Γράφει ο Στρατής Ρήγας
Η μεθυστική μυρουδιά του μωρού, το αφράτο μαγουλάκι που θέλεις να το δαγκώσεις, τα πατουσάκια που μοιάζουν ψεύτικα, και ύστερα οι πρώτες αλληλεπιδράσεις, η πρώτη στιγμή που θα γύρει το κεφάλι στην αγκαλιά σου, σημάδι ότι σε έχει ανάγκη και σου δείχνει τρυφερότητα.
Πριν το καταλάβεις, το πρώτο πουκάμισο ή το πρώτο φουστανάκι που θα φορέσει με περηφάνια, το απίθανο γέλιο και το ασταμάτητο τρέξιμο πάνω κάτω στο σπίτι, οι ζημιές, τα ματωμένα γόνατα, τα πρώτα νάζια και τα παραμύθια αγκαλιά στο κρεβάτι, οι ατελείωτες φορές που μάλλιασε η γλώσσα σου να λες “Φάε”, οι πιο ευρηματικές και απίστευτες ερωτήσεις που άκουσες ποτέ, το φιλί της καληνύχτας, το να σου κράτα σφιχτά το χέρι στο δρόμο, η κραυγή χαράς και ενθουσιασμού όταν επιστρέφεις σπίτι, οι πρώτες φορές που κατάφερε κάτι μόνο του και συ αισθάνθηκες εκείνη τη σαχλή αλλά υπέροχη περηφάνια, οι πρώτες φορές στο σχολείο, οι πρώτες εκδρομές μακριά, το “θέλω να το κάνω μόνος/η μου” και τόσες άλλες εικόνες που θα μείνουν μέσα σου χαραγμένες και ανεξίτηλες.
Ως την μέρα που θα φύγει και θα αδειάσει το σπίτι, καθώς και τα μέσα σου.
Και συ.
Εσύ τι θα είσαι τότε;
Τι ήσουν ως τότε;
Επισκέπτης;
Τυπικός παρατηρητής;
Αυστηρός φροντιστής;
Συμμετείχες;
Φαντάστηκες;
Βίωσες;
Έπαιξες;
Είδες τον εαυτό σου παιδί μέσα από τα δικά του μάτια;
Συγχώρησες εκείνο το παιδί μέσα σου που βιάστηκε να γίνει μεγάλος;
Πως κρίνεις τον εαυτό σου;
Στα κομμάτια η ζημιά και τα ενήλικα πρέπει.
Στα κομμάτια το πλαίσιο.
Στα κομμάτια τα σημαντικά.
Θυμήσου καλέ μου άνθρωπε να προτιμάς πάντα το σπουδαίο από το σημαντικό.
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
