Το σώμα που αγάπησες, μα ποτέ δεν άγγιξες. . . .
Θα μπορούσε να πεις πως ήταν μια παρουσία σχεδόν άυλη. Κάποια που ερχόταν και έφευγε σαν φάντασμα από άλλες ζωές.
Μια εικόνα, μια σκέψη, μια λαχτάρα.
Μια γυναίκα που δεν σου ανήκε, μα ούτε ήθελε να της ανήκεις.
Τη γνώρισες μέσα από βλέμματα, από ποιήματα, από τη μουσικη που ‘διάβαζε’ την ψυχή σου.
Κι όμως… ένιωθες πως αυτή είναι η μόνη που σε καταλαβαίνει, χωρίς να σ΄ έχει αγγίξει, χωρίς να σ΄έχει ακούσει, χωρίς να σ΄έχει αφουγκραστεί.
Η φιγούρα της μόνιμη συντροφιά στα όνειρα σου, εκείνο το σώμα το λυγερό, το μακρινό ιερό, που το λάτρεψες με σεβασμό σχεδόν θρησκευτικό και ας μην τόλμησες να την πλησιάσεις ποτέ και ας μη βυθίστηκες μέσα στα μεταξένια της μαλλιά και ας μην άγγιξες τα χείλη τα ζωγραφιστά.
Όχι γιατί δεν μπορούσες, μα γιατί δεν έπρεπε.
Πολλά τα σενάρια… αδελφή ενός φίλου, μια παντεμένη Σειρήνα ή απλώς ένας απαγορευμένος πειρασμός… που ήξερες πως δεν έπρεπε ν΄αγγίξεις.
Ακόμη τη θυμάσαι.
Όχι σαν γυναίκα, μα σαν μορφή… αυτή που σου έμαθε τι σημαίνει να ποθείς χωρίς να απαιτείς. Αυτή που άφησε το χάραγμα της στην ψυχή σου. Αυτή που αγάπησες και ποτέ δεν άγγιξες….
Εκδόσεις Γλαύκα
