μπορέσουν τα παιδιά μας να ζητήσουν συγχώρεση και ευλογίες από εμάς συνοδεύοντας με το φιλί στο χέρι όταν εμείς οι ίδιοι δεν το έχουμε κάνει με τους δικούς μας.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
