Γράφει η Αγγελική Σαρικαβάζη
Στη ζωή μου, έμαθα να αναγνωρίζω τους ανθρώπους που επιλέγουν τη σιωπή. Εκείνους που, κάποια στιγμή, αποσύρονται διακριτικά από το πλήθος, ζητώντας λίγο χρόνο με τον εαυτό τους. Δεν τους παρεξηγώ ποτέ. Ξέρω πως πίσω από τη σιωπή τους κρύβεται ένας Γολγοθάς, μια εσωτερική πάλη, ένα «γιατί» που δεν βρίσκει εύκολα απάντηση.
Πάντα τους έδινα χώρο. Τους άφηνα να αναπνεύσουν, να βρουν τη δύναμη να ξανασταθούν στα πόδια τους, να συμφιλιωθούν με ό,τι πονά. Δεν τους ενοχλούσα, δεν τους έκρινα, δεν ζητούσα εξηγήσεις. Γιατί ο καθένας μας κουβαλά τη δική του ιστορία, τον δικό του σταυρό, και η σιωπή είναι μερικές φορές η μόνη συντροφιά που αντέχεται.
Κι όμως, όσο κι αν απομακρύνθηκαν, ποτέ δεν έβγαλα κανέναν από την καρδιά μου. Η αγάπη, η φιλία, η παρουσία ενός ανθρώπου που κάποτε στάθηκε δίπλα σου, δεν σβήνει έτσι απλά. Μπορεί να χαθεί το βλέμμα, η φωνή, η καθημερινότητα — αλλά κάτι μένει. Ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, μια φράση που κάποτε ειπώθηκε και έμεινε να αιωρείται μέσα μας σαν ψίθυρος.
Συχνά, μέσα από τη μουσική, τους ξανασυναντώ. Ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, κι αμέσως επιστρέφουν οι μορφές εκείνων που «έφυγαν νωρίς» — όχι πάντα με τον θάνατο, αλλά και με εκείνη τη σιωπηλή αποχώρηση που πονά εξίσου. Τους φαντάζομαι να χαμογελούν κάπου αλλού, να βρίσκουν τη γαλήνη που ίσως δεν είχαν τότε. Και τους στέλνω μια σκέψη, μια μικρή ευχή, όπως ανάβεις ένα κερί σε εκκλησία: σιωπηλά, χωρίς λόγια, μόνο με συναίσθημα.
Η μοναξιά δεν είναι πάντοτε απόσταση. Μπορεί να είναι κι ένας άλλος τρόπος να αγαπάς. Να αγαπάς χωρίς να ζητάς, χωρίς να περιμένεις, χωρίς να απαιτείς επιστροφή. Είναι ο χώρος που αφήνεις μέσα σου για να χωρέσουν όσοι σε σημάδεψαν, όσοι πέρασαν κι έμειναν μέσα σου — ακόμα κι αν η ζωή σας τράβηξε διαφορετικούς δρόμους.
Όλοι έχουμε αυτούς τους ανθρώπους. Εκείνους που δεν είναι πια δίπλα μας, αλλά είναι πάντα μέσα μας. Ζουν στη μνήμη, στις σκέψεις, στα τραγούδια που ακούμε τα βράδια. Και κάθε φορά που η ψυχή μας τους αναζητά, ξέρουμε πως δεν έφυγαν ποτέ πραγματικά. Απλώς άλλαξαν τόπο — από τον έξω κόσμο, στην καρδιά μας.
Γιατί όσοι αγγίζουν αληθινά την ψυχή σου, δεν χάνονται.
Μένουν εκεί.
Στην πιο ήσυχη γωνιά της καρδιάς σου.
