Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Το ξέρω ακόμη με ψάχνεις
κρυμμένη πάντα από τις ανάσες που τρέχουν
που βαρυγγωμούν απελπισμένες να με βρουν
από τον ιδρώτα που κυλά αδιάκοπα
πάνω σε μουχλιασμένο ρούχο
στης αναζήτησης το ρούχο το πληγωμένο
από τα βογγητά της στερημένης χαράς
που χάθηκε ένα βράδυ μέσα στο πλήθος της ψευτιάς
Το ξέρω… ακόμη με ψάχνεις
ζητάς γονατιστός βοήθεια
ακόμη και από τη σκύλα-μοίρα που μας χώρισε
που όρισε τη σκιά σου αιώνια μακριά από την αγκαλιά μου
βάζεις διάσημους ληστές να της κλέψουν τα κιτάπια
θες να ξαναγράψεις της ζωής διαδρομές
το πήγαινε – έλα μιας αγάπης
που καταδικάστηκε πριν αμαρτήσει
Το ξέρω… ακόμη με ψάχνεις
σκουπίζεις βιαστικά τα δάκρυα
φωνάζεις θεούς και δαίμονες να συμμαχήσουν
να βρουν καταφύγιο για τον ονειροπόλο
που ξεγελάστηκε και πρόδωσε τη χαρά του
τη γυάλινη ανάσα της καρδιάς του
Εγώ πάντα κρυμμένη
ένας σιωπηλός παρατηρητής
ένας άφωνος τελάλης της ζωής…
αυτό θα παραμείνω
και ας μην ορίζω ούτε ζωή, ούτε ψυχή
Το ξέρω… ακόμη με ψάχνεις… πάντα θα με ψάχνεις
όσες στιγμές και αν ζήσεις
όσες ηδονές και αν ρουφήξεις
όσες κατάρες και αν ρίξεις
θα παραμείνω μέχρι το τέλος η αγάπη που δε γεύτηκες
η αγαπημένη που τελικά δε συνάντησες …
* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα
