Στη λογοτεχνία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους αρχικά κυριάρχησε ο ρομαντισμός. Έτσι κατά την περίοδο 1830-1880 σχεδόν όλα τα έργα είναι καθαρά ρομαντικά, αισθηματικά ή ιστορικά. Υπήρξαν όμως και κάποια δείγματα ρεαλισμού, χωρίς όμως αυτή η τάση να επικρατήσει.
Τα πρώτα έργα ήταν:
- Ο “Πολυπαθής” (1839) και ο “Ζωγράφος” (1842) του Γρ. Παλαιολόγου
- Ο “Θάνος Βλέκας”(1855) του Π. Καλλιγά
- Η “Πάπισσα Ιωάννα” (1866) του Ροΐδη
- Ο “Λουκής Λάρας” (1879) του Βικέλα είναι το έργο που θεωρείται ότι σηματοδοτεί τη στροφή προς τον ρεαλισμό.
Πράγματι, από το 1880 και μετά, η πεζογραφία στράφηκε στη σύγχρονη πραγματικότητα, ιδιαιτέρως αυτή της υπαίθρου, και επικράτησε η ρεαλιστική τεχνοτροπία. Ο ρεαλισμός όμως στη νεοελληνική λογοτεχνία εμφανίστηκε διαφοροποιημένος από τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό κυρίως για τον λόγο ότι η επίδραση των ξένων μυθιστορημάτων εθεωρείτο επιβλαβής για τα ήθη του λαού, ιδιαίτερα των νέων και των γυναικών.
Έτσι οι συγγραφείς ενθαρρύνονταν να επιλέξουν θέματα από την “αγνή” αγροτική ζωή (την οποία οι περισσότεροι νοσταλγούσαν). Γι’ αυτό η τάση που επικράτησε στη νεοελληνική λογοτεχνία από το 1880 ως τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η ηθογραφία, δηλαδή αρχικά απεικόνιση της αγροτικής ζωής, συνήθως με εξιδανικευμένο και ειδυλλιακό τρόπο, και έπειτα της αστικής ζωής.
Κυριότεροι εκπρόσωποι της ρεαλιστικής ηθογραφίας εκείνης της περιόδου είναι οι:
- Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
- Γεώργιος Βιζυηνός
- Ανδρέας Καρκαβίτσας
Στις αρχές του 20ου αι. εμφανίζονται συγγραφείς με εντονότερο κοινωνικό προβληματισμό, συχνά ιδεολογικά χρωματισμένο, που αντλούν την έμπνευσή τους από την αστική ζωή και εκθέτουν στα έργα τον προβληματισμό τους για κοινωνικά θέματα.
Οι κυριότεροι από αυτούς είναι:
- Κωνσταντίνος Θεοτόκης
- Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
- Δημοσθένης Βουτυράς
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
