*Κριτική της Αμαλία Κέντρου
Η ΑΠΟΨΗ μου διαβάζοντας, Ερωτικά της χαράς και της λύπης (ποίηση) και Μια χούφτα ουρανός (ποίηση)
Συγγραφέας Αναστασία Κατσαλίδα από τις Εκδόσεις ΝΙΚΑΣ – Nikasbooks
1. “Ερωτικά της χαράς και της λυπης”. Μια ποιητική συλλογή χωρισμένη σε δύο μέρη.
Το πρώτο μέρος αποτελείται από ένα ποίημα που έχει τον ίδιο τίτλο με το βιβλίο.
Η ποιήτρια γράφει το πολυσέλιδο ποίημα με ομοιοκατάληκτα δεκαπεντασύλλαβα δίστιχα.
Αν μου’ λεγαν αγάπη μου και
τη ζωή να δώσω
χίλιες φορές θα το’ κανα, τον
έρωτα να σώσω.(σελ. 9)
Ρωτάει το φεγγάρι, ρωτάει τον ήλιο, μήπως στον δρόμο τους είδαν. Μια μικρούλα Βορειοηπειρώτισσα. Απαντήσεις μικρές και λιγοστές. Αρνείται την επίσκεψη του ερωτα τις νύχτες. Τον θέλει μέρα να τον βλέπει, να τον νιώθει, να τον τραγουδάει, να τον αισθάνεται.
Απελπισμένη, κουρασμένη ψυχικά και σωματικά, μη αντέχοντας την ψευτιά και την μοναξιά της μέρας, ξενυχτόντας για χάρη του έρωτα , ρωτάει τον σκοτεινό ουρανό που κρύβει το φεγγάρι, που κρύβει το φως, που κρύβει την ζεστασιά.
Κάποια στιγμή η ποιήτρια απελπίζεται και χάνει την ελπίδα της.
Θρύψαλα ήταν η καρδιά, την
είχε λιώσει ο πόνος.
Δεν έψαχνε για ερωτα, μα
εκείνος ήρθε μόνος (σελ .41)
Το δεύτερο μέρος είναι στολισμένο με “Ερωτικά σπαράγματα”
Με έναν λαμπερό ήλιο στην ψυχή, με την ακούραστη πένα της, η ποιήτρια μας ταξιδεύει σε μαγικές νύχτες με ένα καράβι για το άγνωστο. Κερνάει κρασί ένα ματωμένο φεγγάρι και συναντάει κάπου στον ατέλειωτο δρόμο ένα μοναχικό χελιδόνι του Απρίλη.
Η μαγεία δεν κρατάει για πολύ. Χειμωνιάζει η ψυχή ζητιανεύωντας για μια αγάπη, για μια ψεύτικη ευτυχία, μετρώντας τα χαμένα χρόνια με δύο φτερά σπασμένα.
Έτσι είναι ο έρωτας. Πότε χαρά και πότε λύπη.
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, κι
απ’ το πολύ πιο πάνω.
Μάρτης όταν σε γνώρισα,
Μάρτης όπου σε χάνω ( σελ 83)
Το αγαπημένο μου δίστιχο αυτής της συλλογής είναι:
Μελαγχολικά μου μάτια,
σαν δύο μαχαιριές.
Καρφωμένες στης καρδιάς
μου πάνω τις πληγές.
2. “Μια χούφτα ουρανος”
Την συλλογή αυτή την διάβασα και με πόνεσε. Αντί προλόγου, ένα ποίημα δύναμη, ένα ποίημα φως, ένα ποίημα με λέξεις σταγόνες που λιώνουν τις σιωπές και τις γυρνάνε σε “Δίστιχα της αδερφης”.
Ένα ποίημα γραμμένο από την πένα του μεγάλου μας ποιητή και αδερφό της Αναστασίας, Νίκο Κατσαλίδα.
Η Αναστασία γραφει με δύναμη ψυχής και με βαρύ ρυθμικό ποιητικό λόγο για μια αυλαία που πέφτει στην σκηνή της αντοχής.
Φωνάζει στον φόβο για τις πληγές που της χάρισε η τύχη με χαμόγελο.
“Όλος ο κόσμος μου, μάθε είναι δικός μου” του λέει ποτίζοντας την ελπίδα να φουντώσει. Παίρνει πινέλα και μπογιές, χωρίς τσιγκουνιές, χορεύοντας ένα ζεϊμπέκικο, παίρνει το καράβι να ψάξει τα ψίχουλα ευτυχίας, να τα χαρίσει στην καρδιά της για να πάει να γιορτάσει εκεί ψηλά, στην Βόρειο Ήπειρο παρέα με ένα κλαρίνο.
Σ’ αυτά τα χώματα που βλέπουν μια χούφτα ουρανό να κάνει μια Επανεκκίνηση ζωής, μνήμης, αρχίζοντας ξανά από το μηδέν.
Παρακαλάει τον Θεό, αυτή την μεγάλη λατρεία του κόσμου, να γίνει γιατρός της ψυχής, της καρδιάς και της ασθένειας.
Αν είχε ο πλούτος ανθρωπιά,
η φτώχεια πορτοφόλι.
Θα’χαν σωθεί οι άνθρωποι
κι η κοινωνία όλη…
…Στην τρικυμία της ζωής
δεν ψάχνεις για ομπρέλα
γδυτός, βρεγμένος, μάχεσαι
με της ψυχής την τρέλα (σελ25)
Μάχεσαι και πολλές φορές ηττημένος χάνεσαι ακόμα και στις γιορτινές μέρες. Μέρες που γίνονται άχρωμες, δίχως φως και γεμάτες μοναξιά.
Και έτσι η ποιήτρια βάζει όλη την ζωή σε μια βαλίτσα, με καημό και πόνο αφήνει την γενέτειρα, βαδίζοντας σε έναν αδιέξοδο δρόμο.
Βαδίζει παλεύοντας με ένα ανήμερο θεριό και γράφοντας:
Κάλια να ήμουνα κι εγώ σε
ζώδιο ένας καρκίνος
παρά να μην με έβρισκε, να
κυβερνούσε εκείνος (σελ. 65)
Γράφει και φωνάζει στην ζωή να μην της στερήσει την υγεία, να μην της φυλακίσει τα όνειρα, τις χαρές και τις αξίες.
Κλείνει λέγοντάς μας
Εγώ δε θέλω λύπηση,
παρηγοριές και πόνο.
Εκείνο όπου σας ζητώ,
να με θυμάστε μόνο. (σελ. 91)
Λέξεις που κλείνουν μέσα τους ολόκληρο νόημα.
Ποιήματα γραμμένα με την πένα της ψυχής της. Μια ποιητική συλλογή που κάθε ποίημα είναι και ένα ταξίδι, ένα μήνυμα, μια υπόσχεση, μια ελπίδα.
*Αμαλία Κέντρου
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
